Συμπληρώσαμε ένα χρόνο στο Μνημόνιο, και αν κάνουμε μια πρόχειρη αποτίμησή του, διαπιστώνουμε ότι παραμένουμε στο ίδιο οικονομικό χάλι. Παρά τις οριζόντιες, και εξ ορισμού άδικες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, οι δαπάνες παραμένουν εκτός ελέγχου, τα έσοδα στο ναδίρ, οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται (βλέπε κλειστά επαγγέλματα) και η διαφθορά ανέγγιχτη.
Η κυβέρνηση του κου Παπανδρέου, πλέον πρέπει να συγκρουστεί με επαγγελματικές ομάδες, ώστε να μειώσει ή να στερήσει πολλά προνόμια/κεκτημένα τους. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι πολλά από αυτά, τα έχει δώσει καταχρηστικά το ίδιο το κόμμα του κου Πρωθυπουργού. Οι ομάδες αυτές αποτελούν κομματικά οχυρά, που και τα δυο κόμματα ερίζουν για την κατάκτησή τους, καθώς οι ψήφοι που "φέρνουν" μαζί τους, καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Θέλει το κυβερνών κόμμα να αντιπαρατεθεί με τη βάση των ψηφοφόρων του;
Η αντιπολίτευση, και αναφέρομαι σε όλο το πολιτικό φάσμα, θεωρώντας ότι η προ μνημονίου Ελλάδα ευημερούσε, καταφεύγει σε συνωμοσιολογίες για τους κλέφτες πολιτικούς, για ξένους που κοιτούν μόνο το δικό τους κέρδος (λες και έτσι δεν ήταν πάντα), σε συνθήματα και ταμπούρλα. Θεωρίες και ρητορείες, που δεν κοστίζουν τίποτα και έχουν μηδενικό αποτέλεσμα, εκτός από την διεύρυνση της εκλογικής πελατείας...
Και εμείς, ο λαός; Επιθυμούμε μια ανώδυνη λύση, που θα την δώσουν κάποιοι άλλοι, και θα γυρίσουμε στην προ μνημονίου πραγματικότητα. Λες και οι παθογένειες της χώρας δεν υπήρχαν,λες και αν μας το χαρίσουν όλο το χρέος, δεν θα το ξαναδημιουργήσουμε σε 20χρόνια; Ούτε εμείς θέλουμε τις αλλαγές;
Οι διορθώσεις στη ρώτα της χώρας δεν θα γίνουν, καθώς ουδείς τις επιθυμεί, οπότε ο προορισμός του ταξιδιού είναι προδιαγεγραμμένος. Άντε καλό μας μήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου