Έξω οι κάφροι

Τους γνωρίζουμε εμείς που φοιτήσαμε στα ελληνικά πανεπιστήμια: αριστεροί εξωκοινοβουλευτικοί «επαναστάτες», με χίππικη εμφάνιση, σταλινικό λόγο και συμπεριφορά. Αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, είναι ελιτιστές, πιστεύουν ότι οι απόψεις τους είναι σωστές και υπεράνω κριτικής, και αντι να προτάσσουν επιχειρημάτα, εκτοξεύουν συνθήματα. Δεν αχολούνται με τα μαθήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παίρνουν πτυχίο κάποια στιγμή, και το μόνο που κάνουν είναι να μηχανεύονται τρόπους για να προκαλέσουν καταλήψεις και εν γένει φασαρίες.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει κλιμάκωση στην καφρίλα τους και προοδευτική αποθράσυνση τους. Τα πρόσφατα περιστατικά, όπου έδειραν βάναυσα δύο εργαζόμενους στο ΑΠΘ αλλά και τον ίδιο τον πρύτανι δείχνουν που μπορεί να φτάσουν. Και όλα αυτά χωρίς ουσιαστικά να κινδυνεύουν. Τα χουλιγκάνια αυτά, μπορεί μεν να έμειναν ορφανά, αφού τόσο ο Στάλιν, όσο και ο Μάο έχουν πεθάνει, έχουν βρει προστάτες, τους κάθε λογής ψευτοπροοδευτικούς τσιφλίκαδες των ΜΜΕ, που τους παρέχουν την προστασία τους.

Ποιος φταίει γι’ αυτό το χάλι; Εκτός από τους πολιτικάντιδές μας και τους δημοσιογράφους, μερίδιο ευθύνης έχουν και οι καθηγητές πους τους κανακεύουν για να έχουν τη στήριξή τους στην εκλογές και στις όποιες φιλοδοξίες τους. Μεγάλο όμως μερίδιο έχουμε και η σιωπηλή πλειονότητα των φοιτητών. Αυτοί που έχουν το έννομο συμφέρον και πρέπει να προστατέψουν τους κόπους τους και το μέλλον τους.

Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω πως αντιμετωπίζαμε ανάλογα φαινόμενα στη σχολή μας, την περίοδο 1991 – 1995. Οι αριστεροί συνδικαλιστές της σχολής μου, δεν ήταν οι κάφροι που περιγράφω (είχα και φίλους από τις τάξεις τους), αλλά είχαν την μονομανία με την κατάληψη. Χρησιμοποιούσαν το εξής τέχνασμα: συγκαλούσαν συνελεύσεις, που κρατούσαν ώρες, ώστε όταν έφτανε οι ώρα της ψηφοφορίας, έμεναν να ψηφίσουν μόνο όσοι ήθελαν κατάληψη. Αν δεν το κατάφερναν, συγκαλούσαν, νέα συνέλευση. Και όμως η σχολή δεν έκλεισε ούτε μια μέρα: όλοι οι ενεργοί φοιτητές, όλων των ιδεολογιών, μετά από συνενόηση, δίναμε το παρόν στις συνελεύσεις και αποτράπαμε πάντα το άσκοπο κλείσιμο των σχολών μας!

Η ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι δυστυχώς προ των πυλών. Μένει σε εμάς, που φοιτήσαμε και φοιτούμε στα δημόσια να προστατέψουμε το κύρος τους. Ο εξοβελισμός από την πανεπιστημιακή κοινότητα, όλων των κάφρων είναι απαραίτητος!