Η καθημερινή μετάβαση στον χώρο εργασίας είναι συνήθως βαρετή και ψυχοφθόρα διαδικασία, ιδίως όταν γίνεται μέσω των δρόμων μιας μεγαλούπολης, όπως η Αθήνα. Με εξαίρεση τον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το Μετρό, η μετακίνηση γίνεται με κάποιο τροχοφόρο, το οποίο κινείται στους πηγμένους δρόμους. με ταχύτητα σαλιγκαριού.
Το καθημερινό αυτό μαρτύριο μπορεί να αυξάνει το άγχος και να δοκιμάζει τις αντοχές των νεύρων αλλά τουλάχιστον φαίνεται ακίνδυνο. Δυστυχώς αυτό μάλλον δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Κάθε πρωϊ χρησιμοποιώ την Λεωφόρο Δημοκρατίας, με κατεύθυνση από Μενίδι προς τους Αγίους Αναργύρους, για να πάω στην εργασία μου. Το τμήμα της "Λεωφόρου" (με μια λωρίδα ανά ρεύμα, τρομάρα μας) από το Ίδρυμα Βρεφών "Μητέρα" μέχρι την διασταυρωση με την οδό των Αγίων Αναργύρων έχει φρικτή κίνηση. Αν βρεθείς εκεί μετά τις 8:30, οπλίσου με υπομονή.
Μια Τετάρτη του Ιουλίου (11η συγκεκριμένα), εγώ και η Σοφία (η γυναίκα μου) βρεθήκαμε εκεί με το αυτοκίνητό μας. Η ώρα ήταν εννέα παρά τέταρτο, και είχαμε αργήσει στις δουλειές μας. Συνήθως παρκάρουμε σε ένα δρομάκι παράλληλο με την πλατεία των Αγ.Αναργύρων και συνεχίζουμε με λεωφορείο.
Εννοείται είχε κίνηση, και κινούμασταν με την ίδια ταχύτητα με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Η Σοφία αποφάσισε να κατέβει και να πάει στη στάση των λεωφορείων με τα πόδια, για να μην αργήσει περισσότερο...
Είχαν περάσει περίπου πέντε λεπτά, δεν είχα κινηθεί καθόλου, όταν άκουσα πίσω μου τον ήχο σύγκρουσης. Πριν προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου, βλέπω ένα τζιπ, να με προσπερνά από τα δεξιά ,κινούμενο δηλαδή στο πεζοδρόμιο. Ασταπιαία, συνέθεσα μια βρισιά, την οποία δεν εκστόμισα ολόκληρη ποτέ, διότι διαπίστωσα ότι το τζιπ το έσπρωχνε ένα διπλό λεωφορείο της ΕΘΕΛ.
Το συσσωμάτωμα λεωφορείου - τζιπ κυριολεκτικά σάρωσε τα αυτοκίνητα μπροστά μου, ανοίγοντάς μου δρόμο. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλλάβει πως πέρασε δίπλα μου και δεν ακούμπισε το αυτοκίνητό μου καθόλου. Λίγο πριν πέσει σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων έκανε μια αριστερή στροφή 90 μοιρών και κατέληξε πάνω σε ένα τοίχο ενός μέτρου. Αμέσως πετάχτηκαν έξω έντρομοι οι επιβάτες, που ευτυχώς δεν έπαθαν τίποτε.
Χωρίς να μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πως, όταν λεωφορείο με προσπέρασε, εγώ έβαλα την πρώτη και προχώρησα περίπου 100 μέτρα. Σταμάτησα τελικά στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Έντρομος, αναρωτήθηκα αν η Σοφία η οποία κινήθηκε στο πεζοδρόμιο που είχε καβαλήσει το λεωφορείο πρόλαβε και είχε φύγει. Ευτυχώς, ήταν ήδη σε ταξί...
Κατέβηκα και πλησίασα το λεωφορείο, του οποίου η μηχανή ακόμα δούλευε. Και στα δύο ρεύματα υπήρχαν τσακισμένα αυτοκίνητα. Μέσα σε ένα ταξί ήταν μια κυρία αιμόφυρτη, η οποία ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει σοβαρά. Ευτυχώς, δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός.
Με το τηλέφωνό μου έβγαλα δύο φωτογραφίες (επισυνάπτω τη μια). Το ίδιο έκαναν και πάρα πολλοί άλλοι. Αισθάνθηκα ντροπή, γιατί υπήρχαν γύρο μου τραυματίες και αν ήμουν στη θέση τους δεν θα ήθελα να με φωτογραφίζουν.
Εκ' των υστέρων έμαθα, ότι κόλλησε το γκάζι του λεωφορείο και ο οδηγός το έριξε δεξιά για να το σταματήσει, προειδοποιώντας και τους επιβάτες. Με δεδομένες τις συνθήκες η ενέργεια του αυτή ,αποσόβησε πιστεύω τα χειρότερα.
Το ανησυχητικό της ιστορίας είναι ότι τέτοια ατυχήματα είναι συχνά, που σημαίνει πως είτε υπάρχει πλημελής συντήριση,είτε τα οχήματα αυτά είναι ακατάλληλα. Το λεωφορείο είχε περάσει και σχετικά πρόσβατα ΚΤΕΟ.
Τέλος πάντως, εγώ δεν θα ξαναγκρινιάξω εύκολα για την ατυχία μου...
Εδώ μπορείτε να δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του Σκαϊ TV.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου