Καμιά φορά, η αθωότητα και ίσως η αφέλεια κάνει τον κόσμο, κάπως πιο
μαγικό. Ως παιδί είχα και τις δυο προαναφερθείσες ιδιότητες, και πολύ
φοβάμαι τις διατηρώ ακόμα.
Κάποια όμορφα καλοκαιρινά βράδια, μυήθηκα στο Παράξενο και στο Απόκοσμο. Η παρέα αντάλλασσε ιστορίες για φαντάσματα,βρικόλακες, εξωγήινους και ιπταμένους δίσκους, χρωματισμένες (και παραλλαγμένες) από την παιδική φαντασία των αφηγητών και την επιθυμία να τρομάξουν, το πρόθυμο να τρομάξει ακροατήριο. Λάτρεψα τα θέματα αυτά και ως παιδί, δεν το έκρυψα, κάτι που κάποιος/κάποιοι αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν...
Το κτήμα Χατζηδημήτρη ήταν ένα μεγάλο κτήμα στις παρυφές της Ιστιαίας , μάλλον παραμελημένο, τουλάχιστον κατά την δεκαετία του 80. Το κτήμα ήταν ιδανικό για παιχνίδι: υπήρχαν σε αυτό συστάδες από ένα ψηλόλιγνο φυτό που οι ντόπιοι ονομάζουν βρωμοκλάρι, και εκεί μέσα φτιάχναμε σπηλιές. Το διέσχιζε ένα ρυάκι, στο οποίο είχαν γίνει έργα διαπλάτυνσης σχηματίζοντας μια σειρά από μικρούς λόφους εκατέρωθέν του. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένα παιδί;
Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, η αφεντιά μου, ο μικρός μου αδελφός, και ο αγαπημένος φίλος μας Λεωνίδας, είμαστε καθισμένοι σε ένα από τους λόφους. "Βλέπετε ένα κόκκινο φως, που αναβοσβήνει στο βάθος;" είπε ο Λεωνίδας. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το μυστηριώδες φως, αλλά μάταια, παρά τις προσπάθειες του φίλου μας να μας κατευθύνει...
Άρχισε να νυχτώνει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη γειτονιά μας. Πλησιάζοντας σε κάποια από τις μεγαλύτερες συστάδες βρωμοκλαριών, ακούμε έντρομοι ένα μουγκρητό! Πανικόβλητοι, αρχίζουμε να τρέχουμε με την εντύπωση πως ότι ήταν αυτό που μούγκριζε, μας κυνηγούσε. Μάλιστα το πόδι μου πιάστηκε σε ένα πεσμένο φράκτη, παγιδεύοντας με στιγμιαία!
Μετά από λίγο φτάσαμε τρέχοντας στη γειτονιά μας, άλλωστε η απόσταση ήταν πάρα πολύ μικρή. Έντρομοι, αρχίσαμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους φίλους μας, τι μας συνέβη. Δε μας πίστεψαν, και τι πιο φυσιολογικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κτήμα.Μόλις η παρέα πλησίασε στο κτήμα, άρχισαν να ακούγονται και πάλι τα μουγκρητά! Αυτή τη φορά, όλη η παρέα τράπηκε σε φυγή.
Το επόμενο πρωί, η παρέα γύρισε στον τόπο του συμβάντος για να πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα λειτουργώντας χωρίς να το θέλει ως προπομπός των X-files, που θα γυρίζοντας δέκα χρόνια αργότερα.
Τι ήταν εκείνο το μουγκρητό; Κάποια εξωγηϊνη οντότητα; Ή κάποιο Στοιχειό του Τόπου; Τα ενδεχόμενα είναι δυο: τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς ήταν σε κάποια από τις σπηλιές και αποφάσισαν να μας τρομάξουν με μεγάλη επιτυχία, Το άλλο είναι να μας την είχε στήσει... ο Λεωνίδας με τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς. Και όταν θέλεις να τρομάξεις, τρομάζεις!
Αυτή ήταν η συνεισφορά μου στο παιχνίδι! Ελπίζω να μην είμαι και τόσο εκτός θέματος!
Κάποια όμορφα καλοκαιρινά βράδια, μυήθηκα στο Παράξενο και στο Απόκοσμο. Η παρέα αντάλλασσε ιστορίες για φαντάσματα,βρικόλακες, εξωγήινους και ιπταμένους δίσκους, χρωματισμένες (και παραλλαγμένες) από την παιδική φαντασία των αφηγητών και την επιθυμία να τρομάξουν, το πρόθυμο να τρομάξει ακροατήριο. Λάτρεψα τα θέματα αυτά και ως παιδί, δεν το έκρυψα, κάτι που κάποιος/κάποιοι αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν...
Το κτήμα Χατζηδημήτρη ήταν ένα μεγάλο κτήμα στις παρυφές της Ιστιαίας , μάλλον παραμελημένο, τουλάχιστον κατά την δεκαετία του 80. Το κτήμα ήταν ιδανικό για παιχνίδι: υπήρχαν σε αυτό συστάδες από ένα ψηλόλιγνο φυτό που οι ντόπιοι ονομάζουν βρωμοκλάρι, και εκεί μέσα φτιάχναμε σπηλιές. Το διέσχιζε ένα ρυάκι, στο οποίο είχαν γίνει έργα διαπλάτυνσης σχηματίζοντας μια σειρά από μικρούς λόφους εκατέρωθέν του. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένα παιδί;
Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, η αφεντιά μου, ο μικρός μου αδελφός, και ο αγαπημένος φίλος μας Λεωνίδας, είμαστε καθισμένοι σε ένα από τους λόφους. "Βλέπετε ένα κόκκινο φως, που αναβοσβήνει στο βάθος;" είπε ο Λεωνίδας. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το μυστηριώδες φως, αλλά μάταια, παρά τις προσπάθειες του φίλου μας να μας κατευθύνει...
Άρχισε να νυχτώνει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη γειτονιά μας. Πλησιάζοντας σε κάποια από τις μεγαλύτερες συστάδες βρωμοκλαριών, ακούμε έντρομοι ένα μουγκρητό! Πανικόβλητοι, αρχίζουμε να τρέχουμε με την εντύπωση πως ότι ήταν αυτό που μούγκριζε, μας κυνηγούσε. Μάλιστα το πόδι μου πιάστηκε σε ένα πεσμένο φράκτη, παγιδεύοντας με στιγμιαία!
Μετά από λίγο φτάσαμε τρέχοντας στη γειτονιά μας, άλλωστε η απόσταση ήταν πάρα πολύ μικρή. Έντρομοι, αρχίσαμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους φίλους μας, τι μας συνέβη. Δε μας πίστεψαν, και τι πιο φυσιολογικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κτήμα.Μόλις η παρέα πλησίασε στο κτήμα, άρχισαν να ακούγονται και πάλι τα μουγκρητά! Αυτή τη φορά, όλη η παρέα τράπηκε σε φυγή.
Το επόμενο πρωί, η παρέα γύρισε στον τόπο του συμβάντος για να πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα λειτουργώντας χωρίς να το θέλει ως προπομπός των X-files, που θα γυρίζοντας δέκα χρόνια αργότερα.
Τι ήταν εκείνο το μουγκρητό; Κάποια εξωγηϊνη οντότητα; Ή κάποιο Στοιχειό του Τόπου; Τα ενδεχόμενα είναι δυο: τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς ήταν σε κάποια από τις σπηλιές και αποφάσισαν να μας τρομάξουν με μεγάλη επιτυχία, Το άλλο είναι να μας την είχε στήσει... ο Λεωνίδας με τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς. Και όταν θέλεις να τρομάξεις, τρομάζεις!
Αυτή ήταν η συνεισφορά μου στο παιχνίδι! Ελπίζω να μην είμαι και τόσο εκτός θέματος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου