Τα τέσσερα χρόνια που έζησα ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, είχα ένα συγκάτοικο,το Στάμο. Κατάγεται από ένα μικρό χωριό κοντά στο Πευκί και ήταν μέσα σε πευκοδάσος.
Τη περίοδο που ήμασταν φοιτητές (1991-95), κάποιο καλοκαίρι μια μεγάλη φωτιά έκαψε το δάσος που περιέβαλε το χωριό. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η αφήγηση του Στάμου για τη συμπεριφορά των συγχωριανών του.
Κατά τη διάρκεια τη θεομηνίας, ο ανδρικός πληθυσμός ήταν ντυμένος και στολισμένος στο... καφενείο του χωριού. Τί έκανε εκεί; Είχε στήσει καρτέρι στις τηλεοπτικές κάμερες. Εννοείται, πως κανείς δεν πήγε να παλέψει, ούτε καν για την περιουσία του.... Εκτός από χωράφια, σε πολλούς είχαν δωθεί τμήματα του δάσους για να βγάζουν ρετσίνι.
Όταν πέρασε η φωτιά, οι συμπολίτες μας ήταν απογοητευμένοι. Μόνο ένας τους βγήκε στην τηλεόραση. Τουλάχιστον, θα έπαιρναν αποζημιώσεις, μάλιστα ένας από αυτούς έλεγε με σιγουριά: Αυτό θα βοηθήσει το χωριό μας.
Έφτασε η ώρα των αποζημιώσεων και πήραν ψίχουλα...
Εμείς, οι πολίτες δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κρατικό μηχανισμό, ο οποίος ταλανίζεται από δεκάδες προσβλήματα (έλλειψη χρημάτων, γραφειοκρατία, νοοτροπία δημοσίου, πολιτικές παρεμβάσεις). Οφείλουμε να είμαστε ενεργοί:
- Επαγρύπνιση για το έγκυρο εντοπισμού πυρκαγιών
- Συμμετοχή στη προσπάθεια κατάσβεσης, όπου δεν εμποδίζουμε
- Συνδρομή στη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών
- Να μην πετάμε σκουπίδια-μπάζα στο δάσος
- Πρέπει τα μάτια μας να είναι 14 όταν εκδράμουμε μέσα στο δάσος
- Καταγγελία των εμπρηστών: στις μικρές κοινωνίες σε πολλές περιπτώσει γνωρίζουν τους εμπρηστές
- Καταγγελία των καταπατητών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου