Περί άρνησης του χρέους...

Πολλές από τις προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, περιλαμβάνουν είτε την άρνηση πληρωμής του χρέους, είτε την κήρυξη του ως επαχθούς. Αν και δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε πολιτικός, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ και εγώ επί του θέματος.

• Η μονομερής άρνηση του συνόλου ή μέρους του χρέους, αυτομάτως στερεί από τη χώρα μας τη δυνατότητα να δανειστεί (βλέπε Αργεντινή)
• Όλες οι εισαγωγές γίνονται με ρευστό, με λίγα λόγια μπορούμε να εισάγουμε αγαθά ίσης αξίας με αυτά που εξάγουμε
• Δυστυχώς η χώρα μας, έχει τραγικό έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο, εισάγει με λίγα λόγια πολύ περισσότερα από όσο εξάγει
• Κάτι που ξεχνούν να αναφέρουν, όσοι αναφέρουν το παράδειγμα της Αργεντινής προς μίμηση, είναι ότι η χώρα αυτή είναι μεγάλος εξαγωγέας τροφίμων
• Σε αντίθεση με τη χώρα μας, που εξάγουμε λίγα πράγματα
• Άρα, για την επιβίωση της χώρας το έλλειμμα εισαγωγών - εξαγωγών πρέπει να μηδενιστεί άμεσα
  
• Και για να γίνει αυτό, πρέπει το εργατικό δυναμικό να αξιοποιηθεί σε τομείς που φέρνουν συνάλλαγμα (γεωργία, τουρισμός, βιομηχανία κα.) φεύγοντας από άλλους όπως Δημόσιο, τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, οικοδομή κ.α.
• Ο περιορισμός των κρατικών δαπανών, θα είναι ακόμα πιο αναγκαίος, με τις τωρινές περικοπές να είναι ασήμαντες μπροστά σε αυτές που θα χρειαστούν

Αν τα επιχειρήματά μου είναι σωστά, οι θυσίες που θα απαιτηθούν από τον ελληνικό λαό, είναι ασύγκριτα περισσότερες από τις αντίστοιχες που απαιτούν τα μνημόνια. Έχει όμως ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Την ευκαιρία στον ελληνικό λαό, να ξεκινήσει από το μηδέν, και να χτίσει το μέλλον του, βασιζόμενος μόνο στην εργασία του. Και σε ένα τέτοιο μέλλον, κάθε λογής λαμόγια δεν θα έχουν πλέον θέση. Το θέλουμε;