Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Αφήνοντας το πατρικό μου σπίτι και οι... Megadeth

Είναι ένα πρωινό από τα τελευταία του Σεπτεμβρίου, και εγώ κάθομαι στο μέρος που πέρασα εκατοντάδες ώρες ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική. Είμαι στο σαλόνι του πατρικού μου, δίπλα στο στερεοφωνικό. Ακούω το Rust in Peace των αγαπημένων μου Megadeth, και χαζεύω το οπισθόφυλλο. Ξαφνικά συνειδητοποιώ, ότι από εδώ και πέρα, η ζωή μου αλλάζει δραματικά.

Παράλληλα με την ακρόαση, ολοκλήρωνα το μουσικό πακετάρισμα, καθώς "έγραφα" το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κασέτα, για να το πάρω μαζί με δεκάδες άλλα στη Θεσσαλονίκη. Το πράσινο, πιστό Lada περίμενε στο δρόμο φορτωμένο με τα πράγματα που θα αποτελούσαν το φοιτητικό μου νοικοκυριό.

Καθώς τελείωνε το Rust in Peace, διαπίστωσα ότι έφευγα από το πατρικό μου σπίτι, για να αρχίσω τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη. Άφηνα τα Κάτω Πατήσια, δεν θα έμενα μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα μου, και δεν θα μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μια βαθύτατη μελαγχολία καθώς μια ολόκληρη εποχή τελείωνε υπό τους ήχους των Megadeth... Δεν ήξερα και δεν θα μπορούσα να γνωρίζω, ότι μόλις ξεκινούσε η πιο ευτυχισμένη, ξένοιαστη και δημιουργική περίοδος της ζωής μου.

Πριν δύο μέρες, πέθανε ο ντράμερ που έπαιζε στο Rust In Peace. Ο Nick Menza προδόθηκε από την καρδιά του, ενώ έπαιζε στη σκηνή με τους Ohm. Ήταν μόλις 51 ετών. Άλλος ένας μουσικός που μου πρόσφερε το υπερπολίτιμο δώρο της μουσικής του, δεν είναι πλέον μαζί μας. Άντιο Nick και σε ευχαριστώ.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό πρέπει να είναι από τους πιο περίεργους φόρους τιμής....

Δεν υπάρχουν σχόλια: