Tα χρυσαφικά της χώρας

Η περίφημη κρατική περιουσία και η εκμετάλλευσή της, είναι στην επικαιρότητα. Πρέπει άραγε, να πωληθούν εκτάσεις που ανήκουν στο κράτος, ή έστω να εκχωρηθούν; Ποιες επιχειρήσεις πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν; Οι φυσικοί πόροι, πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μειώσουμε το χρέος; Με λίγα λόγια πρέπει να πωλήσουμε τα ασημικά της χώρας, ή έστω να τα δώσουμε στο ενεχυροδανειστήριο; Και όμως, η Ελλάδα διαθέτει πολύ πιο πολύτιμα "περιουσιακά" στοιχεία, τα οποία όχι απλά δεν πολλά, αλλά τα χαρίζει ή στη χειρότερη περίπτωση τα πετά...

Το υπέδαφος της χώρας, ίσως κρύβει κοιτάσματα πολυτίμων μετάλλων, ή πετρελαίου. Η ελληνική γη είναι εύφορη, και μπορεί να παράγει γεωργικά προϊόντα πρώτη ποιότητας. Ο τουρισμός μας είναι πάντα ένας προσοδοφόρος τομέας, που μπορεί να αποφέρει πολύ περισσότερα. Και μη ξεχνάμε την ελληνική ναυτιλία. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα πιο πολύτιμο...

Υπάρχουν συμπολίτες μας, που έχουν όνειρα, θέληση για δουλειά και ιδέες. Νέοι επιστήμονες, που αφιερώνουν τις δυνάμεις τους στη κυνήγι της γνώσης και όχι στην ένταξη σε κάποια κύκλο, πολιτικό ή οικογενειακό. Τεχνίτες αφοσιωμένοι στο αντικείμενό τους, που δεν κάνουν συμβιβασμούς στην ποιότητα της εργασίας τους. Επιχειρηματίες, που θέλουν να πλουτίσουν από τις πρωτότυπες ιδέες και τη ποιότητα του εμπορεύματος τους , με σεβασμενό στους πελάτες. Αγρότες, που αναζητούν καινούργιες μεθόδους και καλλιέργειες, και δεν αναλώνονται στην εξασφάλιση των επιδοτήσεων.

Πως τους αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος, αλλά και η κοινωνίας μας; Η γραφειοκρατία φροντίζει να βάλει όσο το δυνατό περισσότερα εμπόδια, και να δοκιμάσει τις αντοχές όλων όσων θέλουν να δημιουργήσουν. Οι διάφορες συντεχνίες και καρτέλ. προασπίζονται τα συμφέροντά τους, τσακίζοντας όσους δεν ανήκουν στις τάξεις τους. Η πλειάδα κομματικών οργανώσεων, με ακλόνητα ερείσματα στο κράτος, μπλοκάρει αποτελεσματικότατα ότι καινούργιο πάει να δημιουργηθεί, υποστηρίζοντας "κατακτήσεις" . Και το χειρότερο: η κοινωνία που χλευάζει όλους αυτούς, τους "χαζούς" που πηγαίνουν "με το σταυρό στο χέρι"

Ποιο είναι το αποτέλεσμα: πολλοί απελπίζονται και τα παρατούν. Κάποιοι πεθαίνουν, αφού πρώτα πεθάνουν τα όνειρά τους. Όλο και περισσότεροι νέοι αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Πλέον ξένες εταιρείες, έχουν αρχίσει αρκετά επιθετικά να προσεγγίζουν στελέχη ελληνικών επιχειρήσεων. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η χώρα χάνει τους ανθρώπους αυτούς.

Δυστυχώς, η νοοτροπία που επικράτησε στη χώρα μας, δεν άφησε (αλλά και δεν αφήνει) πεδίο δράσης. Η αναζήτηση του κόλπου που θα φέρει άκοπα πολλά χρήματα, η προσπάθεια για δικτύωση στο σωστό κύκλο, η φραπεδοφιλοσοφία της καφετέριας, υποκατέστησαν την συνεπή εργασία, την προσπάθεια για συνεχή μάθηση και τη σκέψη. Η Ελλάδα που δεν παρήγαγε τίποτα, γέμιζε τα σκυλάδικα, φράκαρε τους δρόμους της με Πόρσε Καγιέν και κατέστρεφε τα τοπία της χτίζοντας βίλες.

Η αξιοποίηση των ανθρώπων αυτών, θα είχε βάλει τη χώρα σε άλλη τροχιά, και σίγουρα θα είχαμε γλυτώσει από τη σημερινή κατάντια. Δεν χρειάζονταν πολλά πράγματα, απλά να αρθούν κάποια από τα πολλά εμπόδια. Υπήρχε χρόνος για να γίνουν πολλά πράγματα. Τώρα πλέον είναι αργά, καθώς ήρθε ο καιρός που πληρώνουμε τα λάθη μας, και τις κατασπαταλημένες ευκαιρίες...