Τα social, τα media...

Απόψε έμαθα, πως ένας από τους καλύτερους μου φίλους από τα φοιτητικά μου χρόνια, ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Βλέπετε, τα social τα media που όλοι κατακρίνουν, βοηθούν τους ανθρώπους να κρατούν μια υποτυπώδη έστω επαφή. Δεν είναι κάτι ασήμαντο...

Χωρίς να το θέλω, έφερα στο μυαλό μου την εικόνα της φοιτητικής παρέας μου. Σκορπίσαμε κυριολεκτικά, και ο κάθε ένας από εμάς τράβηξε το δρόμο του. Οι ζωές μας θα ήταν παράλληλες διαδρομές, αν δεν υπήρχαν τα social τα media...

Έχω τόσα πολλά να πω, με αυτούς τους φίλους που χαθήκαμε. Να περάσουμε βράδια ολόκληρα, να ανταλάξουμε τις εμπειρίες μας και να ξανά βρεθούμε ουσιαστικά. Στην πραγματικότητα, θα χρειαστεί να συστηθούμε, καθώς ο φοιτητικός μας εαυτός ανήκει σε μια περασμένη εποχή.

Τουλάχιστον δεν χαθήκαμε εντελώς. Να είναι καλά τα social τα media...

Επέστρεψα για να ξανα φύγω, και να επιστρέψω ξανά...

Χαμένες ώρες...

Χαμένες ώρες, που γίνονται χαμένες μέρες και με τη σειρά τους χαμένα χρόνια. Χρόνος που περνάει, υπερπολύτιμος και αναντικατάστατος... 

Δεν μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου για το χαμένο χρόνο...

Το λάθος

Το μεγαλύτερο λάθος και η πιο βαριά μου αμαρτία είναι η σπατάλη. Ξόδεψα, χάρισα έδωσα την ενέργειά μου, το πάθος μου, και πάνω από όλα το χρόνο μου πιστεύοντας ότι διέθετα ανεξάντλητα αποθέματα. Το έκανα με μια αφελή ιδιοτέλεια, ότι όλα όσα πρόσφερα θα μου γύρισουν πίσω, ότι κάποιος κοσμικός μηχανισμός θα μου αποδώσει όλα όσα θεωρούσα ότι δικαιώμουν. 

Με το πέρασμα των χρόνων, έφτασε η στιγμή που διαπίστωσα ότι ο χρόνος μου καθώς και όλα τα υπόλοιπα που άκριτα χάριζα αρχίζουν να τελειώνουν. Πολλά από αυτά που ζήτησα, αφιερώνοντας τον εαυτό μου δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Η απογοήτευση πλέον άρχισε να κακοφορμίζει και να γίνεται μια έντονη πίκρα που μολύνει το σύνολο της ύπαρξης μου. Και η συσσωρευμένη πίκρα οδηγεί ίσως στη μεγαλύτερη απώλεια από όλες: αυτή του εαυτού μου.

Αντιγραφές...

Είχα ένα φίλο στο Πανεπιστήμιο, ο οποίος μισούσε με πάθος αυτούς που αντέγραφαν. Ακόμα και τις ωραίες της σχολής (έχει σημασία αυτό). Εγώ δεν αντέγραφα μεν, αλλά δεν έκοβα την καλημέρα δε στις ωραίες...

Ο φίλος μου ήταν ίσως ο εξυπνότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ενώ παράλληλα δεν έκανε εκπτώσεις στις αρχές του. Το αποτέλεσμα: απογοητεύτηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν τελείωσε ποτέ τη σχολή.

Αντίθετα πολλοί που αντέγραφαν, πήραν πτυχία, κάποιοι έκαναν Μεταπτυχιακά και γνωρίζω ένα που έγινε και καθηγητής Πανεπιστημίου (που τον είχαν πιάσει στα πράσα...)

Πριν δυο χρόνια ο φίλος μου πέθανε, από καρκίνο. Δεν είναι άδικη η ζωή;

10 χρόνια!

Το blog μου έκλεισε 10 χρόνια λειτουργίας! Έχει παρακμάσει, δεν το αρνούμαι, άλλωστε η μόδα των blogs έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Όπως έχω γράψει ξανά, δεν θέλω πλέον να λέω δημοσίως τις περισσότερες σκέψεις μου. Δεν είναι μόνο ότι δεν αισθάνομαι ελεύθερος να γράψω τι πιστεύω, από το φόβο μήπως το παρεξηγήσει η Αστυνομία της Σκέψης. Απλά, αποφάσισα να γίνω ξανά εσωστρεφής....

Να πω την αμαρτία μου, είχα σκοπό να κατεβάσω ρολά στην δέκατη επέτειο. Αλλά, αποφάσισα να το αφήσω να ζήσει για τις στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να εκφραστώ δημοσίως.

Να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, όσους διάβασαν έστω και ένα κείμενό μου. Θεωρώ ότι με τίμησαν αφιερώνοντας λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους.

Υ.Γ. Ζαφείρη σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά, καθώς το δικό σου blog ζήλεψα και άρχισα το δικό μου.

Ο σκοπός

Υπάρχουν στιγμές που σηκώνω τα χέρια ψηλά. Κάνω τον απολογισμό της ζωής μου και το αποτέλεσμα δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν είμαι αχάριστος, βλέπω τι γίνεται στον κόσμο. Γνωρίζω ότι είμαι τυχερός σε σχέση με εκατομμύρια άλλους συνανθρώπους μου...

Εκείνες τις στιγμές, ψάχνω ένα σκοπό, ένα λόγο σημαντικό ή έστω ασήμαντο ώστε να με βοηθήσω να προχωρήσω λίγο παρακάτω. Πολλές φορές το βρίσκω και είναι κάτι μικρό και κάτι που δύσκολα το προσέχεις. Μπορεί να είναι ένα παλιό τραγούδι, μια ανάμνηση ή το βλέμμα ενός ζώου...

Και κάπως έτσι προχωρώ...

Μια τυχαία συνάντηση με την Πολιτική Ορθότητα.

Πριν δυο καλοκαίρια, είμαι σε ένα beach bar ενός όμορφου ελληνικού νησιού. Ο παγωμένος καφές πίνεται πολύ ευχάριστα σε μια παραλία που την λούζει ο καλοκαιρινός ήλιος.

Πλησιάζω την κυρία στο bar, και κάνω την παραγγελία μου: "Δυο φρέντο καπουτσίνο, γλυκά, με μαύρη ζάχαρη". Δεν είχα κόψει τη ζάχαρη ακόμα...

Η κυρία με κοιτά και αυστηρό τόνο μου λέει: "Μην αποκαλείς τη ζάχαρη μαύρη: Είναι ρατσιστικό".

Αν και συνήθως ετοιμόλογος, ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα. Πρόσβαλλα τη ζάχαρη; Κάνω διακρίσεις βάσει χρώματος στα γλυκαντικά; 

Αναδιατυπώνω την παραγγελία: "...με καφέ ζάχαρη." Μάταια, η κυρία με το ίδιο αυστηρό ύφος, με κατηγορεί και πάλι για ρατσισμό...

Τρίτη προσπάθεια: "με σκούρη ζάχαρη.". Επιτυχία, η κυρία δέχεται την παραγγελία μου, αφού την κρίνει ότι είναι αρκετά Πολιτικά Ορθή (Politically Correct).

Θα το θυμόμουν ως μια γελοία αντιπαράθεση με ένα μάλλον παράξενο άτομο. Αλλά, η πνευματική ασθένεια της πολιτικής ορθότητας έχει ήδη μολύνει πολλές Δυτικές χώρες, και σιγά-σιγά έρχεται και στα μέρη μας. Και αυτή η γελοία ιδεολογία, δυστυχώς προκαλεί προβλήματα σε πολλούς που δεν δέχονται να την ασπαστούν.

Δεν το πιστεύετε; Για προσέξτε λίγο περισσότερο την επικαιρότητα και τον τρόπο που αυτή παρουσιάζεται στα ΜΜΕ...

Παράξενες αναζητήσεις

Βράδυ Κυριακής και αναζητώ ένα ποίημα που διάβασα πριν καιρό. Δεν γνωρίζω τον τίτλο του, δεν είμαι καν σίγουρος για το ποιος το έγραψε. Αυτό που θυμάμαι με βεβαιότητα, είναι οι καλοκαιρινές εικόνες που κατέκλυσαν την φαντασία μου, όταν το διάβαζα καθώς και μια διάχυτη μελαγχολία που ένοιωσα.

Τι ψάχνω βραδιάτικα...

Δεδομένα...

Δίπλα στον υπολογιστή μου έχω δυο εξωτερικούς σκληρούς δίσκους. Εκεί έχω δεδομένα που τα θεωρώ πολύτιμα για μένα. Οι φωτογραφίες μου, το βιογραφικό μου, παλιές εργασίες, πάρα πολύ μουσική και βιβλία. Και για άλλη μια φορά, ο ένας από τους δίσκους μου, σταμάτησε να ανταποκρίνεται...

Στεναχωρήθηκα... Έχασα χρήσιμα αρχεία... Έκανα το δίσκο βίδες, τον συναρμολόγησα ξανά, δοκίμασα να τον συνδέσω στον υπολογιστή απ' ευθείας μήπως ανακτήσω αυτά που έχασα... Μάταια..

Τα δεδομένα που έχω στους δίσκους μου μόνο δεδομένα δεν πρέπει να τα θεωρώ. Μπορώ να κάνω κάτι για αυτό; Να τα αποθηκεύσω και αλλού, αλλά κακά τα ψέμματα μπορεί ένας ιδιαίτερα άτυχος συνδυασμός συμβάντων να μου τα στερήσει...

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να θεωρούμε οτιδήποτε δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Οι δίσκοι στους server της πραγματικότητας χτυπούν συχνά - πυκνά και πολλά από αυτά που θεωρούμε δεδομένα χάνονται σε μια στιγμή. Το παρήγορο είναι ότι αυτά που χάνονται ή καταστρέφονται σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να μας κάνουν πιο ευτυχισμένους...

Τίποτα λοιπόν δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο και πολλές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε την απώλειά του..

Ακόμα και η απώλεια δεδομένων, μόνο δεδομένη δεν πρέπει να θεωρείται. Ο νεκρός δίσκος, τον οποίο συναρμολόγησα και αποσυναρμολόγησα αρκετές φορές, χωρίς ιδιαίτερη προσοχή, επέστρεψε στη ζωή. Άδραξα την ευκαιρία για να ανακτήσω τις απώλειες και υποσχόμενος ότι θα λάβω μέτρα για να ασφαλίσω τα πολύτιμα data μου... Γνωρίζω πολύ καλά βέβαια, ότι σε κάποιο διάστημα στο μέλλον θα ξανά ζήσω ανάλογες καταστάσεις...

45 χρόνια...

Τα έκλεισα τα 45.  Τι σημαίνει αυτό το ορόσημο για μένα;

Αισθάνομαι πιο σίγουρος από ποτέ για τον εαυτό μου, χωρίς να έχω ξεπεράσει τις ανασφάλειες μου. Νοιώθω ακόμα νέος αλλά θεωρώ τον χρόνο εχθρό μου. Είμαι καλό παιδί, χωρίς να μου λείπουν οι σκοτεινές πλευρές μου. Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ ποτέ. Ρομαντικός αλλά με δόσεις δηλητηριώδους κυνισμού. Ευαίσθητος αλλά υπάρχουν στιγμές που γίνομαι σκληρός. Ρεαλιστής αλλά ελπίζω πάντα σε ένα θαύμα.

Έκλεισα τα 45 λοιπόν, δεν άλλαξε φαινομενικά κάτι. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα σταθερό...

 

Air condition!

Αυτές οι μέρες είναι ίσως από τις πιο ζεστές που έχω ζήσει. Αλλά τη ζέστη αυτή τη νοιώθω ελάχιστα! Το πρωϊ φεύγω από το σπίτι κλείνοντας το air condition, για να μπω στο αυτοκίνητο ανάβοντας κατευθείαν το air condition του. Στη γραφείο, δουλεύω πολλές φορές σε πολικές συνθήκες, που δημιουργεί το air condition!

Να πω την αμαρτία μου; Μου λείπουν οι παλιές εποχές, πριν την μαζική εγκατάσταση κλιματισμού σε όλα τα κτήρια και οχήματα. Δεν νοιώθω το καλοκαίρι, ζώντας με ένα τεχνητό κλίμα... Είμαι περίεργος, δεν θα το αρνηθώ...

Είναι καλός αυτός...

...που απλά δεν είχε την ευκαιρία να γίνει κακός στη ζωή του;

Κάποιες σκέψεις μπορεί να σε αλλάξουν... Δεν κρύβω ότι συχνά, έχω την τάση να κρίνω τις πράξεις άλλων ανθρώπων χωρίς να σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ στη θέση τους. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας κριτικής, όταν ηθικολογούσα μέσα στο κεφάλι μου, παριστάνοντας το δικαστή, μια σκέψη με ταρακούνησε: "Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν ακριβώς στη θέση του κατηγορουμένου;" Δεν απάντησα, απλά σταμάτησα το κατηγορητήριο.

Είμαστε λοιπόν καλοί άνθρωποι, ή απλά... άτυχοι;

Σε ένα σουβλατζίδικο...

Το βραδάκι με βρήκε σε ένα σουβλατζίδικο, στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, να πίνω βαρελίσια μπύρα και να χαζεύω τα αυτοκίνητα που περνούσαν. Απλά, αραγμένος σε μια καρέκλα, άφησα όσα με βασανίζουν στην άκρη και επιβράδυνα την σκέψη μου. Σε τελική ανάλυση, σε τι βοηθούν οι βασανιστικοί στοχασμοί; Ότι χάθηκε δεν γυρνά πίσω, και δεν μπορούν να αποφευχθούν όσα έρχονται...

Σιγή ασυρμάτου

Τον τελευταίο καιρό, γράφω σπάνια στο blog, και έχω περιορίσει τις αναρτήσεις μου στα social media. Δεν το κάνω ενσυνείδητα, απλά νοιώθω ότι δεν έχω κάτι αξιόλογο που θα ήθελα να μοιραστώ. Πλέον τηρώ σιγή ασυρμάτου... Μεταβατική φάση, ή νέα πραγματικότητα; Θα δούμε...

'Ασπρο - Μαύρο

Η προσκόλληση σε ιδεολογίες, ο φανατισμός και η πόλωση μας κάνουν να απλοποιούμε τα πράγματα και να μη βλέπουμε τις σκιές του γκρίζου παρά μόνο άσπρο και μαύρο. Η πραγματικότητα είναι πάντα απείρως πιο σύνθετη από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Ας μην αδικούμε τους εαυτούς μας και να προσπαθούμε να εξετάζουμε όλες τις πτυχές και όψεις της πραγματικότητας.

Πως να ξεθαμπώσετε τα φανάρια του αυτοκινήτου

Μου αρέσουν οι πατέντες! Πολλές φορές δίνουν λύση και στα πιο δύσκολα προβλήματα με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο.

Εδώ και πολύ καιρό τα φανάρια του αυτοκινήτου μου είναι θαμπωμένα. Ένα από τα συμπτώματα της ηλικίας τους είναι και αυτό. Μέχρι τώρα, δεν βρήκα το χρόνο να το πάω σε ένα φαναρτζή και ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στα σχετικά προϊόντα που έβρισκα στα καταστήματα. Μέχρι που έμαθα μια πρωτότυπη λύση με βασικό συστατικό την... οδοντόκρεμα!

Αγοράζουμε μια οποιαδήποτε οδοντόκρεμα. Την αλείφουμε στα θαμπωμένα φανάρια και τα τρίβουμε. Ξεπλένουμε και τα καθαρίζουμε με χαρτί. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα!

Είναι φθηνή λύση, και στη δική μου περίπτωση δούλεψε! Δεν χάνετε τίποτα να δοκιμάσετε!

Alert! Κρίση Μέσης Ηλικίας!

Πλησιάζω τα... 45! Πως έγινε αυτό; Να πάρει, δεν έχω πετύχει τίποτα από αυτά που ονειρευόμουν*, και τα θεωρητικά πιο δημιουργικά μου χρόνια έχουν περάσει! Πανικός!

Τον τελευταίο χρόνο, ομολογώ έχω κάποιες τέτοιες κρίσεις. Κάποιες φορές πανικοβάλλομαι, και κάποιες φορές με πιάνει κατάθλιψη.

Σχεδόν πάντα βρίσκω όμως διέξοδο: τα γράφω όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι, πίνω μια ή περισσότερες μπύρες και ακούω μουσική που με εμπνέει, όπως Venom. Και τι να λέει που έλεγα και κάποτε...

*στο βαθμό που θα ήθελα...

Αφήνοντας πίσω το παρελθόν

Η μνήμη μας παίζει συχνά περίεργα παιχνίδια. Πολλές φορές αναδημιουργεί το παρελθόν, εξιδανικεύοντας το, διαγράφοντας κάθε τι αρνητικό. Το κάνει να φαντάζει ως μια ουτοπία, ένας χαμένος παράδεισος...

Καταφεύγω συχνά στο παρελθόν αναπολώντας όμορφες εποχές, ειδικά σε δύσκολες στιγμές. Μελαγχολώ  για ένα χαμένο παράδεισο που ίσως δεν υπήρχε ποτέ...

Αποφάσισα να αφήσω πίσω το παρελθόν. Νοιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο. Επικεντρώνομαι μόνο στο παρόν και προσπαθώ να είμαι έτοιμος για αυτά που μου επιφυλάσσει το μέλλον.

Χρόνια πολλά φίλε!

Χρόνια πολλά φίλε! Το calendar στο PC, μου υπενθύμισε ότι σήμερα (07/04) ήταν τα γενέθλιά σου. Αν η ζωή ήταν δίκαιη, έπρεπε αυτή τη στιγμή να βρισκόμασταν σε ένα μπαράκι στη Θεσσαλονίκη, ακούγοντας μουσική, και να τα λέγαμε με τη συνοδεία μπύρας. 

Φίλε, θα είχαμε να θυμηθούμε ιστορίες από τα φοιτητικά μας χρόνια, να μιλήσουμε για τις συμφοιτήτριές μας που γουστάραμε. Θα μιλούσαμε για μουσική, computers και θα ανταλλάσσαμε αστείες ιστορίες που μας συνέβησαν από τότε που γύρισα στην Αθήνα μέχρι σήμερα. Αντί αυτού, πίνω μόνος και γράφω αυτό το κείμενο... βλέπεις σε λίγο καιρό θα κλείσει το δεύτερο έτος απουσίας σου.

Δεν θα το γυρίσω στο μεταφυσικό γιατί παραμένω σκεπτικιστής, όπως τότε. Ούτε θα γράψω κάτι δακρύβρεχτο. Φίλε μου, στο σύντομο πέρασμά σου από τη ζωή, επηρέασες πολλούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών και εγώ.

Θα ήσουν περήφανος για το πόσο τακτικά γράφω τα querries και τις stored procedure μου. Θα γέλαγες όταν θα με άκουγες να χρησιμοποιώ την ατάκα σου:" Γούστα είναι αυτά, είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι". Εξακολουθώ να προσπαθώ να προσηλυτίσω και άλλους στον Douglas Adams.    

Σε ευχαριστώ και πάλι φίλε, αν και γνωρίζω ότι δεν με ακούς. Είσαι ζωντανός στη σκέψη και στις καρδιές πολλών ανθρώπων, και πίστεψέ με, δεν το καταφέρνουν πολλοί αυτό!

Η μουσική είναι ο μόνος φίλος σου...

Υπάρχει μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς. Σου δίνει θάρρος όταν σε κυριεύει ο φόβος, παρηγοριά όταν είσαι θλιμμένος. Σε βοηθά να γιορτάσεις τις νίκες σου, σε παρηγορεί στις ήττες σου. Δεν σε εγκαταλείπει ποτέ...

Γιατί όπως κάποτε τραγούδησε ο Morrison: " η μουσική είναι ο μοναδικός φίλος σου, μέχρι το τέλος.."

Από τα αγαπημένα μου, που δεν είναι "πριόνια" όπως είπε και κάποια φίλη:

 

Πλησιάζοντας τα 45...

Πλησιάζω λοιπόν το μέσο της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου. Όλο και συχνότερα κάνω μια ανασκόπηση/αποτίμηση της έως τώρα ζωής μου. Τα συμπεράσματα δεν μου αρέσουν σχεδόν ποτέ... Φοβάμαι ότι σπατάλησα τα καλύτερά μου χρόνια κάνοντας αρκετές λάθος επιλογές (με καλές προθέσεις πάντα...) 

Πρέπει να είμαι πάλι σε κάποιο σταυροδρόμι. Οι προτεραιότητές μου αλλάζουν και επανεξετάζω το σύστημα αξιών μου. Με λίγα λόγια, για άλλη μια φορά αλλάζω.

Τι μου επιφυλάσσει λοιπόν το μέλλον; Δεν γνωρίζω. Αυτό που απαιτώ πλέον από εμένα, είναι να μην μετανιώσω ξανά για πράγματα που δεν έκανα...

Οι χαμένες μάχες

Από μικρό παιδί, θαύμαζα εκείνους τους πολεμιστές που συνέχιζαν να μάχονται μέχρι τέλους, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι η μάχη που δίνουν είναι χαμένη.

Καθημερινά ο κάθε ένας από εμάς δίνει μάχες, σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Δεν είναι μάχες όπου δυο στρατοί συγκρούονται. Είναι αθόρυβες, εσωτερικές ενάντια στις δυσκολίες, τις αδικίες, την τύχη και αυτό που μπορεί να περιγραφεί ποιητικά ως η Μοίρα. Οι μάχες αυτές είναι σκληρές και το διακύβευμα μεγάλο, οι αξίες, οι αρχές και τα όνειρα.

Ιδιαίτερα σκληρές είναι οι μάχες για τα άπιαστα όνειρα, για το κυνήγι μια προσωπικής ουτοπίας ή ενός προσωπικού παραδείσου. Η γνώση ότι η έκβαση είναι από πριν προδιαγεγραμμένη κάνει τις μάχες αυτές προσωπικές βουβές τραγωδίες.

Αξίζει κανείς να δίνει τις μάχες αυτές, γνωρίζοντας ότι η παράταση του αγώνα θα επιφέρει μόνο περισσότερο πόνο; Η απάντηση είναι πάντα καταφατική... 

Κάποιες στιγμές απόλυτης ευτυχίας...

Υπάρχουν στιγμές απόλυτης ευτυχίας, τόσο έντονης που μπορούν να φωτίσουν έστω και εφήμερα όλη μας τη ζωή, διώχνοντας για λίγο τα σκοτάδια που μας στοιχειώνουν. Μέσα στη λάμψη τους, υπάρχει πόνος ακόμα και απόγνωση, γιατί πάντα γνωρίζουμε ή έστω νοιώθουμε ότι η ευτυχία αυτή είναι παροδική...

Οταν γυρίζει ο διακόπτης

Σε κάποια αίθουσα του μυαλού ή της ψυχής, υπάρχει μια κονσόλα ελέγχου. Δεν είναι σύγχρονη, δεν έχει ψηφιακές ενδείξεις αλλά αναλογική. Θυμίζει κάτι από ταινίες επιστημονικής φαντασίας του 60, γεμάτη κουμπιά, μοχλούς και κυρίως διακόπτες.

Οι διακόπτες είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ο κάθε ένας από αυτούς, μπορεί να γυρίσει σε διάφορες θέσεις και αντιπροσωπεύει αντίστοιχα στοιχεία της προσωπικότητας και του ψυχισμού μας. Οι θέσεις των διακοπτών καθορίζουν και τη προσωπικότητά μας...

Όταν είμαστε παιδιά και μέχρι τα πρώτα χρόνια μετά την εφηβεία, οι ρυθμίσεις μας αλλάζουν και πολλοί διακόπτες γυρίζουν σε αλλη θέση. Μεγαλώνοντας, σταδιακά οι αλλαγές σταματούν, οι διακόπτες μένουν στη τελική θέση και η κονσόλα αρχίζει να μαζεύει σκόνη...

Τίποτα όμως δεν είναι οριστικό και αμετάκλητο σε αυτό τον κόσμο. Έρχεται η στιγμή, που ξαφνικά ένας ή περισσότεροι διακόπτες γυρνούν σε άλλη θέση. Οι ρυθμίσεις αλλάζουν και ξαφνικά είμαστε άλλοι άνθρωποι. Ποιος και γιατί προκαλείται αυτή η αλλαγή διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και σε τελική ανάλυση δεν έχει σημασία.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αλλαγές στις ρυθμίσεις μας. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η σκόνη στην κονσόλα...

Σιδερένια σοδειά...

Ο περασμένος αιώνας χαρακτηρίστηκε από τις δυο πιο αιματοβαμμένες συρράξεις που γνώρισε ο πλανήτης. Περισσότερα από 70 χρόνια από το τέλος του Β' ΠΠ, οι συνέπειές τους συνεχίζουν να μας επηρεάζουν την πραγματικότητά μας. Όσοι ζουν στο Κορδελιό, θα το συνειδητοποίησαν...

Εκατομμύρια βόμβες,οβίδες και νάρκες που δεν έχουν εκραγεί  από τους δυο πολέμους βρίσκονται σε όλο τον πλανήτη. Οι αγρότες στο Βέλγιο, ανακαλύπτουν στα χωράφια τους πολλά τέτοια θανατηφόρα ενθύμια, από τον Α' ΠΠ. Οι τυχεροί απλά ειδοποιούν το στρατό, ενώ οι άτυχοι... Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται σιδερένια σοδειά.

Το περιστατικό με την βόμβα του Κορδελιού, μου θύμισε την δική μου σχετική εμπειρία. Πρέπει να ήμουν 10 χρονών, όταν βρεθήκαμε σε ένα εξοχικό φίλων κάπου στη Βάρκιζα. Εγώ και αδελφός μου, μαζί με τα άλλα δυο παιδιά του φιλικού ζευγαριού είμαστε σε ένα κοντινό λοφάκι και εξερευνούμε. Την προσοχή μας απέσπασε ένα περίεργο αντικείμενο. 

Ήταν ένα μικρό αντικείμενο και με σπουδή διαπιστώσαμε, ότι ήταν τα πτερύγια μιας μικρής αεροπορικής... βόμβας! Πήραμε το αντικείμενο και το πήγαμε στους γονείς μας. Έντρομοι αυτοί διαπίστωσαν ότι δεν είχαμε πέσει και πολύ έξω! Ήταν τα πτερύγια ενός βλήματος όλμου, που ευτυχώς είχε σκάσει. Προφανώς, ήταν απομεινάρι το εμφυλίου...

Θα μπορούσαμε να είμαστε πιο άτυχοι και να είχαμε ξεθάψει κάποιο βλήμα που δεν είχε εκραγεί όπως τόσα παιδιά σε όλο τον πλανήτη. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί και να μην έγραφα ποτέ αυτό το κείμενο...

Μια αφιέρωση από το παρελθόν...

Στέκομαι μπροστά από τη παλιά βιβλιοθήκη στο πατρικό μου σπίτι. Περιεργάζομαι με το βλέμμα μου, το μωσαϊκό που δημιουργούν οι ράχες των βιβλίων. Απλώνω το χέρι μου, και βγάζω ένα από αυτά.Δεν είναι τυχαία η επιλογή μου.

Το βιβλίο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, αν και οι σελίδες του έχουν κιτρινίσει από την πολυκαιρία. Το είχα λάβει ως δώρο για τη γιορτή μου, σχεδόν 25 χρόνια πριν. Στη δεύτερη σελίδα, γραμμένη με όμορφα κοριτσίστικα γράμματα είναι η αφιέρωση: "Εύχομαι να σε βοηθήσει να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό."

Χαμογελώ και νοιώθω ότι θέλω να απαντήσω με παιχνιδιάρικη διάθεση στην αφιέρωση. Υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός; Είναι κάτι σταθερό ή κάτι ρευστό που μεταβάλλεται και μεταμορφώνεται αενάως; Δεν είμαι ίδιος με τον 23χρονο φοιτητή. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πέρυσι, ίσως ούτε καν με τον χθεσινό μου εαυτό.

Είμαι κάτι ρευστό: με αλλάζουν οι εμπειρίες που κουβαλούν τα χρόνια που περνούν. Δεν αντιμετωπίζω τους ίδιους φόβους και ανασφάλειες, καθώς κάποιες τις υπερνικώ, ενώ άλλες εισβάλουν στην ύπαρξή μου. Η κοσμοθεωρία μου μεταβάλετε προσπαθώντας να ερμηνεύσει ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει στα μάτια μου.Δεν άγομαι μόνο, αλλά προσπαθώ να με διαπαιδαγωγήσω για να γίνω καλύτερος, ότι και αν σημαίνει αυτό...

Χαμογελώντας έκλεισα το βιβλίο και το έβαλα προσεκτικά στη θέση του, μαζί με πολλές όμορφες αν και ξεθωριασμένες αναμνήσεις...

Ο πίνακας με τις επιθυμίες

Σε κάποιο μυστικό μέρος της ψυχής μας, φαντάζομαι ότι κρύβεται μια αίθουσα στην οποία δεσπόζουν κάποιοι μεγάλοι μαυροπίνακες, σαν αυτούς που υπάρχουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Εκεί, γράφουμε και σβήνουμε τις μικρές και μεγάλες μας επιθυμίες.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου παιδί, να γράφει άτσαλα και αστοίχιστα τις επιθυμίες μου. Κάποιο παιχνίδι, μια ακόμα επίσκεψη στο χωρίο και άλλα που μου φάνταζαν τότε πολύτιμα. Αργότερα ως έφηβος, πήρα το σφουγγάρι, έσβησα τις περισσότερες και έγραψα άλλες. Ως νεαρός, αναθεώρησα τη λίστα, πιστεύοντας πως αυτή περιείχε ότι ήταν σημαντικότερο στη ζωή μου. Όσο περνούσα τα χρόνια, κατάλαβα πως η λίστα έπρεπε πάντα να αναθεωρείται.

Στην πορεία, κάποιες επιθυμίες γίνονταν πραγματικότητα γεμίζοντάς με πρόσκαιρη ευτυχία, τις περισσότερες φορές. Άλλες παρέμεναν ανεκπλήρωτες, αφήνοντας αμυχές στην ψυχή. Και μερικές, γίνονταν πραγματικότητα αφού είχαν σβηστεί από το μαυροπίνακα, λες και το ζωή ήθελε να κάνει ένα κάνει ένα μάλλον άκαρδο αστείο.

Πρωτοχρονιά και reset...

Όταν ήμουν νεότερος πίστευα σε μια μεταφυσική διάσταση της Πρωτοχρονιάς. Ίσως πίστευα, πως η έλευση του νέου χρόνου, θα λειτουργούσε σαν το reset στους υπολογιστές. Η επανεκκίνηση θα έλυνε τα προβλήματα και ο νέος χρόνος θα έφερνε όσα μου στέρησε ο προηγούμενος.

Βλέπετε, 30 και βάλε χρόνια στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έμαθα τουλάχιστον ένα πράγμα: το reset λύνει τα περισσότερα προβλήματα, τόσο στα ταπεινά Pc ή Laptops που έχουμε στο σπίτι, όσο και σε πανίσχυρους servers. 

Πλέον στα 45 είμαι πιο ρεαλιστής και πιο κυνικός. Έπαψα να πιστεύω στα θαύματα... Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του. Εκσυγχρονίζοντας τον σκοτεινό φιλόσοφο, θα παρομοιάσω τον χαρακτήρα με το λειτουργικό του υπολογιστή (Windows 10, Ubuntu κ.α.). Η επανεκκίνηση, θα "διορθώσει" ένα παροδικό πρόβλημα, αλλά δεν θα βελτιώσει ή χαλάσει το εγκατεστημένο λειτουργικό.

Σας/μας  εύχομαι ο χρόνος που μόλις ξεκίνησε να φέρει ευτυχία και εκπλήρωση όλων των προσδοκιών. Μπορεί να δηλώνω και να νοιώθω κυνικότερος του Διογένη, αλλά στην πραγματικότητα ο δεκάχρονος μέσα μου, πιστεύει ακόμα στα θαύματα...

Χρόνια πολλά & ευτυχισμένο το 2017!