Ως μαθητής Λυκείου δεν μπορώ να υπερηφανευτώ ότι ήμουν αριστούχος. Ο μέσος όρος που έβγαζα ήταν λίγο παραπάνω από το 16. Με εξαίρεση το πρώτο τρίμηνο της δευτέρας τάξης, όπου για κάποιο μάλλον αδιευκρίνιστο λόγο σταμάτησα να διαβάζω. H εικόνα του ελέγχου εκείνο το τρίμηνο ήταν απλά τραγική. Ξεχώρισε με αρνητικό τρόπο, το 9 στα Αρχαία Ελληνικά. Στα άλλα δυο τρίμηνα συμμαζεύτηκα και οι βαθμοί σε όλα σχεδόν τα μαθήματα βελτιώθηκαν, "επιστρέφοντας" στα συνηθισμένα επίπεδα. Έλα ντε που στα Αρχαία είχα κάτι κενά, σαν το προϋπολογισμό της χώρας.
Έφτασε το καλοκαίρι και μαζί του οι εξετάσεις. Σε όλα τα μαθήματα πήγα πάρα πολύ καλά, αλλά τα Αρχαία ήταν πρόβλημα. Ήρθε και η ώρα να δώσω και σε αυτά εξετάσεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη έπεσε θέμα, στο οποίο η καθηγήτρια με είχε εξετάσει, συλλαμβάνοντας με εντελώς αδιάβαστο. Το πάθημά μου αυτό όμως, με έκανε να μάθω το συγκεκριμένο κείμενο, και να πετύχω ένα 9 με το οποίο έκλεισα τη Β Λυκείου έχοντας σε όλα τα μαθήματα πάνω από τη βάση.
Γλύτωσα από τα Αρχαία; Στην πραγματικότητα μπορεί, αλλά ένας επαναλαμβανόμενος μου εφιάλτης είναι ότι γράφω εξετάσεις στο μάθημα αυτό, εννοείται αδιάβαστος. Και αρκετές φορές, έχοντας επίγνωση ότι έχω τελειώσει τόσο το Λύκειο, όσο και τις σπουδές μου.
Πως να το ερμηνεύσω αυτό το φαινόμενο; Ίσως είναι ένας τρόπος για το ασυνείδητό μου, να με αποφορτίζει από το καθημερινό άγχος. Ίσως βέβαια και να είναι η τιμωρία μου, για την χρονική περίοδο που υπήρξα κακός μαθητής!
Το τελευταίο καιρό, ο συγκεκριμένος εφιάλτης έχει αναβαθμιστεί. Πλέον, πρέπει να δώσω όλα τα μαθήματα, και όχι μόνο είμαι αδιάβαστος, αλλά δεν γνωρίζω καν, το πρόγραμμα των εξετάσεων!
