Η σύντομη ιστορία μιας κασέτας

Πότε άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική; Κάποια στιγμή το φθινόπωρο του 1984, τους πρώτους μου μήνες ως μαθητής της Α Γυμνασίου. Τι πυροδότησε το ενδιαφέρον μου; Μάλλον η ύπαρξη μιας πληθώρας αρκετά καλογραμμένων pop-rock singles, τα οποία μεσουράνησαν εκείνη την περίοδο και οι εγχώριες τα συγκέντρωναν σε ετερόκλητες συλλογές (Χρυσός Διπλός, Top 85 κ.α.)

Σίγουρα επηρεάστηκα και από τους μάγκες της τάξης, ξέρετε εκείνους που όλα τα υπόλοιπα αγόρια είτε ζήλευαν, είτε θαύμαζαν.Εννοείται CD και πόσο μάλλον mp3 δεν υπήρχαν τότε. Οπότε ένας έφηβος για να θεωρείται in, έπρεπε εμφανισιακά να μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν το Γαρδέλη να διαθέτει κασετόφωνο και κασέτες με τα τελευταία χιτς.

Υπήρχε και ένα ενδιαφέρον τελετουργικό. Όταν πηγαίναμε με λεωφορείο σχολικές εκδρομές, από την γαλαρία κάποιος μάγκας πήγαινε στον οδηγό μια κασέτα που περιείχε ότι τραγούδι ήταν επιτυχία εκείνη την εποχή. Οπότε η διαδρομή προς και η επιστροφή ήταν κάτι σαν μουσική εκπομπή.

Εκεί γύρω στα Χριστούγεννα του 1984 αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να αποκτήσω και εγώ τη δική μου μουσική συλλογή.Σκέφτηκα αρχικά να ζητήσω από τον πατέρα μου, κάποια από τις προαναφερθείσες συλλογές. Τη λύση την έδωσε ένας φίλος ( ο Νίκος;). Διέθετε στερεοφωνικό, και τους κατάλληλους δίσκους ( τις συλλογές τουρλού εννοώ). Μου έφτιαξε τη δική μου κασέτα!

Η κασέτα μου ήταν μια maxwell 60, σκούρο μπλε, και είχε τα πάντα! Big in Japan και Sounds Like Melody από Alphaville, Stay The Night από Chicago, Lost In The Night του Χαριτοδιπλωμένου αλλά και τραγούδια των Duran - Duran και Wham! Ήταν πληρέστατη, και ήμουν πραγματικά υπερήφανος για αυτή. Αρκούσε αυτή και το μονοφωνικό μου κασετοφωνάκι, και όλες μου οι μουσικές ανάγκες ήταν καλυμμένες!

Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή. Γυρνάμε από σχολική εκδρομή, και ο μελλοντικός μου κολλητός φίλος πλησιάζει τον οδηγό με κασέτα, αν και δεν ήταν μέλος της ελίτ. Ξεκινά το πρώτο τραγούδι και διαπιστώνω με ευχαρίστηση ότι υπάρχει στην κασέτα μου! Ξαφνικά γκρεμίζονται όλα! Ακούω τη γνωστή φωνή, του ειδικού από τη γαλαρία. "Ρε παιδιά, αυτά είναι παλιά τραγούδια! Ας αλλάξουμε κασέτα!" Βλέπετε οι επιτυχίες τότε, είχαν χρόνο ζωής κάτω του μήνα... Κατάλαβα λοιπόν, πως η αξία της πολύτιμης κασέτας μου είχε μηδενιστεί...

Λίγους μήνες μετά, αποφάσισα ότι θα ακούω metal, οπότε δεν ξανά είχα θέμα με την ημερομηνία λήξης των τραγουδιών. Το αστείο είναι, ότι τα τραγούδια εκείνης της κασέτας θεωρούνται κλασικά και ξανά ανακαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τελικά είχα μια πραγματικά δυνατή κασέτα!

Υ.Γ. Θεωρώ το κειμενάκι ως ένα είδος φόρου τιμής στον George Michael. Η φωνή του υπήρχε στην κασέτα, ως μέλους των Wham. Τα γούστα μου διαφοροποιήθηκαν δραματικά από τότε. Μπορεί να μην μου άρεσαν οι δουλειές του, αλλά θα ήμουν εντελώς άσχετος αν δεν αναγνώριζα την αξία του, αλλά και την εκτίμηση που του έχουν εκατομμύρια άνθρωποι. Θα ζει και αυτός για πάντα, μέσα από τη μουσική του...

Χριστουγεννιάτικη ιστορία: ο πρώτος μου υπολογιστής

Η πρώτη μου επαφή με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ήταν στο σπίτι του κολλητού μου φίλου (γεια σου Σπύρο). Ήταν Σεπτέμβριος του 1988, όταν μου έδειξε το απόκτημά του, έναν Sinclair Spectrum 128K. Βέβαια δεν τον είδα ως υπολογιστή, αλλά ως παιχνιδομηχανή. 

Γυρνώντας σπίτι, ανέφερα το γεγονός στους γονείς μου. Εκείνοι κατάλαβαν πως ζήλεψα και ήθελα να αποκτήσω ένα δικό μου Spectrum, αν και δεν το ζήτησα ευθέως. Βλέπετε η οικονομική μας κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολή... Οι γονείς μου δεν δίστασαν να μου υποσχεθούν ότι τα Χριστούγεννα θα μου έκαναν την επιθυμία πραγματικότητα...

Έλα ντε, που εκείνο το σχολικό τρίμηνο ήταν το χειρότερο μου ως μαθητής. Όταν οι δικοί μου πήραν τον έλεγχό μου στα χέρια τους, σοκαρίστηκαν! Σε όλη μου τη μαθητική ζωή, "έβγαζα" μέσο όρο λίγο παραπάνω από το 16. Ο αντίστοιχος μέσος όρος του πρώτου τριμήνου της Β Λυκείου, ήταν μετά βίας πάνω από 13. Και αυτό, γιατί οι καθηγητές μου ήταν υπερβολικά επιεικείς μαζί μου. Τουλάχιστον, ο αντίστοιχος έλεγχος του μικρού μου αδελφού, δεν τους επιφύλασσε ανάλογη έκπληξη. Ο Δημήτρης παρέμενε σταθερά καλύτερος μαθητής από εμένα!

Παρ' όλα αυτά, ένα απόγευμα του Δεκέμβρη, εγώ και πατέρας μου βρεθήκαμε σε ένα κατάστημα με Η/Υ. Βγήκαμε από αυτό με το δικό μου πολυπόθητο Spectrum! Με τη βοήθεια του Σπύρου (που μου χάρισε και την κασέτα με το Dam Busters), το μαύρο παράξενο κουτάκι συνδέθηκε με την τηλεόραση και μια σχέση ζωής ξεκίνησε...

Δεν το κρύβω πως ο λόγος που ήθελα να αποκτήσω Η/Υ ήταν τα παιχνίδια. Αυτό το πρωτόγονο μηχανάκι, όμως με έβαλε στο κόλπο. Και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στις σπουδές μου και ακόμα περισσότερο στην καριέρα μου. Δεν νομίζω ότι οι γονείς μου είχαν φανταστεί κάτι τέτοιο... Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που τους ευγνωμονώ. Εννοείται παραμένω ερωτευμένος με εκείνο το Sinclair Spectrum 128K....

Υ.Γ. Το επόμενο τρίμηνο, οι βαθμοί μου επέστρεψαν στα συνηθισμένα επίπεδα, ενώ χάρη στο 3ο τρίμηνο και τις εξετάσεις, το απολυτήριο της Β Λυκείου είχε καλό βαθμό. Ήμουν και παραμένω, φιλότιμο παιδί...

Άντε, αμπλάβε, αγκλάβε, μαγκλάβε, καρεκλέ!

Οι πρώτες ώρες του 1992 με βρήκαν στο πατρικό μου, παρέα με τους φίλους μου. Δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο, απλά ήμουν αρκετά τυχερός να αλλάξω τη χρονιά μαζί με τα περισσότερα μέλη της εφηβικής μου παρέας...

 Πως περάσαμε τις πρώτες ώρες εκείνης της Πρωτοχρονιάς; Παίζοντας κουμ-κάν, κάτι που συνηθίζαμε να κάνουμε. Μπορεί να μην παίζαμε με χρήματα και το διακύβευμα να ήταν απλά και μόνο η νίκη, αλλά οι παρτίδες είχαν ένταση και αρκετό ενδιαφέρον.

Κατά τις τέσσερις το πρωϊ, η παρτίδα είχε κριθεί. Λίγο η κούραση από το παιχνίδι, το προχωρημένο της ώρας αλλά και το αλκοόλ (βότκα ή μπύρα) με είχαν φέρει σε μια κατάσταση ευχάριστης χαλάρωσης... Και εκεί ήταν που το πρωτο-άκουσα.

Δεν θυμάμαι πως το έφερε η συζήτηση, αλλά ο Χρήστος άρχισε να διηγείται την εμπειρία του που είχε με κάποιους πλανόδιους πωλητές καρπουζιών. "Εκεί που κοίταζα τα καρπούζια, ήταν ωραία καρπούζια, ακούω την πωλήτρια να απευθύνεται στον άνδρα της και να του λέει: Άντε, αμπλάβε, αγκλάβε, μαγκλάβε, καρεκλέ!". 

Οι τελευταίες λέξεις κατά πάσα πιθανότητα δεν σημαίνουν τίποτα σε καμία διάλεκτο του κόσμου. Απλά ο Χρήστος δεν ήξερε τη διάλεκτο των Ρομά και έτσι απέδωσε αυτό που άκουσε. Εμένα πάντως μου φάνηκε τρομερά αστείο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω για τουλάχιστον 10 λεπτά, πέφτοντας από την καρέκλα μου.

Από τότε, χρησιμοποιώ τις συγκεκριμένες λέξεις όταν θεωρώ ότι κάποιος μου λέει ασυναρτησίες. Με αυτό τον τρόπο διατηρείται και στη μνήμη μου εκείνη η Πρωτοχρονιά. Ήταν βλέπετε, μια από τις τελευταίες φορές που θα συναντιόμασταν ως παρέα με σχετική απαρτία...

Είμαι από αυτούς που μελαγχολούν κατά την περίοδο των εορτών. Δεν γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Η ανάμνηση του συγκεκριμένου περιστατικού μου έφτιαξε τη διάθεσή και είπα να το μοιραστώ.

Ιστορίες με μπαταρίες αυτοκινήτου

Θεωρώ την μπαταρία του αυτοκινήτου ως ένα από τα πιο συναρπαστικά εξαρτήματά του. Γιατί; Επειδή έχουν μια καταπληκτική ιδιότητα: χαλούν συνήθως χωρίς προειδοποίηση. Οι δικές μου, συνήθως με εγκαταλείπουν κάτω από το σπίτι μου, οπότε η μίνι κρίση που προκύπτει είναι εύκολα διαχειρίσιμη! Έλα όμως που με έχει αφήσει μπαταρία, στη μέση του πουθενά (λίγο πριν τη Δαιμονιά κοντά στο Ελαφονήσι) ένα βράδυ του Ιουλίου, να ψάχνω για οδική βοήθεια και να μη βρίσκω.Μπορεί να ταλαιπωρήθηκα, αλλά έχω μια αστεία ιστορία να διηγούμαι! Και όλα αυτά, χάρη σε ένα φαινομενικά συνηθισμένο εξάρτημα. Τη μπαταρία.

Υ.Γ. Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΈΣΟΥ να αγοράσω κροκοδειλάκια, και δεν εννοώ μικρά ερπετά...

Σιωπή

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, έχω σταματήσει να εκφράζω τις απόψεις μου για τα θέματα της επικαιρότητας. Να πω την αμαρτία μου, ασχολούμαι πλέον λιγότερο με αυτή. Μπορεί να κουράστηκα από το πολεμικό κλίμα των τελευταίων ετών, ή απλά να διαπίστωσα πως δεν έχω κάτι ξεχωριστώ να πω. Αποφάσισα να μιλώ λιγότερο και να σκέπτομαι περισσότερο. Διάλεξα τη σιωπή, για να ακούω πιο καθαρά τις σκέψεις μου.

Να κάνω τη μέρα μου λίγο πιο όμορφη...

Τα τελευταία χρόνια έχω επινοήσει διάφορα τεχνάσματα για να κάνω την καθημερινότητά μου, λίγο καλύτερη. Ένα από αυτά άρχισα να εφαρμόζω αυτή την εβδομάδα. Εδώ και λίγο καιρό, δουλεύω στην περιοχή του Συντάγματος. Αντί λοιπόν να κατέβω στο Σταθμό Αττικής και να πάρω το Μετρό για Σύνταγμα, συνέχισα με τον Ηλεκτρικό μέχρι το Μοναστηράκι. Οπότε έκανα η διαδρομή προς το γραφείο έμοιαζε με ένα όμορφο πρωϊνό περίπατο. Τέτοιες μικρές αλλαγές, έξυπνα τεχνάσματα ψάχνω, για να κάνω τη μέρα μου λίγο πιο όμορφη...

Η εκφωνήτρια της χρονιάς!

Η ενδέκατη πρωινή της Δευτέρας που μας πέρασε, με βρήκε στον Ηλεκτρικό με κατεύθυνση από τον Ταύρο στο Σύνταγμα. Η συγκεκριμένη διαδρομή, μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και όμορφη, ειδικά αν η διάθεσή του παρατηρητή διατηρείται σχετικά καλή, παρά το γεγονός, ότι η εργάσιμη εβδομάδα έχει μόλις αρχίσει.

Ο συρμός ετοιμάζεται να αναχωρήσει από τον σταθμό των Πετραλώνων, όταν ακούγεται η κλασσική ανακοίνωση από μια γυναικεία φωνή: "Παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα". Αν και δεν είμαι ο πλέον προσεκτικός άνθρωπος στον κόσμο, επιλέγω να στέκομαι σε γωνίες, σφίγγοντας σφικτά της επαγγελματική μου τσάντα.

Εκεί που έκλεισαν οι πόρτες, και το τρένο πάει να ξεκινήσει, αυτές ξανά-ανοίγουν. Ακολουθεί νέο ανακοινωθέν από την ίδια φωνή: "Παρακαλούνται οι επιβάτες, να προσέχουν στα σημεία που γίνεται τεχνητός συνωστισμός να προσέχουν τα προσωπικά τους είδη!". "Όπα," λέω, "ψαγμένη ανακοίνωση!"

Κλείνουν ξανά οι πόρτες για να ανοίξουν αμέσως! Ένας από τους συνεπιβάτες μου, παρατηρεί μια μικρή, μάλλον ομάδα, επιβατών να βγαίνει από το τελευταίο βαγόνι. Ακολουθεί η ανακοίνωση της χρονιάς, από την ίδια γυναικεία φωνή: "Αγαπητοί πορτοφολάδες, βγήκατε όλοι;"

Η κυρία που έκανε αυτή την ανακοίνωση, κέρδισε την εκτίμησή μου (όποια και αν είναι η αξία της) γιατί αντιμετώπισε μια ελεεινή κατάσταση (τους πορτοφολάδες) με ένα ισορροπημένο μείγμα σαρκασμού και χιούμορ.

Εννοείται πως οι εν λόγω αλήτες, συνέχισαν ανενόχλητοι το έργο τους.

Ήρωες των βιβλίων

Διάβασε για άλλη μια φορά την τελευταία παράγραφο. Μουτζούρωσε μια λέξη, έγραψε μια άλλη. Μάταια όμως, καθώς το γραπτό κείμενο δεν ήταν ισάξιο με αυτό που είχε στο μυαλό του. Κάτι του ξέφευγε ...

Άφησε το μολύβι, και ακούμπησε την κόλλα χαρτιού που έγραφε επάνω στις υπόλοιπες. Άρχισε να αντιλαμβάνεται και πάλι τους ήχους του περιβάλλοντος. Το τρίξιμο των ξύλων από τη φωτιά που σιγόκαιγε στο διπλανό δωμάτιο, και τους ήχους της κουζίνας από το κάτω πάτωμα.

Σηκώθηκε από την καρέκλα του κάνοντας ένα μορφασμό πόνου. Ο πανδαμάτωρ χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια στο κορμί του. Ήταν πλέον στην έκτη δεκαετία της ζωής του, και κάθε σωματική δραστηριότητα, του προκαλούσε διάφορους μικρούς και μεγάλους πόνους.

Πήγε στο κοντινό παράθυρό του και το άνοιξε. Ήταν σχεδόν μεσημέρι, αλλά ο Ήλιος παρέμενε κρυμμένος πίσω από γκρίζα μολυβένια σύννεφα. Ένοιωσε το ψυχρό αέρακι στο πρόσωπό του και χωρίς να το θέλει, έκλεισε για λίγο τα μάτια του. Ήταν μια μουντή φθινοπωρινή μέρα, που ξημέρωσε μετά από μια κρύα θυελλώδη νύχτα.

Στο απέναντι σπίτι μια γυναίκα έκανε τις δουλειές τις με μια παράξενη βιασύνη. Άκουσε βήματα και κοίταξε προς το δρομάκι. Ανταπέδωσε το χαιρετισμό του διαβάτη, και έστρεψε το βλέμμα του, προς την νοητή κατεύθυνση της θάλασσας, προσπαθώντας να ακούσει τον παφλασμό των κυμάτων.

Στο μυαλό του γεννήθηκε μια παράξενη ιδέα. Κάπου στον κόσμο, ζούσαν οι ήρωες των βιβλίων του, αγνοώντας την ύπαρξή του. Ίσως ο κάθε άνθρωπος, σπουδαίος ή ασήμαντος να ήταν ήρωας ενός βιβλίου. Εκεί καταγράφονταν όχι μόνο οι εμπειρίες του, οι φόβοι, οι ελπίδες και όλες οι μύχιες σκέψεις του. Φαντάστηκε τις πλοκές τους σαν ρυάκια, που πότε - πότε ενώνονται, άλλοτε διακλαδίζονται για ενωθούν οριστικά στη θάλασσα.

Χαμογέλασε, και έκλεισε το παράθυρο. Ένοιωσε τους ήρωές του να τον καλούν και πάλι.

 Εμπνευσμένο από την επίσκεψή μου, στο σπίτι του Παπαδιαμάντη ...

Η νέα αρχή

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Ξέθαψε τον παλιό ταξιδιωτικό του σάκο και τον γέμισε ρούχα για λίγες ημέρες. Μέσα έριξε και κάποια έγγραφα που φαντάστηκε ότι θα του φανούν χρήσιμα. Δεν πήρε τίποτε άλλο μαζί του, εκτός από τη μουσική του.

Πριν από μερικές μόνο ώρες είχε παρατήσει τα πάντα. εκπλήσσοντας όσους τον γνώριζαν. Ήταν πάντα προβλέψιμος και ίσως βαρετός. Στις ερωτήσεις που του έκαναν, έδινε μια μόνο απάντηση: "Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, η ζωή μας ξεφεύγει".

Θα πήγαινε βόρεια για να ξεκινήσει από την αρχή. Θα έφευγε με τραίνο, γιατί για κάποιο ανεξήγητο λόγο το είχε συνδέσει με νέα ξεκινήματα. Ρώτησε για τα δρομολόγια, και έμαθε ότι το επόμενο με προορισμό το βορά, έφευγε σε μισή ώρα. Το θεώρησε ευνοϊκό οιωνό, κλείδωσε την πόρτα του σπιτιού του, και έφυγε με τα πόδια για το σταθμό.

Τα πρώτα βήματα ήταν επίπονα, καθώς το κορμί του είχε συνηθίσει στην αδράνεια. Μετά από μερικά βήματα, άρχισε να νοιώθει τα πόδια του ανάλαφρα και επιτάχυνε το βηματισμό του. Ένοιωθε ξανά εικοσάχρονος...

Έφτασε στην κατάλληλη στιγμή στο σταθμό. Έβγαλε εισιτήριο, μπήκε στο βαγόνι του και βολεύτηκε στη θέση του. Και το τρένο ξεκίνησε, και μαζί του η νέα ζωή του.

Ξαφνικά επανήλθε στην πραγματικότητα και άρχισε να ακούει και πάλι τους ήχους του περιβάλλοντος. Έδωσε μια αόριστη απάντηση στην ερώτηση που του έγινε για ένα τετριμμένο θέμα. Ένοιωσε κάποια ντροπή, καθώς πάλι έπιασε τον εαυτό του να ονειροπολεί...

Το βράδυ πριν κοιμηθεί, έλεγξε και πάλι τα δρομολόγια των τραίνων. Εμπλούτισε με ρεαλιστικές πινελιές τη φαντασίωσή του και διάβασε νοητά το άυλο σενάριο που διαμόρφωνε τα τελευταία χρόνια στο μυαλό του. Ήξερε ότι δεν έμπαινε ποτέ σε αυτό το τραίνο και δεν θα άλλαζε τίποτα. Και ας τελείωνε ο χρόνο του..

Είπα να δοκιμάσω τις λογοτεχνικές μου δυνατότητες, ελπίζω το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι γελοίο. Καλό σας βράδυ.

Somewhere in time 30 χρόνια πριν...

Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του Somewhere In Time των αγαπημένων μου Iron Maiden. Ήταν το πρώτο album του αγαπημένου μου συγκροτήματος που αποκτήσαμε (με τον αδελφό μου). Δεν είναι το πρώτο βινύλιο. Είχαμε πάει με τον πατέρα μας σε ένα δισκάδικο στην Αθηνάς, για να το αγοράσουμε, η τιμή του κρίθηκε ακριβή (όχι από εμάς) και αντ' αυτού πήραμε το πολύ καλό, Creatures of the Night των Kiss που υπήρχε σε προσφορά!

Θα περίμενε κανείς ότι θα είχα ένα ειδικό δεσμό με αυτό το album. Και όμως, ποτέ δεν το αγάπησα. Είχε την ατυχία να είναι διάδοχος του κολλοσιαίου Powerslave και να σηματοδοτεί το τέλος της ολόχρυσης εποχής των Maiden. Αν και μουσικά άπειρος όταν το πρωτο-άκουσα κατάλαβα ότι δεν συγκρίνεται με τα προηγούμενα...

Ο συγκεκριμένος δίσκος έχει το καλύτερο εξώφυλο στην ιστορία του συγκροτήματος και ίσως στην ιστορία του Heavy Metal. Μπορεί κανείς να περάσει ώρες, ψάχνοντας τις λεπτομέρειές του και τα μυστικά του. Επίσης, όταν πρωτοκυκλοφόρισε, είχε γραμμένους τους τίτλους των τραγουδιών στα... ελληνικά (π.χ. Κοτ Σαμεγουερ ιν ταϊμ!).

Το συγκεκριμένο βινύλιο υπάρχει ακόμα, αν και ψιλοκαταστράφηκε από το άθλιο πικάπ που είχαμε. Εννοείται ότι το ξανα-αγοράσαμε, ενώ έχουμε το συγκεκριμένο εξώφυλο υπογεγραμμένο από τον μεγάλο ηγέτη του group, τον Steve τον Harris! Πως έγινε αυτό, θα το διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή.

Από αυτό το album, δυο τραγούδια αγαπώ, το Stranger in a Strange Land και το Waysted Years, τα οποία έγιναν και κορυφαία singles (λόγω b-sides). To Waysted Years μάλιστα το αγαπώ όσο περνούν τα χρόνια και περισσότερο, λόγω των στίχων του... Δεν χάνετε τίποτα να το ακούσετε.

23 Σεπτεμβρίου 1999

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στον πρώτο θάλαμο της Ίλης Διοικήσεως της 26 ΕΜΑ και κοιτώ το ρολόι μου, περιμένοντας. Τα τέσσερα ψηφία μηδενίζουν, σηματοδοτώντας την έλευση της ημέρας που περίμενα για 18 μήνες. Την ημέρα που έμοιαζε τόσο μακρινή και που προσπαθούσα να την φανταστώ. Ξημέρωνε η μέρα που απολυόμουν από το Στρατό.

Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ μετά από πόση ώρα τελικά κοιμήθηκα ή ποιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.Κάποιες σειρές μου το πανηγύριζαν, ταρακουνώντας τα κρεβάτια. Από κοντά, και κάποιοι νεότεροι. Μάλιστα ένα παιδάκι 6μήνες νεότερος, ταρακούνησε και το δικό μου! Και ας ήμουν ο παλαιότερος έφεδρος οπλίτης εκείνη τη στιγμή στη μονάδα. Εννοείται πως δεν ασχολήθηκα.

Το πρωί, ανάμεσα στους στρατιώτες που προετοιμάζονταν για την αναφορά, ήταν και μερικοί που φορούσαμε πολιτικά. "Κοιτάξτε τους νέους!" φώναξε μια σειρά γελώντας! Στη γραμμή της αναφοράς, κάθονταν προσοχή 3 στρατιώτες που παρουσιάζονταν στη μονάδα. Θα έπαιρναν τη θέση μας...

Λίγο αργότερα ανηφορίσαμε στο Διοικητήριο. Χαιρετίσαμε το Διοικητή της Μονάδας αλλά και τους Διοικητές των Ιλών. Πήραμε στα χέρια μας τις αστυνομικές ταυτότητές μας και το απολυτήριο. Από εκείνη τη στιγμή, ήμουν ξανά πολίτης.

Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και για τους απολυόμενους. Για περισσότερο από ένα χρόνο, ήμασταν μαζί, κάναμε υπηρεσίες, βγαίναμε εξοδούχοι, μαλώναμε, κάναμε πλάκες, τα πίναμε μαζί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι δρόμοι μας ξαναχώρισαν οριστικά για τους περισσότερους.

Πέρασα μια τελευταία βόλτα, από τον Όρχο των Οχημάτων και Φυλάκιο, για να χαιρετίσω όσους μόνιμους και εφέδρους βρήκα. Μετά από λίγο, πήρα το δρόμο για τελευταία φορά που οδηγούσε στη πύλη του στρατοπέδου.

Χωρίς πανηγυρισμούς και γλέντια, έκλεισε ένα κεφάλαιο της ζωής μου και ξεκίνησε το επόμενο...

Nobody's fault but mine

Υπάρχουν στιγμές που η διάθεσή μου σκοτεινιάζει. Σκέπτομαι τους στόχους που δεν πέτυχα, αυτά που δεν απέκτησα και όλα αυτά που δεν κατάφερα να γίνω. Οι αιτίες πίσω από αυτές τις αποτυχίες; Διάφορες: οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν κατάλληλες, κάποιοι μπορεί να μην με εκτίμησαν σωστά, ή απλά με αδίκησαν. Πολλές φορές ήμουν απλά άτυχος. Υπάρχουν πάρα πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει.

Πίσω όμως από κάθε αποτυχία ή ατυχία, υπάρχει πάντα η προσωπική ευθύνη. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει όλους τους εξωγενείς παράγοντες αλλά η αυτοκριτική μπορεί να αποφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για την αποφυγή μελλοντικών ατυχιών και να σε βελτιώσει ως άτομο. Για αυτό και εγώ επικεντρώνομαι στα δικά μου λάθη.

Οι Led Zeppelin ήταν ένα συγκρότημα μύθος με κυρίαρχη θέση στο μουσικό στερέωμα κατά τη δεκαετία του 70. Τέσσερις απίστευτα ταλαντούχοι μουσικοί και ισχυρές προσωπικότητες, δημιούργησαν αριστουργήματα παίζοντας ένα εκρηκτικό μείγμα, από Hard Rock/Heavy Metal με έντονες blues επιρροές και folk στοιχεία.Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να τους "μελετώ" και να τους κατανοώ βαθύτερα, εξερευνώντας τη δισκογραφία τους και ανακαλύπτοντας περισσότερα κομμάτια τους, πέρα από τα πιο γνωστά τους (Stairway to Heaven, Rock n Roll, Black Dog κ.α.).

Όταν λοιπόν, κάνω την ανασκόπηση της ζωής μου, και σκέφτομαι τί πήγε στραβά, και που έκανα λάθος, στο μυαλό μου έρχεται το "Nobody's fault but mine" (από το Presence). To εκπληκτικό μπάσο του Jones, η κιθάρα του Page, τα εκκωφαντικά drums του Bonham και η χαρακτηριστική φωνή του Plant, μπορεί να μην μου δίνουν λύση στα προβλήματα αλλά σίγουρα με κάνουν να χαμογελάσω, έστω και αμυδρά...

Ένα μουσικό χαμόγελο από το παρελθόν

Κάποια τραγούδια και μελωδίες είναι η μουσική επένδυση της ζωής μου. Δεν τα διάλεξα εγώ ή κάποιος άλλος. Ο τόπος, η ώρα και οι συνθήκες που τα πρωτοάκουσα, τα εντύπωσαν στο μυαλό μου και πάντα θα μου θυμίζουν κάτι, σημαντικό ή ασήμαντο, χαρούμενο ή λυπημένο

.

Γυρνάω και πάλι νοητά στην παιδική μου ηλικία. Πολλές φορές, κατά το σούρουπο ακούγονταν μια μελωδία από ραδιόφωνο, που πάντα με έκανε να μελαγχολώ. Από μικρό παιδί, η μουσική είχε τη δυνατότητα να αλλάζει τη διάθεσή μου, είτε να την φωτίζει είτε να τη σκοτεινιάζει. Η μελωδία αυτή ήταν το μουσικό σήμα κάποιας εκπομπής και για αυτό την άκουγα πάντα την ίδια.

Τα χρόνια πέρασαν, τα μουσικά μου γούστα αγρίεψαν ιδιαίτερα και παρά την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, δεν λένε να ημερέψουν. Η μελωδία εκείνη παρέμενε στο μυαλό και στην καρδιά μου, χωρίς να γνωρίζω το όνομά της.

Πολλά χρόνια αργότερα ανακάλυψα, ότι ήταν "Το όταν έρχονται τα σύννεφα", το πρώτο τραγούδι του εκπληκτικού άλμπουμ "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" του μέγιστου Μάνου Χατζιδάκη. Η εταιρία (Μινος ΕΜΙ) που έχει τα πνευματικά δικαιώματά του, το έχει ανεβάσει και στο Youtube, δίνοντάς μου την ευκαιρία να "ντύσω" το ιστολόγιο μου, με αυτό το αριστούργημα.

Ταξιδέψτε μαζί του...

Μεταβατικός μήνας...

Αυτό που με ενοχλούσε πάντα με το Σεπτέμβριο, ήταν η ομοιότητά του με τον Ιούνιο. Οι ημέρες του είναι λουσμένες στο καλοκαιρινό φως, και ο καιρός ιδιαίτερα ευχάριστος. Αλλά ο Σεπτέμβρης μας φέρνει τον Οκτώβριο και μετά το Νοέμβριο, ενώ ο Ιούνιος...

Είναι μεταβατικός μήνας και μοιραία είναι ιδιαίτερος. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο μήνας αυτός έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Την τελευταία μέρα του (1991), ξεκίνησε η φοιτητική μου ζωή στη Θεσσαλονίκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έδωσα το τελευταίο μάθημα και πήρα το πτυχίο μου. Σεπτέμβριο απολύθηκα από το Στρατό. Ενώ τον ίδιο μήνα, γνώρισα τη σύζυγό μου και ταυτόχρονα ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου στον όμιλο που συνεχίζω να εργάζομαι.

Ας μην είμαι άδικος με το μήνα αυτό και ας προσπαθήσω να τον δω θετικά...

Καλό φθινόπωρο να έχουμε! 

Ακόμα ένα καλοκαίρι τελειώνει...

Σιγά-σιγά, το καλοκαίρι οδεύει προς το ημερολογιακό του τέλος. Η επερχόμενη αλλαγή εποχής είναι ανεπαίσθητη στις πόλεις. Αντίθετα στην επαρχία, τα σημάδια είναι πολλά και δύσκολα μπορεί κάποιος να μην τα προσέξει. Πέρα από τους παραθεριστές που επιστρέφουν στις βάσεις του, η βραδινή ψύχρα είναι ο χαρακτηριστικός προπομπός του φθινοπώρου.

Το καλοκαίρι τελειώνει και νοητά προσπαθώ να κάνω ταμείο όσων έζησα στους τρεις ομορφότερους μήνες του έτους. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, ανακάλυψα νέες γεύσεις,επισκέφθηκα  όμορφα μέρη, και ανέσυρα όμορφες αναμνήσεις. Είμαι πλουσιότερος σε ωραίες αναμνήσεις και φωτογραφίες.

Το τέλος του καλοκαιριού έχει και μια σκοτεινή πλευρά για μένα.Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω το χρόνο και ως εχθρό μου, και δίνω μια εκ προοιμίου χαμένη μάχη μαζί του. Δεν αναφέρομαι στην αναπόφευκτη φθορά, αλλά σε κάποια πράγματα που έπρεπε εδώ και καιρό να έχω επιτύχει ή να έχω δημιουργήσει. Δυστυχώς, υπήρξαν και στιγμές που νόμισα ότι τον νίκησα... Η έλευση του φθινοπώρου συμβολίζει για μένα όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες ήττες.

Δεν πειράζει, δεν θα σταματήσει η γη να γυρνά. Κρατώ τα θετικά και ακούω το τραγούδι που χαρακτήρισε το καλοκαίρι που τελειώνει... 

Φωτογραφίες

Λατρεύω την τεχνολογία και όλα τα παιχνίδια για μεγάλους που μας έχει χαρίσει. Οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω ταξίδι ή σε κάποια εκδήλωση (π.χ. Athens Flying Week), και να μην έχω την compact μηχανή μαζί, ώστε να μπορώ αποθανατίσω οτιδήποτε μου τραβήξει το ενδιαφέρον.Επιστρέφοντας, έχω την γλυκιά αγωνία να δω στον υπολογιστή μου, τις εκατοντάδες φωτογραφίες που τράβηξα. 

Δεν ήμουν πάντα έτσι, δεν με ενδιέφεραν οι φωτογραφίες. Έχω ελάχιστες φωτογραφίες με την εφηβική παρέα μου, ακόμα λιγότερες από τα φοιτητικά μου χρόνια αλλά και από τη θητεία μου. Τότε δεν υπήρχαν οι ψηφιακές, και το φιλμ έβαζε αυστηρούς περιορισμούς, χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Πόσο θα ήθελα, να είχα πάντα μαζί μου, μια ψηφιακή μηχανή. Να είχα αμέτρητα terrabytes φωτογραφιών από τα καλοκαίρια μου στην Ιστιαία, Να είχα πολλές φωτογραφίες και βίντεο από τον Παπού και τη Γιαγιά μου.Βίντεο από τον εξυπνότερο γάτο όλων των εποχών, το Γατούτσο. Να είχα στιγμιότυπα από τις περιπέτειες της παιδικής παρέας μου. 

Να είχα καταγράψει τις μαθητικές σκανδαλιές του Λυκείου. Τα τρελά πάρτι και τους αγώνες μπάσκετ της παρέας των Κάτω Πατησίων!

Θα ήθελα να είχα πολλές φωτογραφίες των συμφοιτητών μου, όχι μόνο των φίλων μου. Να είχα φωτογραφίες και με το συγκάτοικό μου. Να είχα πολλές περισσότερες ως Μαυροσκούφης.

Αν είχα όλες αυτές τις φωτογραφίες, θα με βοηθούσαν να θυμάμαι καλύτερα. Το Μυαλό κάνει overwrite και κρατά σπαράγματα αναμνήσεων, στιγμιότυπα που ξεθωριάζουν. Με τις φωτογραφίες, μπορείς να ξεγελαστείς και να νομίζεις ότι γυρίζεις για λίγο πίσω το ρολοϊ...Μπορείς να φυλάξεις κάποιες πολίτιμες στιγμές, να τις αποθανατίσεις.

Αυτό το κειμενάκι, θα ήθελα να το αφιερώσω στη μνήμη της γιαγιάς Τριανταφυλλιάς που μας άφησε την Κυριακή. Μαζί με την άλλη γιαγιά της συζύγου μου, την αγαπημένη Παπαδιά (που έφυγε πριν 3 χρόνια) μου προσέφεραν πολλή αγάπη και πολλές όμορφες στιγμες, το εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα που τι έζησα. Σας ευχαριστώ.

Ο ίδιος άνθρωπος;

Πριν από 9 χρόνια, στα τελειώματα του καλοκαιριού, έκατσα στον υπολογιστή μου και έγραψα το πρώτο κείμενο για το blog μου. Άλλα σχέδια είχα για το ιστολόγιο μου: ήθελα να είναι ένα δημόσιο ημερολόγιο, στο οποίο θα έγραφα καθημερινά. Άλλαξε όμως στην πορεία, καθώς τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα των αναρτήσεων αφορούσε τις πολιτικές & οικονομικές εξελίξεις (τρομάρα μου!). Τους τελευταίους μήνες, άλλαξε και πάλι, και έγινε πολύ πιο προσωπικό με πολλές νοσταλγικές τάσεις...

Σκέφτομαι πόσα πράγματα άλλαξαν από εκείνο το Σαββατιάτικο μεσημέρι. Εκείνος ο υπολογιστής έχει αντικατασταθεί, όπως και ο αντικαταστάτης του. Όπως και το γραφείο αλλά και η καρέκλα. Και να ήταν μόνο αυτά; Πρακτικά ζούσαμε σε μια άλλη χώρα, καθώς το 2007 ήταν το τελευταίο έτος προ κρίσης.

Αναρωτιέμαι πόσο άλλαξα από τότε. Δεν αναφέρομαι στις πολύ περισσότερες άσπρες τρίχες, ή στις ρυτίδες που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στο πρόσωπό μου. 9 ολόκληρα χρόνια είναι αυτά, και όσα έζησα κατά τη διάρκειά τους άφησαν το ίχνος τους.

Κάποιες προτιμήσεις και γούστα άλλαξαν, όπως και η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μου. Έγινα λιγότερο παρορμητικός και περισσότερο κυνικός. Αναθεώρησα και συνεχίζω να αναθεωρώ τις απόψεις μου. Ο τρόπος σκέψης μου άλλαξε...

Είμαι άραγε ο ίδιος άνθρωπος; Ας αφήσω το ερώτημα αναπάντητο... Υπάρχει άλλωστε το κατάλληλο τραγούδι.

Τετάρτη...

Πιστεύετε στα ζώδια; Εγώ όχι, Στο μάτιασμα; Ούτε, καθώς δεν ματιάζομαι ποτέ (εκτός αν είμαι τόσο άσχημος). Θεωρείτε ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά; Όχι, και ενώ λατρεύω όλες τις γάτες, στις μαύρες έχω μια ιδιαίτερη αγάπη.

Αυτή τη παράξενη εισαγωγή την έκανα, για να τονίσω ότι δεν είμαι δεισιδαίμονας και προληπτικός. Θεωρώ ότι ο τρόπος που μεγάλωσα αλλά και οι σπουδές μου, με έχουν κάνει ορθολογιστή. Βέβαια, αυτό δεν είναι απόλυτα αληθές: βλέπετε έχω μια ιδιαίτερα παράξενη πρόληψη...

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, θεωρώ τις Τετάρτες γρουσούζικες ημέρες! Έχω την εντύπωση πως ότι η πιθανότητα να μου τύχει κάτι δυσάρεστο είναι ιδιαίτερα αυξημένη κάθε Τετάρτη. Αν περιμένω αποτελέσματα, και τα λάβω την Τετάρτη, αυτά δεν θα είναι καλά. Αποφεύγω να προγραμματίζω επισκέψεις σε γιατρούς και μηχανικούς, τις Τετάρτες.

Πιθανότατα όλο αυτό να μην έχει κάποια βάση, και στην πραγματικότητα οι Τετάρτες να είναι το ίδιο τυχερές ή άτυχες, με τις υπόλοιπες ημέρες. Μπορεί να είναι μια λογική πλάνη, που όμως δεν την έχω αποτινάξει από το μυαλό μου!

Μέχρι να απαλλαγώ από την παράξενη πρόληψη, θα συνεχίσω να είμαι προσεκτικότερος τις Τετάρτες και να αποφεύγω να προγραμματίσω κάτι σε αυτές τις ημέρες. Θα συνεχίσω να προτιμώ τις Τρίτες ή τις Πέμπτες, που θεωρώ πιο τυχερές!

Καλοκαιρινές στιγμές, σχεδόν μεταφυσικής χαλάρωσης...

Είναι κάποια μεσημέρια καλοκαιρινά, που με βρίσκουν σε ένα ταβερνάκι.  Πριν από δυο το πολύ ώρες μπορεί να ήμουν σε κάποια παραλία στο μέρος που κάνω διακοπές ή στην Ιστιαία. Ή να έχω επιστρέψει νωρίς από τη δουλειά και να απολαμβάνω την καλοκαιρινή Αθήνα, που μόνο αυτή την εποχή μοιάζει ανθρώπινη.
Μόλις έχω τελειώσει το φαγητό και η μπύρα, το ούζο ή το τσίπουρο αρχίζει να επιδρά χαλαρωτικά. Τότε όλα τα προβλήματά, η έγνοιες και όλα όσα συνήθως που σκοτεινιάζουν τη ζωή, για λίγο ξεθωριάζουν και μοιάζουν ασήμαντα. Εκείνες τις στιγμές, αισθάνομαι πως όλα θα γίνουν καλύτερα και μια απατηλή αισιοδοξία με κυριεύει. Ο χρόνος χάνει τη σημασία του και μοιάζει να μην κυλά...
Αυτές οι σχεδόν μεταφυσικές στιγμές είναι πολύτιμες για μένα. Δεν χρειάζομαι περισσότερα από το καλοκαίρι, παρά από αυτές τις στιγμές και ένα έναστρο νυχτερινό ουρανό για να ταξιδεύω νοητά.

Καφές με ζάχαρη

Πόσα χρόνια πίνω καφέ; Αν με ρωτούσε κανείς πριν τρεις περίπου μήνες, η απάντηση θα ήταν "περίπου 30". Αν θυμάμαι καλά, γύρω στα 14-15 έφτιαχνα και έπινα φραπέ, τι άλλο θα μπορούσα να πίνω ως γνήσιος νεοέλλην;

Ο καφές έγινε από τότε καθημερινή συνήθεια. Στα σχολικά μου χρόνια, συχνά έπινα ένα καφέ το μεσημέρι. Ως φοιτητής, η μέρα μου ξεκινούσε πάντα με ένα καφέ, σίγουρα άλλον ένα το απόγευμα και ειδικά στις εξεταστικές ένα με δυο ακόμα το βράδυ. Κατά τη θητεία μου, θυμάμαι να ετοιμάζομαι να βγω περίπολο και να κρατώ ένα φραπέ στο χέρι, ακόμα και όταν χιόνιζε. Στο γραφείο σπάνια θα ξεκινήσω την ημέρα μου χωρίς καφέ, ενώ μπορεί να μην φάω το μεσημέρι, αλλά καφέ θα πιω.

Μπορεί ο φραπέ να αντικαταστάθηκε, από freddo espresso ή freddo capuccino αλλά ο τρόπος που τον έπινα δεν είχε αλλάξει από τα 14 μου. Ήταν πάντα γλυκός και για κάποιο λόγο που δεν είχα κατανοήσει, τον έπινα το πολύ σε πέντε λεπτά!

Πριν από τρεις μήνες, έκοψα μαχαίρι τη ζάχαρη! Δεν με ανάγκασε κανένας, δεν υπήρξε λόγος υγείας, απλά αποφάσισα να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη διατροφή.

Ο καφές πλέον είναι σκέτος. Μπορεί πλέον είναι πικρή η γεύση του, αλλά μου αρέσει. Και επιπλέον, δεν αδειάζω το ποτήρι μου μέσα σε πέντε λεπτά. Άρχισα να ξεχωρίζω τα χαρμάνια, όχι μόνο από τη γεύση τους αλλά και το άρωμά τους.Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια δεν έπινα καφέ, αλλά... ζαχαρόνερο! Καφέ άρχισα να πίνω, εδώ και τρεις μήνες!

Ο οργανισμός μου, πρακτικά ζητούσε ζάχαρη, όταν ένοιωθα την ανάγκη για καφέ. Όλα αυτά τα χρόνια έχω καταναλώσει τσουβάλια από ζάχαρη, επιβαρύνοντας τον οργανισμό μου, χωρίς λόγο.

Η αλλαγή στη διατροφή μου, είχε ως ορατά αποτελέσματα και από πλευράς φυσικής κατάστασης έχω γυρίσει πίσω το ρολόι πάνω από δέκα χρόνια. Εκτός από αυτά τα προφανή οφέλη, διαπίστωσα ότι μπορώ να ζήσω χωρίς πολλούς μικρούς αλλά επιζήμιους καθημερινούς εθισμούς. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσω αυτές τις διατροφικές συνήθειες, αλλά τον καφέ μου, θα τον πίνω πλέον σκέτο!

Η Κυριακή της επιστροφής στο σπίτι

Γυρνάω νοητά περίπου 35 χρόνια, σε μια κυριακάτικη βραδιά του Σεπτεμβρίου. Είναι περασμένες 11, δύο ολόκληρες ώρες μετά το "σιωπητήριο", αλλά δε μπορώ να κλείσω μάτι.

Πριν από ελάχιστες ώρες έχουμε επιστρέψει από το χωριό μετά από τρεις μήνες καλοκαιρινές διακοπές. Το δωμάτιο μου φαίνεται μικρότερο, ζεσταίνομαι, ενώ με ενοχλεί ο ήχος των αυτοκινήτων που διασχίζουν την Αχαρνών. Που πηγαίνουν όλα αυτά τα αυτοκίνητα;

Η μέρα που ξημερώνει είναι η πρώτη του νέου σχολικού έτους κάτι που δεν με ενθουσιάζει καθόλου. Στο Δημοτικό δεν είχα καταφέρει να κάνω φίλους, ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Η παρέα μου ήταν στην Ιστιαία και με λύπη σκεφτόμουν ότι εγώ και ο αδελφός μου, θα λείπαμε από το αυριανό προσκλητήριο για παιχνίδι...

Για παρηγοριά, υπολόγιζα τις ημέρες που μεσολαβούσαν μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Περίπου 100 μέρες, δεν είναι πολλές, σωστά; Με αυτή τη σκέψη, τελικά με έπαινε ο ύπνος...

"Μα είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και εσύ γράφεις για Σεπτέμβρη" θα με ρωτήσει κάποιος. Υπάρχει εξήγηση: σήμερα γυρίσαμε μετά από 15 ημέρες στην Κρήτη...

Στα 44 χρόνια μου...

Την Κυριακή που πέρασε,  έκλεισα τα 44. Τα γενέθλια μου, εδώ και μερικά χρόνια, έχουν μια γλυκόπικρη γεύση. Πιστεύω πως αν όχι τα καλύτερα,  αλλά  τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια μου έχουν περάσει. Η έμφυτη μου αφέλεια σταδιακά χάνεται, μαζί με τη ελάχιστη αισιοδοξία που μου έχει απομείνει,  ενώ μέρα με την ημέρα γίνομαι όλο και πιο κυνικός. Τα προβλήματα,  μικρά και μεγάλα,  υπαρκτό και μη, σταδιακά με δηλητηριάζουν.

Δεν υποκύπτω στη μαυρίλα. Την ημέρα των γενεθλίων μου, είχα μια απρόσμενη συνάντηση με ένα ξεχωριστό άνθρωπο που συνδυάζει ιερωσύνη , σοφία και νεανική τρέλα. Έτσι απλά,  έδιωξε έστω και προσωρινά τα σύνεργα,  υπενθυμίζοντας μου ότι πάντα υπάρχει Ελπίδα.

Η ζωή είναι ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και άγνωστη διάρκεια. Υπάρχουν πάντα πηγές φωτός, και μας δίνεται η δυνατότητα να τις ακολουθήσουμε .  Δεν είναι σίγουρο,  ότι θα βρεθούμε εκεί που θέλουμε αλλά το ταξίδι θα αξίζει...

Υ.Γ. Πριν από λίγες μέρες,  μου ήρθε στο μυαλό,  το Journeyman των αγαπημένων μου, Iron Maiden, από το Dance of Death. Το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν ήταν στα αγαπημένα μου, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν το άκουσα ξανά, οι στίχοι του ξαφνικά απέκτησαν ξεχωριστό νόημα, και ιδιαίτερα οι παρακάτω:

In your life you may choose desolation

And the shadows you build with your hands

If you turn to the light

That is burning in the night

Then the journeyman's day has begun

Καλοκαιρινές Ιστορίες: Τρόμος στου Χατζηδημήτρη!

Καμιά φορά, η αθωότητα και ίσως η αφέλεια κάνει τον κόσμο, κάπως πιο μαγικό. Ως παιδί είχα και τις δυο προαναφερθείσες ιδιότητες, και πολύ φοβάμαι τις διατηρώ ακόμα.

Κάποια όμορφα καλοκαιρινά βράδια, μυήθηκα στο Παράξενο και στο Απόκοσμο. Η παρέα αντάλλασσε  ιστορίες για φαντάσματα,βρικόλακες, εξωγήινους και ιπταμένους δίσκους, χρωματισμένες (και παραλλαγμένες) από την παιδική φαντασία των αφηγητών και την επιθυμία να τρομάξουν, το πρόθυμο να τρομάξει ακροατήριο. Λάτρεψα τα θέματα αυτά και ως παιδί, δεν το έκρυψα, κάτι που κάποιος/κάποιοι αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν...

Το κτήμα Χατζηδημήτρη ήταν ένα μεγάλο κτήμα στις παρυφές της Ιστιαίας , μάλλον παραμελημένο, τουλάχιστον κατά την δεκαετία του 80. Το κτήμα ήταν ιδανικό για παιχνίδι: υπήρχαν σε αυτό συστάδες από ένα ψηλόλιγνο φυτό που οι ντόπιοι ονομάζουν βρωμοκλάρι, και εκεί μέσα φτιάχναμε σπηλιές. Το διέσχιζε ένα ρυάκι, στο οποίο είχαν γίνει έργα διαπλάτυνσης σχηματίζοντας μια σειρά από μικρούς λόφους εκατέρωθέν του. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένα παιδί;

Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, η αφεντιά μου, ο μικρός μου αδελφός, και ο αγαπημένος φίλος μας Λεωνίδας, είμαστε καθισμένοι σε ένα από τους λόφους. "Βλέπετε ένα κόκκινο φως, που αναβοσβήνει στο βάθος;" είπε ο Λεωνίδας. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το μυστηριώδες φως, αλλά μάταια, παρά τις προσπάθειες του φίλου μας να μας κατευθύνει...

Άρχισε να νυχτώνει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη γειτονιά μας. Πλησιάζοντας σε κάποια από τις μεγαλύτερες συστάδες βρωμοκλαριών, ακούμε έντρομοι ένα μουγκρητό! Πανικόβλητοι, αρχίζουμε να τρέχουμε με την εντύπωση πως ότι ήταν αυτό που μούγκριζε, μας κυνηγούσε. Μάλιστα το πόδι μου πιάστηκε σε ένα πεσμένο φράκτη, παγιδεύοντας με στιγμιαία!

Μετά από λίγο φτάσαμε τρέχοντας στη γειτονιά μας, άλλωστε η απόσταση ήταν πάρα πολύ μικρή. Έντρομοι, αρχίσαμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους φίλους μας, τι μας συνέβη. Δε μας πίστεψαν, και τι πιο φυσιολογικό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κτήμα.Μόλις η παρέα πλησίασε στο κτήμα, άρχισαν να ακούγονται και πάλι τα μουγκρητά! Αυτή τη φορά, όλη η παρέα τράπηκε σε φυγή.

Το επόμενο πρωί, η παρέα γύρισε στον τόπο του συμβάντος για να πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα λειτουργώντας χωρίς να το θέλει ως προπομπός των X-files, που θα γυρίζοντας δέκα χρόνια αργότερα.

Τι ήταν εκείνο το μουγκρητό; Κάποια εξωγηϊνη οντότητα; Ή κάποιο Στοιχειό του Τόπου; Τα ενδεχόμενα είναι δυο: τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς ήταν σε κάποια από τις σπηλιές και αποφάσισαν να μας τρομάξουν με μεγάλη επιτυχία, Το άλλο είναι να μας την είχε στήσει... ο Λεωνίδας με τα παιδιά της διπλανής γειτονιάς. Και όταν θέλεις να τρομάξεις, τρομάζεις!

Αυτή ήταν η συνεισφορά μου στο παιχνίδι! Ελπίζω να μην είμαι και τόσο εκτός θέματος!

Deja vu

Θα γυρίσω και πάλι πίσω στα παιδικά μου χρόνια, και σε ένα μάλλον παράξενο & ιδιαίτερα ενδιαφέρον περιστατικό: Ένα βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν απλά μια σκηνή που διάρκεσε 2-3 ονειρικά δευτερόλεπτα. Ήμουν στο φουρνάρικο και βλέπω ένα λεπτό πίδακα νερού, να εκτοξεύεται πάνω από τα ψωμιά που περίμεναν στον πάγκο τους αγοραστές τους. Τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά για κάποιο λόγο το θυμόμουν το πρωί.

Το πρωί εκείνης της βραδιάς (ή το επόμενο), ήρθε από το μέρος που πέρναγε τα καλοκαίρια ο μακαρίτης Θείος μου, φέρνοντας μαζί του και τον ιδιαίτερα ζωηρό ξάδελφό μου. Εκείνος είχε μαζί του, ένα νεροπίστολο με το οποίο έκανε διάφορες μίνι σκανδαλιές, βρέχοντας τους πάντες και τα πάντα.

Όπως κάθε πρωί, με έστειλαν να αγοράσω ψωμί. Μαζί μου ήρθε και ο ξάδελφος μου. Αφού έδωσα τα χρήματα που κρατούσα τσαλακωμένα στο χέρι μου, παρέλαβα το ψωμί, και ξεκίνησα για το σπίτι. Εκείνη τη στιγμή διάλεξε ο ξάδελφος να ρίξει μια υδάτινη μπαταριά από το νεροπίστολο, σκοπεύοντας τα ψωμιά. Και με μεγάλη έκπληξη, είδα το παράξενο σύντομο όνειρό μου, να επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα!

Από τότε, έχω ξαναζήσει 2-3 φορές ανάλογες καταστάσεις και ανακάλυψα στην πορεία πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερα σπάνιο: το εν λόγο φαινόμενο ονομάζεται "Deja Vu" και έχει εμπνεύσει τους αγαπημένους μου Iron Maiden, να γράψουν το ομώνυμο τραγούδι. Υπάρχουν αρκετές ερμηνείες, άλλες τετριμμένες και άλλες εξωτικές, αλλά από όσο γνωρίζω, το φαινόμενο αυτό δεν έχει εξηγηθεί.

Δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου!

Αλήθεια, ποιος δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες αποφάσεων που πήρε στο παρελθόν; Ποιος δεν έχει κατηγορήσει τον εαυτό του ή κάποιο άλλο, για κάποια απόφαση που είχε λάβει;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν και με τη "στερνή" γνώση, να επιλέξουμε και να πράξουμε διαφορετικά. Η μηχανή του χρόνου υπάρχει μόνο στην Επιστημονική Φαντασία, και το ταξίδι στο χρόνο δεν είναι στις ανθρώπινες δυνατότητες.

Το παρελθόν έχει μόνο παιδευτική αξία, τα παλιά λάθη να γίνουν μαθήματα. Αξία έχει μόνο το παρόν και το μέλλον!

Το μεγάλο σουτ

Ο αγώνας είναι στη δεύτερη παράταση, η ομάδα σου είναι πίσω στο σκορ με δύο πόντους,και μένουν 14 δευτερόλεπτα για το τέλος. Δεν είναι ένας συνηθισμένος αγώνας: είναι ο τέταρτος τελικός για το πρωτάθλημα. Η νίκη δίνει το πρωτάθλημα, ενώ η ήττα οδηγεί την σειρά σε ένα αμφίρροπο αγώνα, με τις δυο αντίπαλες ομάδες τραυματισμένες. Οι δικές σου όμως απώλειες είναι βαρύτατες: το καλύτερο τεσσάρι στην Ευρώπη και ένας από τους φονικότερους σουτέρ της Ευρωλίγκας είναι στη λίστα των τραυματιών.

Ο αντίπαλος χάνει το σουτ,  συμπαίκτης σου μαζεύει το rebound και σου δίνει τη μπάλα κάτω από το κέντρο. Οι υπόλοιποι παίκτες λαμβάνουν θέση γύρω από το αντίπαλο καλάθι. Κατεβάζεις ήρεμα την μπάλα, και πλησιάζεις την αντίπαλη γραμμή του τρίποντου.

Οι οπαδοί στο γήπεδο χαλούν το κόσμου, ενώ οι παλμοί όσων παρακολουθούν το αγώνα είναι διπλάσιοι από το κανονικό.Η έκβαση μιας χρονιάς κρίνεται από αυτή την επίθεση.

Απέναντί σου έχεις το μεγαλύτερο σε προσφορά αθλητή του αντιπάλου και ένα από τους καλύτερους αμυντικούς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Παρά την απίστευτη κούραση, θα κάνει τα πάντα για να μη σκοράρεις.Είναι το τελευταίο ματς μπροστά στο κοινό του...

Η κλεψύδρα αδειάζει. Ξαφνικά κάνεις ένα βήμα πίσω και σουτάρεις! Μια κίνηση που την έχεις κάνει εκατοντάδες φορές σε αγώνες και χιλιάδες στην προπόνηση. Ο αμυντικός σχεδόν σε έχει σκεπάσει.Μάταια όμως! Η μπάλα διαγράφει την τροχιά της προς το καλάθι, και αφού χτυπήσει λίγο στη στεφάνι, πέφτει στο διχτάκι. Και το ματς τελειώνει! Είσαι πρωταθλητής.

Τέτοια σουτ, ονειρεύονται να βάλουν όλοι όσοι έχουν πιάσει την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια τους. Αντίπαλοι και φίλοι σε ζηλεύουν, ενώ αναρωτιούνται τι σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή. Εγώ, πιστεύω ότι γνωρίζω: δεν σκέφτεσαι τίποτα, απλά γνωρίζεις ότι θα πετύχεις αυτό το καλάθι. Σε καθοδηγεί μόνο το ένστικτο.

Το καλάθι του Σπανούλη, στη δεύτερη παράταση του τέταρτου τελικού είναι από μόνο του μια καταπληκτική μπασκετική ιστορία.Αυτά τα μεγάλα σουτ είναι αθλητικά παραμύθια, όπως το jump hook του Πρίντεζη στην Πόλη. Για αυτά και μόνο αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τον αθλητισμό

Δεν πρέπει όμως να επισκιάσει, τα πρωτόγνωρα δείγματα υψηλού αθλητικού πολιτισμού που επέδειξαν οι αντίπαλοι. Το χειροκρότημα των οπαδών του ΠΑΟ σε Πρίντεζη και Χάντερ αξίζουν έπαινο, όπως και η συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου που έσπευσε να συγχαρεί τους παίκτες του Θρύλου. Κάτι πολύ καλό πάει να γίνει στο ελληνικό μπάσκετ.

Δεν παριστάνω το φίλαθλο, οπαδός είμαι: εχώ και εγώ βρίσει το Διαμαντίδη (από το σπίτι, όχι στο γήπεδο) και με ενοχλεί η βλακώδης προσπάθεια κάποιων δημοσιογράφων να τον αγιοποιήσουν. Είναι όμως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού. Αυτό δεν το κατάφερε μόνο με το ταλέντο του ή τα σωματικά προσόντα. Δούλεψε πάρα-πάρα πολύ επάνω στη αδυναμίες του και για αυτό και μόνο όλοι οι νέοι παίκτες πρέπει να τον έχουν ως παράδειγμα προς μίμηση. Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την τεράστια αξία του ως παίκτη και να το δώσω τις θερμότερες ευχές μου για επιτυχία σε ότι αποφασίσει να κάνει από εδώ και εμπρός στη ζωή του.

Αφήνοντας το πατρικό μου σπίτι και οι... Megadeth

Είναι ένα πρωινό από τα τελευταία του Σεπτεμβρίου, και εγώ κάθομαι στο μέρος που πέρασα εκατοντάδες ώρες ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική. Είμαι στο σαλόνι του πατρικού μου, δίπλα στο στερεοφωνικό. Ακούω το Rust in Peace των αγαπημένων μου Megadeth, και χαζεύω το οπισθόφυλλο. Ξαφνικά συνειδητοποιώ, ότι από εδώ και πέρα, η ζωή μου αλλάζει δραματικά.

Παράλληλα με την ακρόαση, ολοκλήρωνα το μουσικό πακετάρισμα, καθώς "έγραφα" το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κασέτα, για να το πάρω μαζί με δεκάδες άλλα στη Θεσσαλονίκη. Το πράσινο, πιστό Lada περίμενε στο δρόμο φορτωμένο με τα πράγματα που θα αποτελούσαν το φοιτητικό μου νοικοκυριό.

Καθώς τελείωνε το Rust in Peace, διαπίστωσα ότι έφευγα από το πατρικό μου σπίτι, για να αρχίσω τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη. Άφηνα τα Κάτω Πατήσια, δεν θα έμενα μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα μου, και δεν θα μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μια βαθύτατη μελαγχολία καθώς μια ολόκληρη εποχή τελείωνε υπό τους ήχους των Megadeth... Δεν ήξερα και δεν θα μπορούσα να γνωρίζω, ότι μόλις ξεκινούσε η πιο ευτυχισμένη, ξένοιαστη και δημιουργική περίοδος της ζωής μου.

Πριν δύο μέρες, πέθανε ο ντράμερ που έπαιζε στο Rust In Peace. Ο Nick Menza προδόθηκε από την καρδιά του, ενώ έπαιζε στη σκηνή με τους Ohm. Ήταν μόλις 51 ετών. Άλλος ένας μουσικός που μου πρόσφερε το υπερπολίτιμο δώρο της μουσικής του, δεν είναι πλέον μαζί μας. Άντιο Nick και σε ευχαριστώ.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό πρέπει να είναι από τους πιο περίεργους φόρους τιμής....

Επιστροφή στα Απεριόριστα Χιλιόμετρα!

Τα καλοκαίρια που πέρασα ως παιδί στην Ιστιαία, δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς τις βόλτες με ποδήλατο που κάναμε με την παιδική μου παρέα. Μόλις βγάλαμε τις βοηθητικές ρόδες, αρχίσαμε να βολτάρουμε το τετράγωνο. Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε να επεκτεινόμαστε στις διπλανές γειτονιές, και αργότερα στα διπλανά χωριουδάκια. Βλέπετε, εκτός από περισσότερα παιδιά, υπήρχαν περισσότεροι αγροτικοί χωματόδρομοι και λιγότερα αυτοκίνητα. Η παρέα μας, μπορούσε να γίνει τολμηρότερη χωρίς στην πραγματικότητα να κινδυνεύει.

Άρχισαμε σιγά - σιγά να πλησιάζουμε στην Εφηβεία, οπότε χρειαζόμασταν κάτι πιο extreme! Και τότε επινοήσαμε τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"! Η περίεργη ονομασία αυτής της δραστηριότητας, προέρχεται από μια μάλλον αστεία ιστοριούλα.

Κυκλοφορούσε ως τοπικό αστείο, η θρυλούμενη αφήγηση ενός ατυχήματος με μοτοσυκλέτα από τον ίδιο τον οδηγό. Αυτή ξεκινούσε: "Ήμουν στην Ζουντάπα  (Zunntap), και έτρεχα με απεριόριστα χιλιόμετρα( μτφ μεγάλη ταχύτητα)". Η ιστορία τελείωνε με την επική φράση: "Μπαρντάμπαρα, ο γέρος καταή!".

Για όσους γνωρίζουν από Ιστιαία, υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στο λόγο που βρίσκεται η Δεξαμενή, το αντλιοστάσιο του Δήμου. Ο συγκεκριμένος δρόμος δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος, δεν υπήρχαν τα σπίτια που βρίσκονται σήμερα, και το σημαντικότερο: δεν υπήρχε ο Περιφερειακός δρόμος.

Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής, ανέβαιναν το δρόμο αυτό. Δύσκολα τον ανέβαινες χωρίς ορθοπεταλιά, ενώ οι λιγότερο αθλητικοί τύποι ξεπέζευαν και συνέχιζαν με τα πόδια. Ποιος ο λόγος για τη δοκιμασία αυτή; Η θαυμάσια θέα; Όχι βέβαια! Η συναρπαστική κατάβαση! Σε αυτό το χωμάτινο σλάλομ. τα ποδήλατα έπιαναν μεγάλες ταχύτητες, ενώ ο νεροφαγωμένος χωματόδρομος, δοκίμαζε την επιδεξιότητα του αναβάτη, καθώς το τιμόνι χόρευε αριστερά-δεξιά από τις λακκούβες. Από όσο γνωρίζω πάντως, κανένας δεν "εφαγε" τα μούτρα του.

Η παρέα μου είχε επιδοθεί περισσότερες από μια φορές στο σλάλομ αυτό. Κάποια στιγμή, όμως ήρθε η ώρα να το πάμε ένα βήμα παραπάνω. Για την ακρίβεια, ένα χιλιόμετρο βορειότερα, κάποιος εντόπισε ένα αγροτικό δρόμο, πιο ανηφορικό. και με περισσότερες λακκούβες. Και το σημαντικότερο: είχε και στροφές! Ειδικά σε μια δεξιά, είχα σχεδόν φύγει από το δρόμο σε περισσότερες από μια φορές.Την πρώτη φορά, που κατεβήκαμε την "πίστα" αυτή, μείναμε εντυπωσιασμένοι από την ταχύτητα που πιάσαμε. Την βαφτίσαμε λοιπόν, "Απεριόριστα Χιλιόμετρα"!

Λίγο μετά την ανακάλυψη της, η Εφηβεία άρχισε να διαλύει την παρέα. Σε 1-2 χρόνια, οι κάποτε αχώριστοι φίλοι έκοψαν επαφές, και με το πέρασμα του χρόνου, σκόρπισαν κυριολεκτικά. Τα ποδήλατα μπήκαν στην αποθήκη και δεν ξαναβγήκαν.Τα "Απεριόριστα Χιλιόμετρα" ξεχάστηκαν.

Πριν λίγες ημέρες, ανέβηκα στο λόφο της Δεξαμενής μόνος μου και με τα πόδια. Πλέον είναι ασφαλτοστρωμένος και πέριξ του υπάρχουν σπίτια.Σχηματίζει και μια μάλλον επικίνδυνη διασταύρωση με τον Περιφερειακό. Με λίγα λόγια είναι εντελώς ακατάλληλος για ποδηλατικά
σλάλομ...

Ανέβηκα λοιπόν το λόφο, για να ξαναχαζέψω τη θέα κάνοντας και μια μικρή ζαβολιά για να μπορέσω να πάω εκεί που ως πιτσιρίκος πήγαινα. Και εκεί θυμήθηκα την παιδική μου παρέα, τις βόλτες μας και λυπήθηκα για τα τόσα που έχω ξεχάσει...

Λίγες στιγμές ωραίας παράνοιας

Υπάρχουν μικρά και ασήμαντα γεγονότα μέσα στην ημέρα, που η αιτία τους δεν υπακούει στη λογική. Δεν αναφέρομαι σε κάτι μεταφυσικό: μπορεί να είναι μια διασκεδαστική σύμπτωση ή κάποια ανέλπιστα αστεία συμπεριφορά. Από το πουθενά. συμβαίνουν και ομορφαίνουν τη ζωή μας και μπορεί η επίπτωσή τους να είναι μηδενική, μένουν χαραγμένα στη μνήμη, ως στιγμές ωραίας παράνοιας.

Λες ρε Ζαφ, να ξαναβρεθούμε;

Στην οθόνη του κινητού μου, εμφανίστηκε σήμερα το μήνυμα: "Γενέθλια της επαφής Ζαφείρης Κεραμίδας". Κανονικά, εγώ έπρεπε τώρα να σε καλώ στη τηλέφωνο σου, να σου ευχηθώ, να θυμηθούμε για μερικά λεπτά τα παλιά, και να σου υποσχεθώ πως όταν θα ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη, θα βρεθούμε... Το σύμπαν όμως είχε άλλα σχέδια, και από πέρυσι τον Ιούνιο δεν είσαι πλέον μαζί μας.

Προσπαθώ να θυμηθώ τις μεταμεσονύχτιες, φιλοσοφικές μας συζητήσεις, για τη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα. Τα είχαμε λύσει όλα και είχαμε διαλευκάνει όλα τα μυστήρια, δίνοντας απαντήσεις σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα. Στα 20-21, νομίζεις ότι τα γνωρίζεις όλα, δεν φοβάσαι τίποτα, και νιώθεις άφθαρτος. Μιλάγαμε για το Θάνατο με άνεση, και αμφισβητώντας την ύπαρξη της Μετά Θάνατον Ζωής, με την υπεροψία της Νιώτης μας.

Αντί να σου ευχηθώ για τα γενέθλιά σου, θα ευχηθώ να είχαμε κάνει τότε λάθος. Να βρεθούμε κάποια στιγμή ξανά στο μέλλον, μαζί με όλους όσους μας άφησαν. Και να ξαναγίνουμε δυο μαλλιάδες εικοσάχρονοι, που τα ξέρουμε όλα και σπάμε πλάκα με τα πάντα.

Λες ρε Ζαφ, να ξαναβρεθούμε;

Διαβάστε μόνοι σας το κείμενο!

Ένας από τους λόγους που σταμάτησα να γράφω για πολιτική από εδώ, είναι και ο τρόπος που παρουσιάζονται οι ειδήσεις από τα ΜΜΕ. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εντυπωσιακοί και πιασάρικοι τίτλοι, όπως και τα κείμενα διαστρεβλώνουν την αλήθεια! Καθώς δεν έχω πληροφόρηση εκ των έσω, επέλεξα να είμαι πιο επιφυλακτικός και σε αρκετές περιπτώσεις σιωπηλός.

"Τι μας λες; Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν συμφέροντα που θέλουν να χαλιναγωγήσουν την Κοινή Γνώμη!" θα μου πει κάποιος. Δυστυχώς δεν είναι μόνο τα συμφέροντα, αλλά η τεμπελιά, η προσπάθεια για μερικά clicks παραπάνω, ή ακόμα και η ανικανότητα στην κατανόηση και την απόδοση του νοήματος ενός κειμένου!

Πως μου ήρθε και τα γράφω; Θα διαβάσατε όλοι για τη διαρροή/υποκλοπή των επίμαχων διαλόγων του ΔΝΤ. Έκανα τον κόπο και διάβασα την Ελληνική μετάφραση του κειμένου, αλλά και το πρωτότυπο στα Αγγλικά. Με έκπληξη διαπίστωσα, πως οι περισσότεροι που τοποθετούνται δημοσίως για αυτό ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ή ΕΣΤΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ!

Δεν θα γράψω για την υπόθεση, άλλωστε δε γνωρίζω κάτι παραπάνω. Απλά, θα σας προτρέψω να πάρετε την υπόθεση της ενημέρωσης στα χέρια σας, και να διαβάσετε και εσείς το κείμενο. Γενικά, ας μην αφήνουμε τους τεμπέληδες, αγράμματους ή πονηρούς να μας κατευθύνουν. Ας χρησιμοποιήσουμε την Τεχνολογία και την Κριτική μας σκέψη. 

Ζούμε στη χειρότερη εποχή;

Όλες αυτές οι ειδήσεις, που γεμίζουν τις οθόνες και μαυρίζουν τις ψυχές , όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Βέλγιο, κάνουν πολλούς από εμάς να αναρωτιόμαστε και να ανησυχούμε για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Μας δημιουργείται η εντύπωση, ότι ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή, όπου η βία και η βαρβαρότητα, σταδιακά σκεπάζουν τον πλανήτη. Βυθιζόμαστε στην άβυσσο, ενώ πλησιάζουμε στο ναδίρ του Πολιτισμού μας;

Αν και εκ πεποιθήσεως απαισιόδοξος, η απάντηση στην οποία έχω καταλήξει θα εκπλήξει μάλλον ευχάριστα πολλούς. Δεν πλησιάζουμε την άβυσσο, αντίθετα απομακρυνόμαστε από αυτή!

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει σπουδάσει Ιστορικός για να διαπιστώσει, ότι ο αριθμός αλλά και η fονικότητα των πολέμων σταδιακά φθίνει, παγκοσμίως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ήπειρός μας η Ευρώπη, όπου για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, βασιλεύει η Ειρήνη. Και δεν είναι μόνο οι πόλεμοι: ο μέσος αριθμός βίαιων θανάτων ανά κάτοικο φθίνει. Το παγκόσμιο βιωτικό επίπεδο ανεβαίνει, με διαφορετικούς ρυθμούς ανά περιοχή. Η Ιατρική συνεχίσει να νικά ασθένειες που αφάνισαν εκατομύρια ανθρώπους στο παρελθόν. Τέλος, κατακτάμε ημέρα με την ημέρα περισσότερες ατομικές ελευθερίες!

Γιατί λοιπόν όλη αυτή η μαυρίλα; Η Τεχνολογία μας έχει δώσει πολλές πηγές πληροφόρησης και μεγάλο όγκο πληροφοριών. Έχει εξαφανίσει τις αποστάσεις και έχει δημιουργήσει παγκόσμιες αλληλεπιδράσεις που πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητες. Μια τραγωδία που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του πλανήτη, είναι σαν να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, όταν την παρακολουθούμε από τις οθόνες μας. Οικονομικές εξελίξεις σε μακρινές χώρες, επιδρούν άμεσα στις τοπικές οικονομίες.

Δεν ισχυρίζομαι ότι πλέον ζούμε στον Παράδεισο. Υπάρχουν ακόμα πολλοί φονικοί πόλεμοι, αρκετά ουρανικά καθεστώτα, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Μεγάλα προβλήματα συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Πως το καταφέραμε αυτό; Μπορεί ο λεγόμενος Δυτικός Πολιτισμός* να ευθύνεται για πολλά δεινά και να έχει διαπράξει πάρα πολλά εγκλήματα. Όμως, χάρη σε αυτόν η ανθρωπότητα βαδίζει στο σωστό δρόμο!

Παρά τα επιτεύγματα του και την φαινομενική του παντοδυναμία, ο Δυτικός Πολιτισμός αντιμετωπίζει ένα σημαντικό και επικίνδυνο εχθρό: την Παρακμή του, που μπορεί να τον καταστρέψει, στέλνοντας την Ανθρωπότητα σε ένα νέο Μεσαίωνα...

*Ως Δυτικό Πολιτισμό θεωρώ κυρίως τον πολιτισμό των χωρών της Ευρώπης (περιλαμβανόμενης της Ρωσίας/ΕΣΣΔ) και των ΗΠΑ. Κάποιοι οπαδοί του Huntington θα γελούν μαζί μου, αλλά αδιαφορώ.

Το παραπάνω κείμενο στριφογυρνά στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Αυτό που διαβάσατε είναι μια μάλλον χοντροκομμένη έκδοση αυτού που θα ήθελα να γράψω, αλλά δεν διαθέτω την όρεξη/'έμπνευση να το κάνω. Ελπίζω να το δουλέψω μελλοντικά.

Αποφάσισα να μιλάω λιγότερο...

Ίσως να μεγαλώνω και να γίνομαι πιο μετρημένος και σοβαρός. Μπορεί να με φοβίζει η κατεύθυνση που έχει πάρει η χώρα. Σίγουρα δεν έχω το θάρρος και τη δύναμη του χαρακτήρα, για να ζήσω με την ταμπέλα του παρία.
Αποφάσισα λοιπόν, να μιλώ λιγότερο και να κρατώ τις σκέψεις μου για μένα. Από εδώ και στο εξής, θα μιλάω για πράγματα φαινομενικά ακίνδυνα.

Μην ξεχνάς το moto-cross κύριε Ιβαν!

Για να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη γιατί έζησα εκεί τα 4 καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Γενικά, συμπαθώ τους βόρειους συμπατριώτες μας, καθώς τους θεωρώ ως πιο φιλικούς και πιο εξωστρεφείς.

Αυτές τις ημέρες θυμήθηκα ένα περιστατικό από τα φοιτητικά μου χρόνια: είμαι σε ένα ταξί στην Θεσσαλονίκη και διαπιστώνω ότι ο οδηγός "στράβωσε" με το που κατάλαβε ότι είμαι Αθηναίος. Ποιος ο λόγος: ασχολούνταν με το moto-cross και ειδικότερα με μια διοργάνωση αγώνων στην Χαλκιδική. Κατηγορούσε λοιπών τους Αθηναίους, ότι συνωμοτούσαν εναντίων της διοργάνωσης για να την.. φέρουν στην Αθήνα.

Βλέπετε, υπάρχουν στη Βόρεια Ελλάδα συμπατριώτες μας που πάσχουν από μια ιδιαίτερη μανία καταδίωξης: βλέπουν παντού συνωμοσίες των διαβολικών Αθηναίων για να τους υπονομεύσουν! Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, όλοι μας έχουμε λίγο-πολύ μερικές παράξενες και παράλογες εμμονές. Βέβαια όταν αυτές γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους για να πετύχουν τους σκοπούς τους, τότε πράγματα σοβαρεύουν.

Πριν μερικά χρόνια, εμφανίστηκε ο κύριος Ιβάν Σαββίδης στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας, αναλαμβάνοντας την ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Η προσφορά του στη συγκεκριμένη ομάδα είναι σημαντική: ο ΠΑΟΚ έχει μια σταθερή διοίκηση, είναι σε καλή οικονομική κατάσταση, και διαθέτει αξιόμαχη ομάδα με αρκετούς ταλαντούχους νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Υπάρχει ένα πρόβλημα: ο κύριος Σαββίδης δημιούργησε μάλλον παράλογες προσδοκίες στους φίλους της ομάδας του: σε μια συνέντευξη τύπου που έδωσε μίλησε για... ευρωπαϊκούς τίτλους και κυριαρχία του ΠΑΟΚ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η εικόνα της ομάδας του όμως στο γήπεδο είναι μάλλον απογοητευτική, ειδικά φέτος.

Παρά την μεταγραφή - αεροδρομίου του Μπερμπάντοφ, και τον... σεβασμό που απολαμβάνει από τη διαιτησία (ευνοήθηκε και στα τρία ματς με ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και ΑΕΚ), η ομάδα παραπαίει σε Ελλάδα και Ευρώπη.Και καθώς οι οπαδοί είναι αχάριστοι, ειδικά αν τους έχουν τάξει μεγαλεία, στην ήττα από τον Ηρακλή, μερίδα τους αποδοκίμασε με χυδαίο τρόπο, τον ευεργέτη της ομάδας κύριο Σαββίδη.

Αντί λοιπόν να αναγνωρίσει τα σφάλματα του και να τραβήξει τις αυτάρες των αχάριστων, ο ηγέτης του ΠΑΟΚ επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Άρχισε να μιλαει για "καταστροφή του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου" και να απαιτεί Θεσσαλονικιό πρόεδρο της ΕΠΟ! Λες και ο κύριος Γκαγκάτσης ήταν από το Anchorange της Αλάσκα... Κάποιος φαίνεται τον συμβούλευσε σχετικά... Ξέχασε να του πει, πως ο Ολυμπιακός δεν είναι αθηναϊκή ομάδα, αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί.

Μετά τα καφριλίκια της Τούμπας που έγιναν με αφορμή τον μη καταλογισμό ενός αμφισβητούμενου πέναλτι, ο κύριος Σαββίδης όχι μόνο δεν τα καταδίκασε αλλά επανέλαβε τους αντιαθηναϊκούς πολεμικούς του λόγους. Άσχετα αν η εμφάνιση της ομάδας του ήταν αποκαρδιωτική, με τον κύριο Τιούντορ να αποτύχει τραγικά στο "στήσιμο" της ομάδας,  με αποτέλεσμα ο ντεφορμαρισμένος Ολυμπιακός να κλέβει συνεχώς την μπάλα σε επικίνδυνα σημεία.

Αφού λοιπόν επέλεξε αυτό το δρόμο, με σεβασμό τον προτρέπω να μην αφήσει κανένα παραπονούμενο: Πες και μια κουβέντα για το moto-cross κύριε Ιβαν! Να ηρεμίσει και ο φίλτατος ταξιτζής, αν ασχολείται ακόμα.

Υ.Γ. Πολλοί ποδοσφαιριστές, πωλούν Ολυμπιακο - Παναθηναϊκό - Αεκτζηδο - ΠΑΟΚο φροσύνη για να κρύψουν τις αδυναμίες τους στο χορτάρι. Και με ποδοσφαιρικούς απατεώνες, οι ομάδες δεν πάνε μπροστά.

Υπάρχει καλή και κακή μουσική;

Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη συγκλόνισε τους περισσότερους Έλληνες, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Στα απόνερα της τραγικής είδησης, αναμοχλεύτηκε και πάλι η διαμάχη τον οπαδών της "έντεχνης" μουσικής, με τους αντιστοίχους της "εμπορικής", ας πούμε μουσικής; Υπάρχει καλή και κακή μουσική; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο, και ποιος ο κριτής;

Στα ερωτήματα αυτά, υπάρχει μια πολύ απλή και κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ σοφή απάντηση που την έδωσε ένας πραγματικά ξεχωριστός άνθρωπος. Ο Μέγας Lemmy Kilmister (των Motorhead εννοείται) είχε πει ότι καλή μουσική είναι αυτή που σε κάνει να ανατριχιάζεις! Με πολύ απλά λόγια, οι παραπάνω ερωτήσεις δεν έχουν αντικειμενικές απαντήσεις και ούτε υπάρχουν αυθεντίες.

Θεωρώ υπεροπτικό και συνάμα γελοίο, να υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες και μουσικόφιλοι που θεωρούν τις δικές τους προτιμήσεις ανώτερες από αυτές των υπολοίπων. Ίσως μάλιστα η υπεροψία αυτή να είναι μασκαρεμένη ζήλια. Και σε τελική ανάλυση, η πολιτισμική επιρροή της χώρας μας είναι πρακτικά αμελητέα.

Υπάρχουν τόσα είδη μουσικής, τόσες χιλιάδες καλλιτέχνες και εκατομμύρια συνθέσεις που δεν φτάνουν 10 ζωές για να τα ανακαλύψεις και να τα απολαύσεις. Μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι πόσο λίγο γνωρίζω τον αγαπημένο μου μουσικό χώρο (Heavy Metal), όπου ανακαλύπτω κάθε μέρα καινούργια πράγματα, που μπορεί να μου διέφευγαν δεκαετίες ολόκληρες. Και έχω αγγίξει ελάχιστα κάποιους μουσικούς ωκεανούς όπως η παραδοσιακή μουσική, η κλασσική μουσική, το κλασσικό ροκ ή την ηλεκτρονική μουσική. Προσπαθώ όμως και θα συνεχίσω να ψάχνω... Δεν θα επιχειρήσω να σας επιβάλω τις μουσικές μου προτιμήσεις, απλά θα σας προτείνω να αρχίσετε να ψάχνετε...

Στεναχωρήθηκα και εγώ για το θάνατο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Ήταν ένα απλό παιδί, που κάνοντας αυτό που αγαπούσε, αγαπήθηκε από χιλιάδες συμπατριώτες μας, κάνοντας επιτυχία σε ένα δύσκολο χώρο, χωρίς γνωριμίες. Η αγαπημένη μου μουσική είναι εντελώς διαφορετική από τη δική του και ο τρόπος διασκέδασης στον οποίο δραστηριοποιούνταν να μην μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την απίστευτη αγάπη του κόσμου.

Υ.Γ. Θυμήθηκα τον ξάδελφό μου τον Τάσο, τον συμμαθητή μου τον Νώντα, τον Αλέξανδρο, τον Παναγιωτάκη και άλλα παιδιά που πέθαναν σε τροχαία. Ας προσέχουμε λίγο παραπάνω στους δρόμους. Το χρωστάμε σε αυτούς που μας αγαπούν.

Η πρώτη μου διάρρηξη!

Εκεί που κάθομαι και απολαμβάνω το γεύμα μου, με την συνοδεία μπύρας, χτυπάει το κινητό μου. Για την ακρίβεια, είχε χτυπήσει άλλες είκοσι φορές αλλά δεν το είχα ακούσει...

Ακούω την φωνή της γυναίκας, έντρομη, αν μου αναφέρει ότι κλειδώθηκε έξω, με τα κλειδιά της να είναι στη λάθος πλευρά της πόρτας. Κλείνω το τηλέφωνο, και ξεκινώ εκτάκτως για το εξωτικό Καματερό.

Αμέσως μετά την άφιξη μου στον τόπο του περιστατικού, αναλύω την κατάσταση. Η σύζυγος έχει αφήσει το κλειδί στην μέσα πλευρά της πόρτας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκεί να βάλω το δικό μου και να σπρώξω το αντίπαλο κλειδί έξω από την κλειδαριά. Έλα που το κλειδί της, δεν είναι σε οριζόντια θέση με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σπρωχτεί εκτός κλειδαριάς.

Αφού λοιπόν εκτίμησα την κατάσταση,προσπάθησα με ένα συνδετήρα να "οριζοντιώσω" κλειδί, χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνη την ώρα, ήρθε ο πεθερός μου, ο οποίος λόγο επαγγέλματος έχει πλήρη γκάμα εργαλείων. Αυτή τη φορά, το μόνο που χρειάστηκα ήταν ένα απλό, ταπεινό κατσαβίδι.

Με λίγη προσπάθεια, έβγαλα το κλειδί από την κλειδαριά και άνοιξα με θριαμβευτικό τρόπο την πόρτα, νοιώθοντας κάτι μεταξύ Μαγκάηβερ, Τζεήμς Μπόντ και Βαγγέλη!

Συμπεράσματα:

• Παραμένω πιο γραφικός και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη
• Οι κλειδαριές ασφαλείας με κλειδί στην κλειδαριά είναι σχεδόν ανοικτές (αυτό είναι σοβαρή διαπίστωση)

Τρομοκρατώντας το καθηγητή με... Kreator!

Η εφηβεία είναι δύσκολη ηλικία, πόσο μάλλον για ένα ντροπαλό, μάλλον άχαρο, ψηλόλιγνο τύπο. Το αγαπημένο μου καταφύγιο ήταν το Heavy Metal και ιδιαίτερα οι ακραίες του μορφές, όπως το Thrash που τότε μεσουρανούσε.

Οι περισσότεροι συνομηλικοί μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί στο καλό έβρισκα στη μουσική αυτή. Για τους μεγαλύτερους και ιδιαίτερα τους καθηγητές μου, δεν το συζητάω καν! Μου άρεσε να τους "τρομάζω" με τις αγαπημένες μου μπάντες, να βλέπω τις αντιδράσεις τους, όταν άκουγαν Death, Bathory, Slayer και Kreator. Δεν ανέφερα τους Γερμανούς τελευταίους, χωρίς λόγο... Και όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να φρικάρω πολύ κόσμο μαζεμένο, απλά την άρπαξα!

Στην Β Λυκείου, ο καθηγητής του μαθήματος μουσικής είχε μια έμπνευση: μας ζήτησε να φέρουμε μια κασέτα με μουσική που μας αρέσει. Μαντέψτε ποιος ήταν ο πρώτος που ανταποκρίθηκε.

Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, είμαστε απογευματινοί βλέπετε. μέσα στην τσάντα μου είχα μια TDK 90D, που στη μια πλευρά είχε το Pleasure to Kill των θεϊκών Kreator. Όταν έφτασε η ώρα, έδωσα την κασέτα στον καθηγητή, εξηγώντας ότι αυτό που θα ακούσουμε, είναι η εξέλιξη του Rock n Roll. Πατάει το play και ακούει το παρακάτω:

Πρέπει να έφτασε μέχρι τη μέση του τραγουδιού πριν το σταματήσει. Ακολούθησε μίνι διάλεξη -  καταγγελία, εις βάρος των μουσικών μου προτιμήσεων, την οποία άκουσα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Είχα πετύχει το στόχο μου: φρίκαρα τον καθηγητή μου, μαζί με τους περισσότερους συμμαθητές μου. Απλά, είχα "φτιάξει" το απόγευμα μου!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, έπαψα να είμαι ψηλόλιγνος και θεωρώ πως είμαι λιγότερο άχαρος και ντροπαλός, ή έτσι τουλάχιστον νομίζω. Η αγάπη μου για την ακραία μουσική, δεν έσβησε ποτέ , ίσως γιατί σε κάποια πράγματα παραμένω έφηβος...

Για την ιστορία, το συγκεκριμένο album θεωρείται σταθμός του Τευτονικού Thrash Metal, έχει επηρεάσει χιλιάδες μουσικούς και εκατομύρια μεταλλάδες σε όλο το κόσμο, ενώ το συγκρότημα παραμένει ακμαίο. Δεν παραλείπει στις συναυλίες του, να παίζει το κομμάτι με το οποίο "τρομοκράτησα", τον καθηγητή μου και τους συμμαθητές μου εκείνο το απόγευμα.

Όταν είδα ένα U.F.O.

Την προσοχή μου τράβηξε ένα έντονο φως, που έμοιαζε με αστέρι πολύ πιο φωτεινό από όλα τα υπόλοιπα, στην κατεύθυνση της πύλης του στρατοπέδου. Ξαφνικά σάστισα! Στο νυκτερινό ουρανό, αντίκρισα ένα σκοτεινό τριγωνικό αντικείμενο, σαν αιχμή βέλους, να έρχεται προς το μέρος μου! Το φως που τράβηξε την προσοχή μου, ήταν κοντά στη μύτη του "βέλους" ενώ σε κάθε μια από τις γωνίες, υπήρχαν άλλα δυο φώτα.

Από μικρό παιδί, με συνάρπαζαν οι ιστορίες με τα Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (U.F.O.). Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει με έντονο ενδιαφέρον σχετικές ιστορίες, στο περιοδικό "Θησαυρός", ενώ περίμενα τη σειρά μου στον κουρέα. Ή να συζητώ και να ανταλλάσσω ιστορίες, με τους παιδικούς μου φίλους, τα καλοκαιρινά βράδια. Συγκέντρωνα τα άρθρα εφημερίδων, για περιστατικά που έγιναν στη χώρα μας, ενώ είχα διαβάσει τα δυο σχετικά βιβλία των εκδόσεων Ωρόρα, από διακόσιες φορές το καθένα.Δεν θα ξεχάσω επίσης, όταν ένα δελτίο ειδήσεων των 12, έκλεισε με μια αναφορά για θέαση άγνωστων φώτων στο νυκτερινό ουρανό, που κάποια ανέφεραν στην Αστυνομία. Μας επισκέπτονταν πράγματι, εξωγήινοι;

Μεγαλώνοντας, το ενδιαφέρον μου για το θέμα αυτό άρχισε να φθίνει. Η συντριπτική πλειονότητα των θεάσεων U.F.O. έχει σχετικά πεζές ερμηνείες και ελαχιστότατα περιστατικά, δεν μπορούν να εξηγηθούν, χωρίς να σημαίνει ότι η προέλευση των αντικειμένων που είδαν οι μάρτυρες είχε εξωγήινη προέλευση.  Επίσης, στο χώρος τη Ουφολογία υπάρχουν πάρα πολλοί απατεώνες αλλά και άτομα με ψυχολογικά προβλήματα... Παρ' όλα αυτά. ποτέ δεν σταμάτησα να ελπίζω ότι κάποιο βράδυ θα αντικρίσω κάποιο διαστημόπλοιο από κάποιο μακρινό γαλαξία. Δεν ήταν πιο γοητευτικός ο κόσμος που ζούμε, αν πράγματι ταξιδιώτες από άλλους κόσμους, βόλταραν στους ουρανούς μας; Δεν σταμάτησα να ελπίζω, και σχεδόν ανταμείφθηκα.

Ένα πρωινό του Μαϊου του 1998, επέστρεφα στο Κ.Ε.Τ.Θ. από άδεια.Είναι ξημερώματα, όταν έχω κατεβάσει το σάκο μου από το πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου μου, ετοιμάζομαι να χαιρετίσω τους γονείς μου και να ανηφορίσω προς την Ίλη μου. Τότε ήταν που το φως, τράβηξε την προσοχή μου...

Το μυστήριο κράτησε ένα με δύο δευτερόλεπτα, καθώς το πάθος μου για τα πολεμικά αεροπλάνα, συντέλεσε στην αποκάλυψη της ταυτότητας του  ιπτάμενου αντικείμενο. Πράγματι, αυτό που έβλεπα δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Δεν έχω την τύχη να βλέπω συχνά Mirage 2000, ένα από τα κομψότερα αεροπλάνα που έχουν πετάξει ποτέ, στη διαδικασία προσγείωσης και μάλιστα ξημερώματα!  Το Mirage ήταν για μένα ένα Α.Τ.Ι.Α. για εκείνες τις λίγες στιγμές. Ο ήχος του κινητήρα ολοκλήρωσε την προσγείωσή μου, στην πραγματικότητα...

"Καλά, τώρα το θυμήθηκες;", θα με ρωτήσει κάποιος. Αύριο, τα περίφημα X-Files επιστρέφουν, οπότε με αυτό το κείμενο θέλω να χαιρετίσω την επιστροφή της Scully και του Molder, στις οθόνες των τηλεοράσεων (αλλά και των PC) μας. Ελπίζω τα νέα επεισόδια να είναι τόσο καλά, όσο εκείνα των πρώτων σεζόν της σειράς, και να επανακτήσουν τα πρωτεία από το Fringe...

Μπορεί πλέον να μην πιστεύω στην ύπαρξη επισκεπτών από άλλους γαλαξίες, αλλά δεν σταμάτησα και δεν θα σταματήσω, να χαζεύω το νυκτερινό ουρανό. Ποτέ δεν ξέρεις..

Η κασέτα με το Suffragette City

Πριν πολλά - πολλά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν τα CD-R και τα Mp3, "γράφαμε" κασέτες. Δεν ήταν μια διαδικασία που γίνονταν εύκολα και γρήγορα, οπότε συνήθως έπρεπε να συντρέχει κάποιος λόγος: ένα επερχόμενο πάρτι, κάποια κοπέλα που θα θέλαμε να γοητεύσουμε, είτε να προσυλητήσουμε κάποιο φίλο στα μουσικά μας γούστα.

Πριν 25 χρόνια ακριβώς, ένας συμφοιτητής μου, ο Βασίλης* αποφάσισε να διευρύνει τα μουσικά μου γούστα ετοιμάζοντας μια τέτοια κασέτα. Έβαλε λοιπόν, τραγούδια από Joy Division, Manfrent Man, Arthur Brown, Afrodite's Child και David Bowie. Η επιλογή των συγκροτημάτων ήταν μάλλον παράξενη.

Η επιτυχία της κασέτας ήταν μερική: από την κασέτα αυτή έμαθα τους Joy Division που παραμένουν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα/καλλιτέχνες εκτός των δικών μου μουσικών χορικών υδάτων (Heavy Metal δηλαδή!).

Το τραγούδι που είχε επιλέξει ο Βασίλης, από David Bowie ήταν το "Suffragette City" από το  "The Rise and Fall of Ziggy Stardust". Αυτή η ανάρτηση είναι ο δικός μου φόρος τιμής στο μεγάλο καλλιτέχνη, που μας άφησε σήμερα. Αντίο και ευχαριστώ για τη μουσική, κύριε Bowie!

*Βασίλη χαθήκαμε!

Ο Χίτλερ διέφυγε από τη Σάμο στα... Κανάρια Νησιά!

Ρε τι άλλο θα διαβάσουμε! Σύμφωνα με έγκυρα site που δημοσιογραφούν μέσω google translate, ο Χίτλερ το 1945 δεν αυτοκτόνησε στο Βερολίνο. Αντίθετα, διέφυγε πηγαίνοντας στην Σάμο (!) και από εκεί στα... Κανάρια Νησιά! Λογικότατη διαδρομή, δεν συμφωνείτε;

Κατ' αρχήν, η θεωρία ότι ο Χίτλερ δραπέτευσε από το Βερολίνο και κατέληξε στην Αργεντινή, δεν είναι καινούργια. Φέτος, το History Channel, πρόβαλε το ντοκιμαντέρ Hunting Hilter, όπου πρώην στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πράκτορες, επιχειρούν να αποδείξουν ότι η συγκεκριμένη θεωρία έχει βάση.

Η συγκεκριμένη σειρά έχει ενδιαφέρον, την παρακολούθησα ευχάριστα και θυμίζει αστυνομικό θρίλερ. Τα στοιχεία και τα επιχειρήματα που παρουσιάζει, προσωπικά με έπεισαν, πως δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της απόδρασης του Χίτλερ στην Αργεντινή. Κάποιες υπερβολές στο τελευταίο επεισόδιο θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Που κολλάει η Σάμος; Στην υποτιθέμενη διαδρομή του Χίτλερ προς την Αργεντινή, η σειρά παρουσιάζει στοιχεία, ότι ο γερμανός δικτάτορας κρύφτηκε σε κάποιο μοναστήρι στη Σάμο. Μόνο που δεν αναφέρεται στο ελληνικό νησί, αλλά σε περιοχή της Ισπανίας με το όνομα αυτό!

Οι δημοσιογράφοι που "ανέβασαν" τα κείμενα αυτά, είδαν τη λέξη "Samos" και υπέθεσαν ότι ο Χίτλερ πέρασε από τα μέρη μας. Δεν τους προβλημάτισε ότι μια τέτοια διαδρομή είναι εντελώς... παράλογη! Λες και ήταν δύσκολο, να κάνουν μια μικρή έρευνα, πριν δημοσιεύσουν το κείμενο!

Κάτι τέτοια περιστατικά, με κάνουν πολύ επιφυλακτικό απέναντι σε αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο. Ευτυχώς, η διασταύρωση των πληροφοριών είναι επίσης εύκολη, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Ας ξετρυπώνουμε λοιπών τις φιδιές του διαδικτύου, για να έχουμε καλύτερη πληροφόρηση!

O Δεκαπενταετής πλοίαρχος

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα, ήταν ο "Δεκαπενταετής Πλοίαρχος"  του Ιουλίου Βερν. Όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου, θα θυμούνται τα κλασσικά μυθιστορήματα, "ντυμένα" με σκληρά εξώφυλλα και με διάφορες λιθογραφίες εμβόλιμες μέσα στο κείμενο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, το έκαναν δώρο είτε σε μένα, είτε στον αδελφό μου. Στην αρχή, να πω την αμαρτία μου, δεν του έδωσα σημασία. Ως παιδί προτιμούσα τα παιχνίδια. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν στην παιδική βιβλιοθήκη μας, μαζί με μερικά άλλα μυθιστορήματα.

Δεν θυμάμαι τι με τράβηξε στο βιβλίο αυτό. Όταν όμως το άνοιξα και άρχισα να το διαβάζω, διαπίστωσα κάτι μέχρι τότε πρωτόγνωρο: ότι μου άρεσε να διαβάζω! 

Μετά το βιβλίο αυτό,  ακολούθησαν και τα υπόλοιπα της βιβλιοθήκης. Τα καλοκαίρια, άρχισα να δανείζομαι βιβλία από την Βιβλιοθήκη της Ιστιαίας. Ως έφηβος, άρχισα να αγοράζω βιβλία...

Το ταξίδι που ξεκίνησα με το "Δεκαπενταετή πλοίαρχο" συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν και το θέμα των βιβλίων αλλάζει κατά καιρούς. Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άλλαξε τη ζωή, αν και αμφιβάλω ότι αυτός που μας το δώρισε είχε φανταστεί τις συνέπειες του δώρου του. Ευτυχώς,το συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχει στο σπίτι των γονιών μου...

Υ.Γ. Εκδίδονται ακόμα τα κλασσικά μυθιστορήματα σε αυτή τη μορφή; Αν ναι, τα διαβάζουν τα σημερινά παιδιά; 

Οι στόχοι μου για το 2016

Φέτος δεν θα βάλω κανένα προσωπικό στόχο! Δεν θα δώσω ψεύτικες υποσχέσεις, ότι το τέλος του 2016, θα με βρει αθλητικότερο, σοφότερο και με περισσότερες τεχνικές γνώσεις.

"Καλά, δεν ντρέπεσε λίγο;"  θα με ρωτήσει κάποιος περισσότερο  ευσυνείδητος. Όχι θα του απαντήσω: δεν λέω ότι θα σταματήσω να προσπαθώ να πετύχω τους προαναφερθέντες στόχους. Απλά, δεν θα το κάνω, βασιζόμενος σε κάποιο πρόγραμμα, ή σε κάποιο μεγάλο σχέδιο. Θα αντιμετωπίσω τα πράγματα όπως μου έρχονται, θα προσπαθήσω να ξεπεράσω τα εμπόδια, και να ακολουθήσω την όποια έμπνευση ή τρέλα μου καρφωθεί στο κεφάλι!

Χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους. Εύχομαι υγεία, ευτυχία και επιτυχίες σε όλους σας αλλά και στις οικογένειές σας!

Υ.Γ. Έχω ένα στόχο για αυτό το blog. Να έχει όσο το δυνατό λιγότερα κείμενα για την Πολιτική. Την απόφαση την πήρα το Δεκέμβρη που μας πέρασε, οπότε δεν θεωρείται new year's resolution.