Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη θητεία μου.Θα ενδώσω στον πειρασμό της κοινοτυπίας και θα ομολογήσω για άλλη μια φορά, ότι δεν κατάλαβα πως πέρασαν τόσα χρόνια.
Στις 23 Μαρτίου του 1998, μια παγωμένη Δευτέρα, πέρασα την πόρτα του Κ.Ε.Τ.Θ. (Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων). Περνώντας την πύλη του τεραστίου αυτού στρατοπέδου, ταυτόχρονα έβαζα τελεία στην ομορφότερη περίοδο της ζωής μου: τη φοιτητική.
Μετά από μια μακρά αναμονή,ενα γκρίζο λεωφορείο, μετέφερε εμένα και άλλους ψαράδες (νεοσύλλεκτους) στα εστιατόρια, όπου και έφαγα το πρώτο γεύμα μου: φασολάδα.και τυρόπιτα. Ακολούθησαν τα εμβόλια, οι ιατρικές επιτροπές και τέλος τα συνεργεία που με προμήθευσαν τα ρούχα που φόρεσα για 18 μήνες: φόρμες παραλλαγής, στολή εξόδου, αρβύλες και βεβαίως, βεβαίως ο μαύρος μπερές.
Κατά της εννέα, πήγα για πρώτη φορά στο θάλαμο, όπου διάλεξα κρεβάτι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, ότι πλέον ήμουν στρατιώτης. Κοίταξα το ρολόϊ μου, και σκέφτηκα ότι μέχρι την ημέρα εκείνη, τέτοια ώρα, ήμουν στο γυμναστήριο. Τότε έπαθα το πρώτο σχετικό σοκ.
Οι μέρες που πέρασαν ήταν οι μακρύτερες στη ζωή μου. Θέλετε η δραματική αλλαγή του τρόπου ζωής, το άγχος δεν ξέρω και ‘γω τι, κάθε μέρα φαινόταν εβδομάδα και βάλε. Η μαγική ημερομηνία, η ημέρα απόλυσης έμοιαζε να απέχει αιώνες.¨
Η θητεία μου ήταν το πέρασμα από την ανέλη και δημιουργική ζωή, στον αγχώδη και κουραστικό εργασιακό βίο. Η περίοδος αυτή εκτός ότι έχει αυτή τη συμβολική σημασία, μου έμαθε κάποια χρήσιμα πράγματα και κυρίως με έφερε σε επαφή με ανθρώπους τελείως διαφορετικούς από εμένα. Και το σημαντικότερο: από την απόλυσή μου και μετά ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλάβω.
Πως πέρασαν 10 χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου