Ευχές και Excel

Άνοιξα το πολύ όμορφο excel που έφτιαξα με τους στόχους που είχα βάλει για το 2013. Από τους 10 πέτυχα μόλις τον 1! Πάλι καλά.

Εύχομαι σε όλους μας το 2014 να είναι καλύτερο, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα προσωπικά και οικογενειακά μας θέματα. Υγεία να έχουμε, και ίσως βρούμε την άκρη.

Φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά θα βάλω στόχους. Που ξέρεις, μπορεί να σοβαρευτώ!

Πολιτικοί και πολιτευτές

Τις τελευταίες ημέρες, ήρθαν στην επικαιρότητα μερικά περιστατικά που πρέπει να μας προβληματίσουν (για άλλη μια φορά) για την ποιότητα του πολιτικού μας συστήματος.

Η σύλληψη του κυρίου Λιάπη, ο οποίος βρέθηκε με πλαστές πινακίδες στο ανασφάλιστο υπερπολυτελές τζιπ μετά από έλεγχο που του έγινε για παραβίαση stop, είναι αξιομνημόνευτο περιστατικό. Πρέπει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που παραβιάζει τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που φέρει την... υπογραφή του. Οι δικαιολογίες του είναι το ίδιο προκλητικές με τα αδικήματά του. Ίσως είναι από τις λίγες φορές, που κάποιος άξιζε την διαπόμπευση του από τα ΜΜΕ. Να τον καμαρώνουν οι ψηφοφόροι του, που προφανώς πιστεύουν πως η πολιτική είναι θέμα γονιδίων...

Οι δηλώσεις του "Πόθεν Έσχες" γίνονται συχνά αφορμή για λαϊκίστικα ρεπορτάζ. Είναι κακό οι πολιτευτές και πολιτικοί μας να είναι πλούσιοι; Εξαρτάται από τον τρόπο που απέκτησαν την περιουσία τους.

Για παράδειγμα θεωρώ ότι η επίθεσή στην κυρία Βαλαβάνη που έκανε περιουσία δουλεύοντας ως επιχειρηματίας και ασφαλιστικός πράκτορας, είναι άδικη. Βέβαια, όταν έχεις διαπρέψει στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι παράξενο να πρεσβεύεις τον κρατισμό και την κεντρική διαχείριση της οικονομίας;

Ακόμα πιο άδικη είναι η επίθεση που δέχθηκαν οι κκ Σταθάκης και Τσακαλώτος, δυο σοβαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για τις τοποθετήσεις τους σε αμοιβαία κεφάλαια του εξωτερικού. Οι συγκεκριμένες επενδύσεις, είναι ένδειξη ότι γνωρίζουν καλά την επιστήμη τους και την παγκόσμια οικονομία. Βέβαια δεν αντιδρούν όταν οι συνάδελφοί τους, διατυπώνουν οικονομικές θεωρίες της καταστροφής, όπως ο αγαπημένος μου κύριος Στρατούλης (Stratoulonomics)... Μακάρι, όλοι μας οι πολιτικοί, να είχαν πλουτίσει όπως οι προαναφερθέντες.

Εξοργίστηκα με τον κύριο Τσουκαλά, και το περίφημο εφ' άπαξ των 830 χιλιάδων ευρώ. Δεν τον κατηγορώ ότι τα έλαβε παράνομα. Θυμώνω, γιατί αποδεικνύεται ότι ένας μεγαλοσυνδικαλιστής έχει απολαβές που αναλογούν σε Διευθύνοντα Σύμβουλο. Βλέπετε στην χώρα μας, οι " κοινωνικοί αγώνες" αγώνες είναι αρκετά προσοδοφόρα ενασχόληση. Μπορεί να πλουτίσεις, να γίνεις βουλευτής ακόμα και υπουργός.

Δεν θα καταδικάσω εγώ τον κύριο Τομπούλογλου, αυτό είναι καθήκον της Δικαιοσύνης. Δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ από το βιογραφικό του, το οποίο απλά περιγράφει την διαδρομή του, στα κομματικά όργανα της ΝΔ! Πόσο χρήσιμος είναι για τη χώρα κάποιος ο οποίος έχει περάσει τον εργασιακό του βίο, απασχολούμενος αποκλειστικά και μόνο σε ένα κομματικό μηχανισμό;

Ελπίζω κάποια στιγμή να μάθουμε από τα λάθη μας...

Μήπως αδικήσαμε το ΓΑΠ και τον Κώστα Καραμανλή;

Εσχάτως ακόγουνται όλο και περισσότερες φωνές που  "δικαιώνουν" το ΓΑΠ, όπως τον Κώστα Καραμανλής. Τελικά, ήταν προδότες που μας οδήγησαν σε μνημόνιο και ΔΝΤ ή άλλες δυο παρεξημένες και αδικημένες προσωπικότητες της Ιστορίας μας;

Τίποτα από τα δυο. Ο πρώτος είχε δυο ευκαιρίες να αλλάξει και να σώσει την χώρα, ενώ ο δεύτερος μια, η οποία αποδείχθηκε και η τελευταία. Εκτόξευσαν τις προσδοκίες στα ύψη, ενώ αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Την ίδια πατάτα θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κύριος Τσίπρας θα ενταχθεί στη λέσχη των δυο προαναφερθέντων. Ο κύριος Σαμαράς από την άλλη, είχε το πλεονέκτημα, να θεωρείτε αναγκαίο κακό και οι απαιτήσεις ήταν σχετικά χαμηλές. Οπότε η απογοήτευση από μια ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα είναι τόσο έντονες.

Ελιά; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!

Η εκδήλωση της "πρωτοβουλίας των 58" είναι στην πολιτική επικαιρότητα, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας ενός συνασπισμού της κεντροαριστεράς, στα πρότυπα της Ιταλικής "Ελιάς". Οι προσωπικότητες που απαρτίζουν την πρωτοβουλία αυτή, είναι αρκετά γνωστοί: ουσιαστικά είναι στελέχη των κυβερνήσεων Σημίτη, όπως και στελέχη της "προοδευτικής" αριστεράς, που συνεργάζονταν με το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ.

Δεν αμφισβητώ, ούτε τις προθέσεις, ούτε το κύρος, αλλά ούτε τις δυνατότητες των συγκεκριμένων πολιτικών. Όμως ο κύριος Σημίτης είχε την ευκαιρία να αλλάξει την χώρα, και την έχασε. Παράδειγμα, η απόπειρα αναμόρφωσης του Ασφαλιστικού  Συστήματος που εγκαταλείφθηκε άρον - άρον, για να αποφευχθεί το περίφημο πολιτικό κόστος. Η τότε κυβέρνηση αυτοπαρουσιάζονταν αλαζονικά ως πεφωτισμένη, εστιάζοντας τις προσπάθειές της, σε ανούσιες διαμάχες όπως αυτή για τις ταυτότητες, καθώς και στην προώθηση πολυπολιτισμικών ιδεολογημάτων. Αν είχε προωθήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που γνώριζε ότι ήταν απαραίτητες, ίσως το όνειδος της χρεοκοπίας να είχε αποφευχθεί.

Εν γένει, θεωρώ ότι ο κέντρο αριστερός χώρος δεν έχει ωφελήσει την Ευρώπη. Από τα τέλη της δεκαετίας του 60, επέβαλε την ιδεολογία του, παρασύροντας και τους πολιτικούς της αντιπάλους. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά, για την κάποτε κραταιά Γηραιά Ήπειρο.

Σας ευχαριστώ, αλλά πολύ φοβάμαι, πως πλέον δεν μπορείτε να προσφέρετε κάτι.

Υπερφορολούμαστε τελικά ή όχι;

Είναι υπερβολική η φορολογία στη χώρα μας ή όχι; Έχει δίκιο ο κύριος Στουρνάρας;

Η φορολογία είναι υπερβολική για αυτούς που δεν μπορούν να φοροαποφύγουν ή να κλέψουν. Με λίγα λόγια, μισθωτοί, συνταξιούχοι και τίμιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, πληρώνουν πάρα πολλούς φόρους. Όλοι οι υπόλοιποι κλέβουν.

Μπορεί η αδικία να διορθωθεί με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Όχι. Το κράτος δεν μπορεί να περιορίσει τη φοροδιαφυγή, ενώ η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά ανεκτική απέναντι της.

Οπότε από τη στιγμή που τα δανεικά τελείωσαν, ως κράτος έχουμε δυο επιλογές: είτε περιορισμός των εξόδων, είτε μεγαλύτερη φορολογία. Και επειδή κάποιο μιλούν για περισσότερες παροχές, τα γνωστά κοροϊδα ας είναι έτοιμα να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη.

Πως να διαβάζεις μια είδηση

"Θα σας έλεγα μόνο να μην έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν. Να διαβάζετε πάλι και πάλι μία είδηση. Μέχρι να καταλάβετε ποιός κερδίζει και ποιός χάνει. Πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει, αλλά σημασία έχει κάθε φορά ποιός. Και πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το μυστικό που κρύβεται κάθε φορά πίσω από όλες τις μικρές και μεγάλες ιστορίες της καθημερινότητάς μας." (Κώστας Μαυρίδης, www.capital.gr)

Απλά προσυπογράφω...

Ποιος θυμάται τα τρίκυκλα;

Κάποτε τα συναντούσες αρκετά συχνά στους ελληνικούς δρόμους. Μικρά τρίκυκλα φορτηγά αυτοκίνητα, που τα χρησιμοποιούσαν για μεταφορές.

Σχετικά πρόσφατα έμαθα, πως εξαιτίας μιας (ακόμα) ιδιοτροπίας της ελληνικής νομοθεσίας, τα οχήματα αυτά θεωρούταν μοτοσυκλέτες! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να δημιουργηθούν 4-5 ελληνικές εταιρείες που τα κατασκεύαζαν. Κάποια στιγμή, στη δεκαετία του 80 άλλαξε ο νόμος, και τα οχήματα αυτά άρχισαν σιγά - σιγά να αποσύρονται και η εικόνα τους να γίνεται ανάμνηση.

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για αυτά, ή ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία (ή μάλλον το δράμα) της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας (ναι είχαμε τέτοια), εδώ θα βρει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σε μορφή pdf.

Πολιτικό παραμύθι: Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου

Κάποτε υπήρχε ένα κόμμα, με ένα Μεγάλο Ηγέτη που όταν μίλαγε, ο λαός παραληρούσε. Το κόμμα αυτό ήταν καλό, έπαιρνε τις επιδοτήσεις από την Ευρώπη για να τις σκόρπησει, δανειζόταν για να "χορτάσει ψωμάκι ο κόσμος", και διόριζε  καλούς ανθρώπους (που τύχαινε να είναι και ψηφοφόροι του) στο γλυκό φιλόξενο δημόσιο.

Υπήρχε και μικρότερο αριστερότερο κόμμα. Οι πιστοί του Μεγάλου Ηγέτη το αγαπούσαν: οι αριστερότεροι σύντροφοι ήταν πιο εκλεπτυσμένοι, σχεδόν διανοούμενοι. Και το σημαντικότερο: ήταν μια πολύτιμη εφεδρεία, που όταν η εκλογική μάχη ήταν αμφίρροπη, οι intelectuel ψηφοφόροι έριχναν το ψηφοδέλτιο με τον πράσινο ήλιο, για να παραμείνει η χώρα σοσιαλιστικός παράδεισος.

Οι δεσμοί ήταν στενοί, ανάμεσα στα δυο κόμματα. Στελέχη από το διανοουμενίστικο κόμμα, μετακόμιζαν στο μεγάλο αδελφάκι, για να ανεβάσουν το ήδη υψηλό επίπεδο των στελεχών του. Αλλά και οι πράσινοι σύντροφοι δεν άφησαν τους συνοδοιπόρους τους ξεκρέμαστους: όταν το κομματάκι δεν μπήκε στη Βουλή, τα στελέχη του δεν πείνασαν, τακτοποιήθηκαν κάπου ρε παιδί μου. Όταν η μεγάλη πράσινη παράταξη ήταν στο γκουβέρνο, οι διανοούμενοι φίλοι της είχαν όλα τα κομφόρ και τις διευκολύνσεις, που απολάμβαναν οι εκλεκτοί ψηφοφόροι τους.

Πέρασαν τα χρόνια, και το κόμμα των διανοούμενων μεταλλάχθηκε. Άφησε τις πνευματικές αναζητήσεις στην άκρη, άρχισε να μιλά για επαναστάσεις, θυμήθηκε το κομμουνιστικά νιάτα του. Αλλά το σημαντικότερο: αποδείχθηκε πως ολα αυτά τα χρόνια, εκτός από το Μάο, το Λένιν και το Στάλιν, θαύμαζε και το Μεγάλο Ηγέτη. Και δεν άφησε ατάκα, ή μαλαγανιά του ακοπιάριστη.

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ήρθε στον πάνσοφο Ελληνικό Λαό, ο λογαριασμός για τις πράξεις γενναιοδωρίας όχι μόνο της Πράσινης παράταξης, αλλά και για αυτές τις γαλαζιότερης κόπιας της. Τα δανεικά στερέψανε, και δεν είχαν πλέον για να δώσουν. Και χωρίς λεφτά, τα κόλπα του Μεγάλου Ηγέτη  δεν γίνονται. Και οι πιστοί του Μεγάλου αγρίεψαν..

Μέσα στην αντάρα, το πρώην διανοουμενίστικο κόμμα, είδε την ευκαιρία. "Εμείς θα ξαναρχίσουμε να μοιράζουμε φράγκα, εμείς θα συνεχίσουμε το έργο του Μεγάλου!" Μπορεί στην ερώτηση για το που θα βρουν τα φράγκα, να μην έδιναν σοβαρή απάντηση, αλλά οι πράσινοι και γαλάζιοι οπαδοί του Μεγάλου τους πίστεψαν.

Σε λίγα χρόνια, η Μεγάλη Πράσινη παράταξη μίκρυνε και τη θέση της πήραν οι τέως διανοούμενοι. Άρχισαν να βλέπουν οι στελεχάρες, ότι ο Πράσινος Ήλιος άρχισε να δύει, και ένας - ένας άρχισαν να χτυπούν την πόρτα των κάποτε συνοδοιπόρων. Εκείνοι δεν τους συγχώρεσαν ποτέ, ότι για πολλά χρόνια τους ευεργετούσαν. "Θα σας αξιολογήσουμε, και θα δούμε ποιους από εσάς θα κρατήσουμε!"

Καλά να πάθουν οι Πράσινοι, γιατί όταν έμπαιναν στο γραφείο του Μεγάλου Ηγέτη δεν έβλεπαν την επιγραφή που κοσμούσε το χώρο: "Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου"!Ας προσέχατε σύντροφοι και ελπίζω να συγχωρέσετε την χαιρεκακία μου!

Αν δεν ανέχεσαι την σάτιρα...

... τότε κάποιο πρόβλημα έχεις. Υπερασπίζεσαι και καλά κάνεις, την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, όταν αντικείμενο της σάτιρας είναι ο πολιτικός ή ιδεολογικός αντίπαλος. Αν όμως αντιδράς, όταν σατιρίζεσαι εσύ, τότε είσαι υποκριτής.

Κατώτεροι των περιστάσεων

Δεν νομίζω να περίμενε κανείς, να αλλάξει δραματικά το πολιτικό σκηνικό από την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε κανείς είχε την απαίτηση να ακούσει αγορεύσεις που θα έμεναν στην κοινοβουλευτική ιστορία. Και όμως οι πολιτικοί μας ταγοί κατάφεραν να μας ξαφνίασουν, έστω και δυσάρεστα, με διαλόγους που περιμένει κανείς να ακούσει είτε σε καφενείο, είτε σε νηπιαγωγείο.

Είναι προφανές πως όχι μόνο το οικονομικό μοντέλο της χώρας μας πρέπει να αλλάξει άρδην, αλλά και όλο το αξιακό σύστημα. Ανάλογες κοσμογονικές αλλαγές θα χρειαστούν και στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες, αν βέβαια θέλουν να επιβιώσουν.

Τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν; Ποιο πρέπει να είναι το ιδεατό μοντέλο οικονομίας; Πρέπει να έχουμε μια οικονομία με κεντρική διαχείριση, ή με περισσότερους βαθμούς ελευθερίας; Πρέπει να βρούμε αυτό που ταιριάζει σε εμάς, και πάνω σε αυτό το θέμα πρέπει να γίνει διάλογος.

Η ανικανότητα των πολιτικών, επιβάλει στη βάση, δηλαδή σε όλους εμάς, να ξεκινήσουμε ένα ουσιαστικό διάλογο για το μέλλον μας. Να ανατρέψουμε το πολιτικό κατεστημένο, μέσω της ανόδου του επίπεδου της πολιτικής ζωής μας.

Στην ίδια πλευρά

Με τον Παύλο Φύσσα θα διαφωνούσα σε πάρα πολλά. Σε άλλα τόσα με το Γιώργο Φουντούλη και το Μάνο Καπελώνη. Όμως αν βρισκόμασταν σε κάποιο τραπέζι, να πίνουμε ένα καφέ ή μια μπύρα θα βρίσκαμε πολλά στα οποία συμφωνούμε, και πολλά περισσότερα που μας ενώνουν. Το ίδιο ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, εξαιρούνται λίγες δεκάδες φανατικά καθάρματα και τους μιαρούς καθοδηγητές τους, που είναι μοιρασμένα σε όλες τις παρατάξεις.

Γιατί όσες ιδεολογικές διαφορές και αν έχουμε, μας ενώνει η αγάπη για τον τόπο μας, και η αγωνία για το μέλλον του. Τα παιδιά πρέπει να κηδεύουν του γονείς και όχι το αντίθετο. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά, και οι απώλειες νέων ανθρώπων είναι πλήγμα για όλους μας.

Με μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια δεν λύνουμε το πρόβλημα

Άλλη μια ένδειξη ότι η χώρα μας δεν θα βγει από την κρίση. Σύμφωνα με έρευνα της Endeavor Greece " το 90% των νέων εταιρειών που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα μέσα στην κρίση, εξακολουθούν να αναπαράγουν το εσωστρεφές και μη παραγωγικό επιχειρηματικό μοντέλο του παρελθόντος. Ενδεικτικά, πάνω από μία στις τέσσερις νέες επιχειρήσεις εξακολουθούν να προσανατολίζονται στο χώρο της εστίασης και στη λιανική ρούχων και παπουτσιών."

Αν μετά από 4 και πλέον χρόνια μέσα στην κρίση, η πλειονότητα των επιχειρηματιών, θεωρεί καλή επένδυση και βιώσιμη επιχείρηση μια νέα καφετέρια, ένα καινούργιο μπαρ, ή ακόμα ένα κατάστημα ρούχων, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Οι έλληνες, όσοι ακόμα έχουν χρήματα τα κρατούν για τα απαραίτητα. Οπότε οι εξαγωγές υπηρεσιών και προϊόντων είναι μονόδρομος.

Το "Όχι" και ο Μεταξάς

 Ποιος είπε το περίφημο "Όχι " στο τελεσίγραφο του ιταλού πρεσβευτή, το πρωί της 28 Οκτωβρίου του 1940; Η απάντηση για τους περισσότερους έλληνες είναι ο Ιωάννης Μεταξάς. Μερίδα συμπατριωτών μας, αντιδρά.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, υπήρχαν κάποιοι που υποστήριζαν, ότι ο Μεταξάς ενέδωσε στις απαιτήσεις των ιταλών, αλλά ο λαός επαναστάτησε. Η εκδοχή αυτή είναι εντελώς αβάσιμη ιστορικά, καθώς προσωπικότητες από όλες τις παρατάξεις, υποστηρίζουν την επίσημη εκδοχή. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει καμία απόδειξη που επάνω της μπορεί να στηριχθεί η "εναλλακτική" αυτή εκδοχή.

Πλέων αμφισβητούνται τα κίνητρα του Μεταξά. Ο κύριος Μπογιόπουλος σε άρθρο του, υποστηρίζει ότι η απόφαση αυτή ελήφθη για να εξυπηρετηθούν των συμφερόντων των Άγγλων. Ο θρόνος εκείνη την περίοδο ήταν μεν αγγλόφιλος αλλά ο Μεταξάς ιδεολογικά ήταν πλησιέστερα στην Ιταλία και τη Γερμανία. Γιατί λοιπόν διάλεξε τους συμμάχους;

Η απάντηση είναι πολύ απλή: Η Βρετανία τότε ήταν θαλασσοκράτειρα δύναμη, και με τον τεράστιο στόλο της έλεγχε και τη Μεσόγειο. Οπότε θεωρούσε την συμμαχία μαζί της, πιο ωφέλιμη και μάλλον αναγκαία για τη χώρα μας.Εξυπηρέτησε με τη στάση του τα συμφέροντα των Βρετανών;

Οι ελληνικοί θρίαμβοι στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, ήταν  οι πρώτες ήττες του άξονα, και αναπτέρωσαν το ηθικό των συμμάχων. Ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Τσώρτσιλ, είδε μια ευκαιρία για να τη δημιουργία δεύτερου μετώπου, σε μια περιοχή που ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να εμπλακεί. Άρχισε να πιέζει το Μεταξά, να δεχθεί στρατιωτικές ενισχύσεις από την Βρετανία.

Η ελληνική ηγεσία, έκρινε πως η βοήθεια που ήθελαν να αποστείλουν οι Βρετανοί ήταν μικρές και δεν θα βοηθούσαν ουσιαστικά την προσπάθεια του Ελληνικού Στρατού. Η μάλλον πενιχρή βοήθεια, θα προκαλούσε την εμπλοκή των Γερμανών, η οποία θα ήταν καταστροφική για την χώρα μας. Για αυτό το λόγο, ο Μεταξάς αρνήθηκε την βοήθεια των Άγγλων, βάζοντας το συμφέρον της χώρας μας, πάνω από τα Βρετανικά συμφέροντα. Η κατηγορία που του προσάπτει ο κύριος Μπογιόπουλος είναι αβάσιμη. Βολικά για τους συμμάχους ο Ιωάννης Μεταξάς πέθανε σε μερικές εβδομάδες...

Ποιος ο λόγος που αμφισβητείται η στάση του Μεταξά; Χωρίς αμφιβολία το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν δικτατορικό. Το καθεστώς έκανε πολλές φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις, μεταξύ άλλων το οκτάωρο και η δημιουργία του ΙΚΑ, όμως πολλοί συμπατριώτες μας διώχθηκαν για τα φρονήματα τους, και ειδικά οι Κομμουνιστές. Οπότε οι τότε πολιτική αντίπαλοί του, είναι λογικό να μη επιθυμούν την αγιοποίηση ενός καθεστώτος που τους δυνάστευσε.

Υπάρχει δυστυχώς, και μια σκοτεινότερη αιτία. Η Αριστερά διεκδικεί την αποκλειστικότητα στην αντίσταση απέναντι στους κατακτητές. Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, δυστυχώς ήταν άλλο ένα λάθος, που μας επηρεάζει ακόμα και σήμερα.

Θεωρώ πως δικαίως η απόφαση για το θρυλικό "Όχι" πιστώνεται στο Μεταξά. Όσο για αυτούς που τον αμφισβητούν, καλό είναι να αναρωτηθούν ποια θα ήταν η στάση της παρατάξεώς τους, αν ήταν αυτή στην εξουσία. Το περίφημο σύμφωνο ήταν ακόμη εν ισχύ, το οποίο δεν έχουν ποτέ καταδικάσει, και το δίλημα που θα αντιμετώπιζαν θα ήταν αμείλικτό. Βέβαια η Ιστορία δεν γράφεται με Αν...

Η παρέλαση

Μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ζωής μου, ήταν όταν ως νεοσύλλεκτος δεν παρέλασα στην τελετή της ορκωμοσίας μου. Για κάποιο μάλλον παράξενο λόγο, δεν μπορούσα να συντονίσω το βήμα μου με τους υπόλοιπους στρατιώτες.

Το πρόβλημα αυτό, "διορθώθηκε" από μόνο του, με την μετάθεσή μου στην Ίλη Υποψηφίων Βαθμοφόρων. Και καθώς η ζωή μας ειρωνεύεται, στη μονάδα που μετατέθηκα, δεν υπήρχε άγημα ή παρέλαση που να μην συμμετάσχω.

Πριν δεκαπέντε χρόνια, η επιλαρχία μας (26η ΕΜΑ) συμμετείχε στην παρέλαση της Κατερίνης. Πρώτος αριστερά, μετά τη σημαία ήμουν εγώ. Η προοπτική της συμμετοχής μου, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, καθώς η προετοιμασία της παρέλασης με τις ατελείωτες πρόβες είναι ιδιαίτερα κουραστική διαδικασία.

Έφτασε εκείνη η ημέρα, και άρχισε η παρέλαση. Σε αντίθεσή με τις πρόβες, δεν μπορούσαμε να ακούσουμε το τύμπανο και δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε με την προπορευόμενη 23η ΕΜΑ. Αυτό όμως δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τον κόσμο που παρακολουθούσε, ο οποίος μας επευφημούσε και έριχνε λουλούδια. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ήταν άρτιο, αλλά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με συγκίνηση...

Ας παρακολουθήσουμε την μεθαυριανή παρέλαση, να χειροκροτήσουμε το Στρατό μας, και ας θυμηθούμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν. Όσο για τους μίζερους που θεωρούν τις παρελάσεις φασιστικές, εύχομαι καλά μυαλά.

"... και η μπάλα στο σίδερο"

Θα ήθελα να αποχαιρετήσω τον άνθρωπο που ταυτίστηκε με την μπασκετική δημοσιογραφία, τον Φίλιππο Συρίγο. Αν διαφώνισα σε πολλά θέματα μαζί του, και τον θεωρούσα μπλαζέ, ήταν σίγουρα μια σεβαστή προσωπικότητα στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ.

Δεν θα ξεχαστεί ποτέ, για τις επικές μεταδόσεις του κατά τη θρυλική πορεία της Εθνικής προς τον τίτλο του 1987 αλλά και τις αξέχαστες ατάκες του: "Είναι κλοπή", και η αγαπημένη μου, "η μπάλα στο σίδερο!". Ειδικά με τη δεύτερη, πειρέγραφε σουτ που έβρισκαν στεφάνι αντί να μπουν στο πλεκτό. Εγώ την χρησιμοποιώ για να καταδείξω ότι κάποιος αμολάει... κοτσάνες.

Αντίο αγαπητέ και σε ευχαριστώ!

Τρεις αριθμοί που πρέπει να μας προβληματίζουν

Στην Ευρώπη ζει το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγεται το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και δαπανάται το 50% των κονδυλίων που δαπανώνται παγκοσμίως για κοινωνική πολιτική.( Πηγή:www.capital.gr)

Πολλές φορές, οι αριθμοί δεν σημαίνουν τίποτα, και η σταστιστική γίνεται προπαγανδιστικό μέσο. Όμως η διαφορά του δεύτερου με τον τρίτο αριθμό, πρέπει να μας προβληματίσει.

Οι καλοί μας δημοσιογράφοι...

Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, και πως αντιμετωπίζεται από τους εκλεκτούς μας δημοσιογράφους μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις. Ως συνήθως, τους παρακολουθούμε να δικάζουν και να καταδικάζουν, με ύφος ορισμένου κατηγόρου. Άραγε, όταν κλείνουν οι κάμερες και πέφτουν τα φώτα, αναρωτιέμαι αν έχουν και αυτοί κάποια ευθύνη;

Πιστεύω πως η ΧΑ είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία. Μεγάλωσα και εγώ κοντά στην Πλατεία Αμερικής, και δυστυχώς έζησα την πορεία της περιοχής προς την παρακμή. Όταν άρχισαν να διαμαρτύρονται οι κάτοικοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και οι υπόλοιποι opinion makers (τρομάρα μας), τους αντιμετώπισαν αφ' υψηλού, με υψωμένο το φρύδι. "Πρέπει να μάθετέ να ζείτε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία", "στους μετανάστες χρωστάμε την ευημερία μας", έλεγαν με στόμφο. Χίμαιρα αποδείχθηκε η πρώτη, ενώ τις συνέπειες της δεύτερης τις απολαμβάνουμε όλοι μας. Αγνοήθηκαν, χλευάστηκαν και συκοφαντήθηκαν οι κάτοικοι , και αρκετοί στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή...

Αλήθεια, δεν συνέβαλαν στην δραματική πτώση του επιπέδου της πολιτικής μας ζωής; Προβάλλοντας τους πιο φασαριόζους πολιτευτές, συγκροτώντας πολυπληθή τηλεοπτικά tableu που κατέληγαν σε διαγωνισμούς τσιρίδας και απαγγελίας τσιτάτων... Μην ξεχνάμε την παρουσίαση των ειδήσεων με προκλητικούς και πολλές φορές παραπλανητικούς τίτλους, με δραματική μουσική επένδυση.

Υποτίθεται ότι καθήκον τους είναι η αποκάλυψη της αλήθειας. Ποιος άραγε αμφισβήτησε την ψευδή εικόνα της ευημερίας εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις; Πόσοι προειδοποίησαν τον κόσμο για τους κινδύνους του τζόγου στο χρηματιστήριο;  Πόσοι αντέδρασαν για τις χιλιάδες προσλήψεις στον Δημόσιο Τομέα; Πόσοι ανησύχησαν για το διαρκώς διογκούμενο χρέος;

Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, δημοσιογράφοι που εκφέρουν ψύχραιμο και υπεύθυνο δημόσιο λόγο, με γράφουν κείμενα που χαίρεται κανείς να διαβάζει, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί μαζί τους. Η ανάδειξη των ανθρώπων αυτών, θα είναι άλλο ένα βήμα για την έξοδο της χώρας από την άβυσσο.

Νομιμότητα, υπευθυνότητα και σοβαρότητα

Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, ο κάθε παραβάτης του νόμου να αντιμετωπίζει τις συνέπειές του, είτε είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας(Πρόεδρος της Δημοκρατίας), είτε ο τελευταίος (εγώ). Δυστυχώς, στην χώρα μας αυτό δεν ισχύει. Στα πλαίσια της κρίσης, και της διογκούμενης δυσαρέσκειας ίσως αυτό να αρχίσει να αλλάζει. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, αν οι Βουλευτές της αποδειχθούν ένοχοι πρέπει να καταδικαστούν, χωρίς ενδοιασμούς.

Υπάρχει πρόθεση να εφαρμοστεί η νομιμότητα στη χώρα μας. Συλλαμβάνονται επιτέλους, ταραξίες του λεγόμενου Αντιεξουσιαστικού χώρου, κάτι που σπάνιζε τα προηγούμενα χρόνια.Η ηγεσία του κυρίου Δένδια, φαίνεται έως τώρα αποτελεσματική. Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον δεν θα μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.

Πέρα από τη Δικαιοσύνη, όλοι μας πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Οι πράξεις βίας πρέπει να καταδικάζονται καθολικά, ανεξάρτητα από ιδεολογικές συγγένειες. Δεν πρέπει να εμφανιστούν ξανά, κομματικές ομάδες ροπαλοφόρων, που να υποκαθιστούν την Αστυνομία, ως Λαϊκά Ματ για παράδειγμα. Η απόρριψη της ιδεολογική υπεροψία, και της εμμονή σε αποτυχημένα ιδεολογήματα είναι επίσης αναγκαία. Οι αιτίες των δεινών που βασανίζουν τη χώρα μας, υπάρχουν ακόμα.

Τέλος, θεωρώ το λαϊκισμό την χειρότερη απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Όλοι οι πολιτικοί χώροι πρέπει να καταθέσουν τις προτάσεις τους, να περιγράψουν τις αναμενόμενες επιπτώσεις τους και βάση αυτών να κριθούν από τους πολίτες.Happenings, συνθήματα, και οι φθηνές προεκλογικές υποσχέσεις δεν είναι δείγμα σοβαρής πολιτικής στάσης.

Ο δρόμος προς την σωτηρία της χώρας είναι μακρύς και δύσκολος ενώ κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα τον βρούμε.

Κοροϊδευόμαστε;

Δικάζετε και καταδικάζετε. Κρίνετε και κατακρίνετε. Ευθύνες δικές σας, δεν αναγνωρίζετε...

Μα τι λέω; Εσείς είσαστε οι πεφωτισμένοι, οι άσπιλοι, οι παντογνώστες. Όταν η πραγματικότητα δεν ταίριαζε με την ιδεολογία σας, έπρεπε να αλλάξει η πραγματικότητα...

Είχατε μονοπώλιο στη διαμόρφωση της νοοτροπίας του νεοέλληνα, είσαστε οι καθοδηγητές του.

Τώρα που βούλιαξε η χώρα, και εκβαρβαρίστηκε εντελώς, δηλώνετε αθώοι, σοκαρισμένοι, και κουνάτε το δάκτυλο.

Ντροπή σας!

Σκέψεις για έναν εμφύλιο που δεν τέλειωσε ακόμα

Με αφορμή τον φόνο ενός νέου ανθρώπου, που μας συγκλόνισε, όπως όλους μας (θέλω να πιστεύω,. θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις και ανησυχίες μου.

Είναι φανερό πως ο Εμφύλιος δεν τελείωσε. Και δεν υπάρχουν πλέον αυτοί που διαδραμάτισαν ιστορικό ρόλο και από τις δυο πλευρές, να μας βοηθήσουν να τον τελειώσουμε. Πρέπει σοβαροί άνθρωποι από τις δυο πλευρές να πολεμήσουν για την εθνική συμφιλίωση.

Η καθολική καταδίκη της βίας είναι απαραίτητη. Δεν συμπαθώ καθόλου τον κύριο Καμένο, αλλά μόλις είδα καμιά δεκαριά αληταράδες με παλούκια να τον κυνηγούν εκνευρίστηκα αφάνταστα. Αυτή δεν ήταν θρασύδειλη επίθεση;

Θεωρώ ότι η πλειονότητα των Ελλήνων είναι σοβαροί άνθρωποι που δεν θέλουν τέτοια φαινόμενα. Ε, ας κάνουμε στην άκρη τους κάφρους. Ας βγει κάτι καλό από την τραγωδία.

Πιστεύω πως κανείς δεν περισσεύει. Ανεξάρτητα από το χώρο που ανήκουμε, αυτά που μας χωρίζουν είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μας ενώνουν.

Δυστυχώς ακόμα μια τραγωδία, φανερώνει το πόσο υποκρισία υπάρχει στο δημόσιο βίο μας. Τουλάχιστον, ας δείξουν την στοιχείωδη ευασθησία απέναντι στους οικείους του νεκρού. Γιατί ότι και να λένε για το χρόνο κάποια τραύματα δεν επουλώνονται ποτέ.

Να καταργήθει η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών;

Δεν είχα καλές σχέσεις με το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών. Μια αληθοφανής δικαιολογία, είναι ότι από μικρός ήμουν καλός στις Θετικές Επιστήμες και ειδικότερα στα Μαθηματικά. Η πραγματικότητα είναι ότι σταμάτησα να διαβάζω από το τρίτο τρίμηνο της Α Λυκείου. Τα φόρτωσα στον κόκκορα σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος του πρώτου τριμήνου του Β Λυκείου, πήρα τη φανέλα με το νούμερο 9 στο σπίτι!

Μισούσα τις ώρες του διδασκαλίας του συγκεκριμένου μαθήματος. Ο απίστευτος καταιγισμός με γραμματικούς κανόνες, σε συνδυασμό με τα κενά που είχα, έκαναν εκείνες τις ώρες απίστευτα πληκτικές.Καθώς κανένας στην παρέα δεν είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις, διαμαρτυρόμασταν συνέχεια για το πόσο άχρηστο είναι το μάθημα αυτό, και πως πρέπει να καταργηθεί.

Πέρασαν μερικά χρονάκια, και άρχισα να φλερτάρω δειλά - δειλά με τη φιλοσοφία... Άρχισα να αγοράζω, βιβλία των εκδόσεων Κάκτος, όπου στη μια σελίδα ήταν το πρωτότυπο κείμενο, και η νέο ελληνική του απόδοση στη διπλανή. Σε αρκετές περιπτώσεις, προσπάθησα με μικρή επιτυχία να διαβάσω από το πρωτότυπο. Που να με έβλεπε η φιλόλογος που είχε την ατυχία να με έχει μαθητή στη Δευτέρα...

Και ερχόμαστε στην επικαιρότητα. Είναι νεκρή γλώσσα τα Αρχαία Ελληνικά; Να γίνουν μάθημα επιλογής όπως προτείνει η κυρία Ρεπούση; Να καταργηθούν εντελώς όπως ζητούσαμε εμείς στα εφηβικά μας χρόνια;

Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε ενός, η γλώσσα που χρησιμοποιούμε είναι μια απλοποιημένη  και ίσως εκφυλισμένη,παραλλαγή της Αρχαίας Ελληνικής. Μέσω της διδασκαλίας των Αρχαίων, μαθαίνει την εννοιολογική προέλευση των περισσότερων σημερινών λέξεων, και αυτομάτως κατανοεί και χειρίζεται αρτιότερα την καθομιλουμένη.

Δεν είναι κρίμα να μην μπορούμε να διαβάσουμε κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Επίκουρου από το πρωτότυπο; Να κατανοούμε την Αγία Γραφή; Έχουμε φτάσει να μην μπορούμε να διαβάσουμε Παπαδιαμάντη!

Πως τα φέρνει ο χρόνος... Υποστηρίζω χωρίς κανένα ενδιασμό τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών. Όχι όμως με την σημερινή τους μορφή. Η γνώση της Γραμματικής είναι απαραίτητη μεν αλλά πρέπει να δοθεί έμφαση στη δυνατότητα κατανόησης της γλώσας. Να έρθουν οι μαθητές, σε επαφή με την σοφία των προγόνων μας, να τους μάθουν και να τους αγαπήσουν. Να μάθουν από τα λάθη τους, όπως αυτό της Σικελικής εκστρατείας που τους οδήγησε ο λαϊκιστής Αλκιβιάδης (δεν είναι επίκαιρο;)

Στον επίλογο του κειμένου μου, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στην κυρία Ρεπούση. Ομολογώ πως είμαι αρνητικά προκατειλημένος απέναντί της. Επίσης, τα ΜΜΕ απομονώνονουν φράσεις της, για να προσελκύσουν όλους εμάς που δεν την συμπαθούμε. Ίσως και αυτή να επιδιώκει να σοκάρει, κάτι που είναι οφέλιμο πολιτικά, καθώς τις έχει αποφέρει λίγους μεν, αλλά πιστούς ψηφοφόρους. Μπορεί να μας χωρίζει ιδεολογική άβυσος, αλλά θα προσπαθώ να μην απορίπτω αυτά που λέει πριν τα ακούσω. Αλλά τολμώ να τις προτείνω, να μην θυσιάζει την ουσία του μηνύματός της, απλά για να σοκάρει...

Λίγα λόγια για τη Συρία

Η επίθεση εναντίων της Συρίας θεωρώ πως είναι ήδη ειλημμένη, απλά οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξασφαλίσουν την μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη. Υπάρχει τεράστιος όγκος πληροφορίας στα ΜΜΕ και στο Internet, αλλά εγώ θα "καταθέσω" τις απόψεις μου.

Το καθεστώς Άσαντ δεν είναι σε καμία περίπτωση δημοκρατικό, αλλά ένα σκληρό και απολυταρχικό. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει κληρονομήσει την πρωθυπουργία  από τον πατέρα του, ενώ η ιδεολογία του κόμματος που ηγείται (Μπααθ) είναι ένα μείγμα σοσιαλιστικών στοιχείων με αραβικό εθνικισμό.

Αντίπαλος του είναι ένας συνασπισμών ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων , μεταξύ αυτών και η Αλ Καϊντα, αλλά και μισθοφόρων. Δεν χάνουν την ευκαιρία να διαφημίζουν τις αγριότητές τους, που φτάνουν μέχρι το σημείο της ανθρωποφαγίας.

Η χρήση χημικών όπλων στην περιοχή δεν είναι πρωτόγνωρη. Το Ιράκ έκανε ευρύτατη χρήση χημικών όπλων στον πόλεμο με το Ιράν αλλά και εναντίων των Κούρδων. Και στις δυο περιπτώσεις είναι έγκλημα πολέμου, αλλά τιμωρήθηκε μόνο για την δεύτερη. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θεωρούσαν τον Σαντάμ ως αντίβαρο στο Ιράν.

Ποιος έκανε χρήση των όπλων; Οι κυβερνητικές δυνάμεις, ή οι επαναστάτες; Ακόμα και αν κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τα όπλα, πρέπει να εξακριβωθεί ποιος έδωσε τη διαταγή. Δεν αποκλείεται να ήταν πρωτοβουλία κάποιου αξιωματούχου, του οποίο τα κίνητρα πρέπει να διερευνηθούν. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί έκαναν χρήση χημικών σε μια περίπτωση στην Πολωνία, από λάθος τοπικού διοικητή κατά το ΒΠΠ. Ο Χίτλερ μπορεί να ήταν τέρας, αλλά μισούσε τα χημικά, καθώς είχε τραυματιστεί από τέτοια όπλα στον ΑΠΠ.

Η στάση των Ευρωπαίων είναι πραγματικά γελοία. Ο αριστερός κύριος Ολάντ, που πολλοί τον περίμεναν ως σωτήρα της Ευρώπης, δήλωσε ότι θα συνδράμει τις προσπάθειες των ΗΠΑ αλλά δεν θα επιτεθεί η Γαλλία μόνη της. Λες και μπορεί... Οι Ευρωπαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε οικτρή κατάσταση, ακόμα και ο κάποτε κραταιός Βρετανικός στρατός. Το αξιόμαχό τους φάνηκε κατά την επέμβαση τους στη Λιβύη.

Όσο για τις ΗΠΑ, θα επέμβουν στρατιωτικά ενισχύοντας τους φονταμενταλιστές του Ισλάμ, και ειδικά την Αλ Καϊντα; Τουλάχιστον δείχνουν ότι έχουν καταλάβει το έγκλημα που έκαναν στο Ιράκ, που ανέτρεψαν μεν τον Σαντάμ, αλλά δεν είχαν προνοήσει για την διάδοχη κατάσταση. Γιατί όσο κακό και αν είναι το καθεστώς Άσαντ, η Συρία ήταν μια σταθερή χώρα με σχετικά καλό βιωτικό επίπεδο, και για αυτό ο αριθμός των Σύρων μεταναστών ήταν σχετικά μικρός.

Η Ρωσία και ο κύριος Πούτιν εμφανίζονται να στηρίζουν τη Συρία. Βέβαια και η ΕΣΣΔ ήταν υποστηρικτής της, αλλά δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την συντριβή της Συρίας, στους πολέμους με το Ισραήλ, το 1967 και το 1973.  

Τέλος, το μέλλον της Τουρκίας καθώς και του Ερντογάν σχετίζεται με την έκβαση της επέμβασης. Η Τουρκία στηρίζει τους αντικαθεστωτικούς, ενώ έχει προσφερθεί να συνδράμει στρατιωτικά. Αν η προσφορά της γίνει δεκτή, τότε αναβαθμίζεται ξανά ως το σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στη περιοχή. Μια ενδεχόμενη άρνησή της, καταδεικνύει ότι ο κύριος Ερντογάν και η Κυβέρνησή του, έχουν μπει στη λίστα με τους επόμενους στόχους. Εννοείται δεν πιστεύω πως θα κινηθούν στρατιωτικά οι ΗΠΑ κατά της Τουρκίας.

Κάτσε, Κατίδης και νέοι φερέλπιδες ποδοσφαιριστές

Πέρυσι, με αφορμή ένα μάλλον κρύο ανέκδοτο, ουσιαστικά τερμάτισαν την αθλητική σταδιοδρομία της Βούλας Παπαχρήστου. Η αιτία ήταν μάλλον ο τότε δεσμός της με τον Ηλία Κασσιδιάρη...

Την ποδοσφαιρική σεζόν που μας πέρασε, ο παίκτης της ΑΕΚ, Κατίδης πανυγίρισε το γκολ που πέτυχε χαιρετίζοντας ναζιστικά. Η προσβολή προς το λαό της ΑΕΚ ήταν μεγάλη, και εννοείται πως έπρεπε να τιμωρηθεί. Ζήτησε μεν συγνώμη, αλλά οι δικαιολογίες που προέβαλε ήταν προσβητικές για την νοημοσύνη του. Η τιμωρία που του επιβλήθηκε όμως ήταν υπερβολικά σκληρή και άδικη.

Νέο κρούσμα, από τον Αλβανό και πολύ καλό παίκτη του ΠΑΟΚ, Κάτσε που βγήκε φωτογραφία με μπλούζα του UCK. Προσέβαλε το λαό του ΠΑΟΚ αλλά και τους συμπατριώτες του. Οι δικαιολογίες του είναι το ίδιο ηλίθιες με του Κατίδη. Να τιμωρηθεί; Ναι, αλλά όχι υπερβολικά.

Ξεχωρίζω την υπόθεση Παπαχρήστου, όπου οι εμπλεκόμενοι στην αθλητική της εκτέλεση πρέπει να ντρέπονται. Θεωρώ πως και οι δύο παίκτες πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Βέβαια, οι συνήθως υπερευαίσθητοι δημοκράτες, στην υπόθεση Κάτσε κάνουν την πάπια. Βλέπετε αγαπάμε όλους τους εθνικισμούς εκτός από τον ελληνικό. Σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να τιμωρηθεί υπερβολικά σκληρά ο Κάτσε, όπως τιμωρήθηκε ο υπερβολικά σκληρά ο Κατίδης.

Από εκεί και πέρα, πρέπει οι νεαροί παίκτες, που λόγο κρίσης έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν με τα χρώματα των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου να βάλουν μυαλό. Μπορεί να φορά κάποιος τη φανέλα του Θρύλου για παράδειγμα, αλλά έχες πάρα πολλά να αποδείξει και ακόμα περισσότερα να πετύχει. Να εκτιμά το γεγονός, ότι ανήκει στη ελάχιστη μειοψηφία των συναδέλφων τους, που θα έχουν την ευκαιρία να φορέσουν τη φανέλα με το Τριφύλλι ή με το Θεό του Πολέμου. Και πάνω από όλα, αν δεν υπήρχαν τα εκατομμύρια των φιλάθλων, που τρέφουν μια παιδική αγάπη για την μπάλα και την ομάδα, δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους (ΤΜ).

Πρέπει και οι ομάδες να πάρουν μέτρα. Επενδύουν επάνω στα παιδιά αυτά,και πρέπει να έχουν κάποιους σοβαρούς ανθρώπους να τα προσέχουν. Όχι μόνο για ανόητες ενέργειες όπως αυτών των δύο: για τις περίεργες συναναστροφές με καλλιτέχνιδες της νύχτας,  να μην κάνουν καταχρήσεις, αλλά και για να τους ρίχνουν καμιά φάπα, όταν σηκώνουν τη μύτη ψηλά!

Ο Ρωμηός του Σουρή, επίκαιρος όσο ποτέ!

Ο ΡΩΜΗΟΣ

"Στον καφενέ απ'έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο
τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καιμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραίσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

Στον καφετζή ξεσπάνω...φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ!"

Αντίο Μίκυ Μάους...

Το θρυλικό εβδομαδιαίο περιοδικό "Μίκυ Μάους" σταματά την έκδοσή του μετά από 48 έτη. Κακά τα ψέμματα, ο κόσμος και δυστυχώς τα παιδιά δεν διαβάζουν πλέον. Ελπίζω στην ψηφιακή τους επιβίωση...

Το "Μίκυ Μάους" δεν ήταν το κόμικ της επιλογής μου. Προτιμούσα τα "πολεμικά", τη "Δράση", το "Τανκ" και το Κράνος, αλλά αυτά που διάβαζα ανελλιπώς ήταν το "Μπλεκ" και το "Αγόρι". Αλλά πάρα πολλά τεύχη του "Μίκυ" όπως και των "Κλασσικών" πέρναγαν από τα χέρια μου, και τα διάβαζα ευχαρίστως.

Τα αγαπημένα μου κόμικ πέθαναν εδώ και χρόνια. Ο "Μίκυ" των εκδόσεων Τερζόπουλος άντεξε πολύ περισσότερο, αλλά αναγκάστηκε να γυρίσει σελλίδα. Ας ελπίσουμε ότι η τεχνολογία θα συνδράμει, ώστε οι ήρωές του να γνωριστούν και με τις μελλοντικές γενιές...

Φοροφυγάδες από ιδεολογία

Νομίζετε πως όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους, ή δεν κόβουν αποδείξεις το κάνουν για να αποφύγουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους; ΛΑΘΟΣ! Είναι και αυτοί που κλέβουν από ιδεολογία ή αυτή τη δικαιολογία έχουν βρει. Είναι άλλη μια οικονομική θεωρία που εντάσσεται στα Greconomics, είναι η Ιδεολογική Φοροδιαφυγή ή Ρωμεϊκος Φιλελευθερισμός!

"Γιατί να πληρώνω; Τι κάνει το κράτος για μένα; Γιατί να ταΐζω του Δημόσιους Υπαλλήλους; Ώρα να αντιδράσουν αυτοί που παράγουν!". Όταν ακούσετε αυτές τις φράσεις, κατά πάσα πιθανότητα, έχετε απέναντί σας, έναν αυθεντικό εκφραστή του Ρωμεϊκου Φιλελευθερισμού.

Έχει το δίκιο του ο άνθρωπος. Έχει πάει σε ιδιωτικό σχολείο, και σπουδάζει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Το σπίτι του φρουρεί ιδιωτική ασφάλεια, ενώ αν πάρει φωτιά θα το σβήσει ιδιωτική πυροσβεστική. Αν η χώρα κινδυνεύσει, θα τον υπερασπιστεί η Blackwater με τους μισθοφόρους της. Δρόμους δεν φθείρει, καθώς αιωρείται δέκα εκατοστά πάνω από αυτούς, ενώ για τις μετακινήσεις του, έχει το ιδιωτικό του UFO.

Παράγει όμως... Για να εξετάσουμε το παράδειγμα ενός εστιάτορα (ταβερνιάρης) που είναι σε τουριστικό μέρος. Ναι αυτός όντως φέρνει λεφτά στην χώρα. Αλλά: κανένας τουρίστας δεν ήρθε στη χώρα μας, γιατί είχε σαν όνειρο να φάει Μουσακά με σόδα, από τη ταβέρνα του "Μπάμπη του Βρώμιου". Δεν θα έρχονταν, αν δεν υπήρχαν δρόμοι, αστυνομία, νοσοκομεία και άλλες υποδομές ή υπηρεσίες. Για αυτά ο παραγωγικός δεν πληρώνει, αλλά επωφελείται από αυτά τζάμπα. Άρα δεν παράγει.

Στη πραγματικότητα κλέβει απλά γιατί μπορεί. Απλά επειδή δεν έχει το θάρρος να το παραδεχθεί, μοστράρει την γελοία αυτή δικαιολογία.Και ένας από τους λόγους που είμαστε εκεί που είμαστε, είναι ότι ουρλιάζουμε για τα δικαιώματά μας, ενώ παράλληλα αρνούμαστε πεισματικά να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας...

Απόσπασμα από "Το Παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα."

Το έκλεψα από εδώ. 

Το blog μου μπαίνει στον έβδομό χρόνο ύπαρξης. Τελικά δεν το παράτησα...

Αιγυπτιακός εμφύλιος και ελληνική άγνοια...

Η προσοχή όλου του πλανήτη είναι στραμμένη στην Αίγυπτο, καθώς η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι εμφυλίου πολέμου. Οι ένοπλες δυνάμεις που υπερασπίζονται τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, αλλά και την κυρίαρχη θέση τους απέναντι στις δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που θέλουν να επιβάλουν το Ισλάμ.

Η αφορμή για την έναρξη των συγκρούσεων είναι η ανατροπή με πραξικόπημα του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μόρσι, από τον Αιγυπτιακό Στρατό, ύστερα από ογκώδεις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εις βάρος της κυβέρνησή του. Τι μεσολάβησε ανάμεσα στην ανατροπή του Μουμπάρακ και στο τελευταίο πραξικόπημα;

Το πάγιο πρόβλημα της Αιγύπτου είναι η φτώχεια, καθώς η χώρα διαθέτει πενιχρούς πόρους. Ο πληθυσμός της αυξάνεται με διπλάσιο ρυθμό από την οικονομία. Αν συνυπολογίσουμε την παγκόσμια αύξηση των τιμών των τροφίμων, η κατάσταση του λαού γίνεται απελπιστική.

Η Αίγυπτος εκτός από τον τουρισμό της, βασιζόταν και στην οικονομική βοήθεια που λάμβανε από το εξωτερικό, ως αντάλλαγμα για την ειρήνη με το Ισραήλ. Η οικονομική κρίση περιόρισε σημαντικά το ύψος της εξωτερικής βοήθειας, οδηγώντας την κυβέρνηση Μουμπάρακ σε αδιέξοδο. Ο συνδυασμός των οικονομικών προβλημάτων, με το αίτημα της μεσαίας τάξης για περισσότερες ελευθερίες έριξαν την κυβέρνηση του πρώην πιλότου, ανοίγοντας το δρόμο για  τις πρώτες ελεύθερες εκλογές.

Οι εκλογές αυτές ήταν και οι πρώτες που επέτρεψαν στην Μουσουλμανική Αδελφότητα να συμμετάσχει. Ο υποψήφιος που υποστήριξε τελικά ήταν ο νικητής, και έτσι ο Μόρσι είναι ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου.

Δυστυχώς, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τα τρομακτικά οικονομικά προβλήματα. Μάλιστα, εστίασε τις προσπάθειές του, στην ισχυροποίηση της εξουσίας του, καθώς και τη μετατροπή της Αιγύπτου σε ισλαμικό κράτος. Και πάλι, η μεσαία τάξη εξεγέρθηκε, αυτή τη φορά φέρνοντας το Στρατό στην εξουσία.

Το μέλλον της Αιγύπτου είναι σκοτεινό, ανεξάρτητα από ποια από  την παράταξη που θα επικρατήσει. Δυστυχώς, όλη η Μέση Ανατολή είναι σε αναβρασμό και οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες.

Τους προηγούμενους μήνες, έβλεπα αφίσες και συνθήματα, που δόξαζαν την εξέγερση στο Κάιρο καθώς και στην Κωνσταντινούπολη. Θυμάμαι δε και τον κύριο Αλαβάνο, που ήθελε το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχρίρ...Προφανώς αυτοί που ζήλευαν τα τεκταινόμενα στην Αίγυπτο, πίστευαν πως ο κόσμος ξεσηκώθηκε για να κάνει τη χώρα του μια γιγάντια κατάληψη, την κρατική εκδοχή της Βίλλας Αμαλία... Για άλλη μια φορά, φαίνεται η ημιμάθεια μας καθώς και ο επιδερμικός τρόπος που "εξετάζουμε" τα πράγματα.

Δεν σεβόμαστε ούτε το θάνατο ενός νέου ανθρώπου

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το θάνατο ενός νέου παιδιού, γιατί οι νέοι είναι το μέλλον, ενώ μαζί τους πολλές φορές πεθαίνει και η υπόλοιπη οικογένειά τους. Και αντί μπροστά σε αυτό το γεγονός να σταθούμε με δέος, καθόμαστε και πολιτικολογούμε.

Αντίθετα με πολλούς συμπατριώτες μας, δεν γνωρίζω τι ακριβώς έγινε. Η δικαιοσύνη έχει το καθήκον να διερευνήσει και να αποδώσει ευθύνες. Αλλά δεν πιστεύω πως οι ελεγκτές και οδηγοί των τρόλεϊ πηγαίνουν να αναλάβουν βάρδια με φονικές διαθέσεις. Πιστεύω πως είναι αυτό που λέμε η κακιά στιγμή, όταν ο θυμός καταλύει τη λογική, και για μια πραγματικά ασήμαντη αφορμή, χάνεται μια ζωή... Ελπίζω ότι η αλήθεια θα αποκαλυφθεί, αν και αυτό δεν πρόκειται να απαλύνει τον πόνο των γονέων.

Δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι που παριστάνουν τους δικαστές, έβγαλαν το πόρισμα που εξυπηρετεί τα τιποτένια συμφέροντά τους, και ψαρεύουν για ψήφους με τον πλέον ελεεινό τρόπο....

Το περιστατικό μας δίνει την αφορμή να διαπιστώσουμε την κατάντια μας. Στην χώρα μας, υπάρχουν συμπατριώτες μας που θεωρούν ότι το να μη πληρώσεις εισιτήριο στα ΜΜΜ είναι πράξη επαναστατική! Η αθέτηση υποχρεώσεων που προκύπτουν από το νόμο, είναι ή δεν είναι πράξη αντικοινωνική;

Οι τιμές των εισιτηρίων είναι εκεί που είναι, κυρίως από αυτούς που δεν πληρώνουν, καθώς το κράτος μετακυλίει την χασούρα του στους νομοταγείς. Όπως ακριβώς γίνεται και με τη φορολογία, όπου αυτοί που δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους, καταλήγουν να πληρώνουν για όλους!

Διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά και την πνευματική μας φτώχεια... Περιμένω από τους περίφημους πνευματικούς ανθρώπους, να είναι ευαίσθητοι και πιο προσεκτικοί όταν αναφέρονται στο θάνατο ενός παιδιού. Αλλά από ότι φαίνεται η πνευματική χρεοκοπία, προηγείται κατά πολύ της αντίστοιχης οικονομικής μας.

Περί σεισάχθειας και στεγαστικών δανείων

Τελικά, για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει η δύσμοιρη χώρα μας, προκύπτει και καινοφανή οικονομική θεωρία, συνήθως μια ρωμεϊκη παραλλαγή μιας ήδη υπάρχουσας. Για παράδειγμα, φοριέται πολύ η ρωμεϊκια έκδοση του Κευνσιανισμού. Βασισμένες επάνω στο αξιώμα του Μέγιστου Γεωργίου Παπανδρέου, ότι "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ", δίνουν λύση σε κάθε πρόβλημα. Ο ορισμός που περιγράφει τις νέες αυτές θεωρίες είναι Greconomics, ή επειδή δεν συμπαθώ καθόλου το ΣΥΡΙΖΑ, Stratoulonomics. Εννοείται πως όλα τα κόμματα έχουν τις δικές τους παραλλαγές.

Με αφορμή την άρση ή μη του παγώματος των πλειστηριασμών της πρώτη κατοικίας, ήρθε στην επικαιρότητα  το σοβαρότατο πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, και ειδικά των στεγαστικών. Όπως όλα τα προβλήματα, έτσι και αυτό αντιμετωπίζεται με φαιδρό τρόπο. Δεν μου κάνει εντύπωση, που κάποιοι οικονομολογούντες έφτασαν να προτείνουν οριζόντια διαγραφή των δανείων, μιλώντας για σεισάχθεια. Ρίχνουν όλο το φταίξιμο στις Τράπεζες και απαιτούν να πληρώσουν αυτές και μόνο αυτές τη ζημιά. 

ΟΙ ελληνικές τράπεζες έκαναν το ίδιο σφάλμα με τις όλες τις τράπεζες του Δυτικού κόσμου. Δάνεισαν ποσά που κάλυπταν ή ακόμα υπερκάλυπταν την τιμή αγοράς του ακινήτου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δωθούν δάνεια σε κάποιους που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να τα είχαν λάβει εξ αρχής. Το σφάλμα αυτό, πρέπει να το πληρώσουν, και θα το πληρώσουν οι τράπεζες, χάνοντας μέρος του κεφαλαίου που δάνεισαν.

Αυτό βέβαια απέχει πολύ από τις λαϊκίστικες κραυγές περί σεισάχθειας. Στην Ελλάδα, η Τράπεζες καθυβρίζονται ως τοκογλύφοι και λίγο πολύ θεωρούνται αντιπρόσωποι το Οξαποδώ.

Ξεχνάμε ότι τα δάνεια δόθηκαν για ευγενή σκοπό, για την απόκτηση κατοικίας. Ξεχνάμε ότι πολλοί έκαναν περιουσίες πωλώντας τα ακίνητα που αγοράστηκαν από τα δάνεια. Ξεχνάμε τα επαγγέλματα του κλάδου της οικοδομής που έζησαν από αυτά τα σατανικά δάνεια.

Γιατί λοιπόν, να μην επιμεριστεί το κόστος της σεισάχθειας που προτείνουν οι λαϊκιστές και στους ανωτέρω; Εννοείται πως μια τέτοια ενέργεια, θα τους καταδίκαζε σε καθεστώς χρόνιας ανεργίας, καθώς στεγαστικά δάνεια δεν θα ξαναδωθούν. Να μην βγει και ένας αναδρομικός φόρος, καθώς καρπώθηκαν προϊόντα τοκογλυφίας; Δεν έχω διαβάσει τα προχωρημένα κεφάλαια των Stratoulinomics, και δεν θέλω να εμπνεύσω κανένα οικονομολόγο της συμφοράς.

Εννοείται πως το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων πρέπει να λυθεί, τόσο για τους δανειολήπτες όσο και για τις Τράπεζες.  Γιατί ότι και να λέει ο κάθε λαϊκιστής, δεν συμφέρει καμιά τράπεζα να βρεθεί με χιλιάδες ακίνητα.Γιατί και οι Τράπεζες είναι και αυτές δανειολήπτες!

Ας ελπίσουμε ότι θα δοθεί μια σοβαρή λύση, αν και πολύ αμφιβάλω. Γιατί φοβάμαι πως και πάλι οι "μάγκες" θα ωφεληθούν εις βάρος των κορόιδων που αποτελούμε και τη συντριπτική πλειονότητα.

Να ξαναρχίσουμε τον εμφύλιο;

Κάποια πράγματα τα λαμβάνουμε ως δεδομένα, αν και δεν θα έπρεπε. Τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση πάντα την Τουρκική εισβολή στη Κύπρο του 1974, έχουμε ειρήνη. Όποιος έχει διαβάσει και λίγη ιστορία, καταλαβαίνει πως αυτό είναι κάτι μάλλον ασυνήθιστο, και ότι θα έπρεπε να αισθανόμαστε ευλογημένοι.

Υπάρχουν και κάποιοι ανόητοι που μάλλον δεν το εκτιμούν αυτό, και μάλιστα προσπαθούν ώστε και ασυνείδητα, να αναζωπυρώσουν την εμφύλιο πόλεμο του 1944 - 49, τη δραματικότερη περίοδο της νεότερης ιστορίας. Είναι πραγματικά γελοίο και εξοργιστικό, καλοζωισμένοι νεοέλληνες να προκαλούν φωνάζοντας "ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ", εξυμνώντας την πιο μαύρη σελίδας Αριστεράς. Εννοείται ότι υπάρχουν και αρκετοί καλοζωισμένοι νεοέλληνες της "άλλης" πλευράς, έτοιμοι να "απαντήσουν" με τον ίδιο τρόπο...

Κακά τα ψέμματα έχουμε τον αλληλοσπαραγμό στο αίμα μας. Κατά την Εθνεγερσία, και ενώ η επανάσταση ήταν σε κρίσιμο σημείο, κοντέψαμε να χάσουμε ότι πετύχαμε, πολεμώντας αναμεταξύ μας. Ενώ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε κριθεί ακόμα, εμείς ξεκινήσαμε μια εμφύλια διαμάχη, η οποία κρυφοκαίει μέχρι σήμερα, αν και οι ένοπλες συγκρούσεις τελείωσαν το 1949...

Ας διαβάσουμε κανένα βιβλίο Ιστορίας, ή ακόμα καλύτερα κανέναν από τους γηραιότερους που τα έζησαν. Δεν είναι κρίμα, να χάσουμε το μεγαλύτερο αγαθό, επειδή είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να το θεωρούμε δεδομένο;

"Δικαιοσύνη" για τους νεκρούς της Μαρφίν...

Καταδικάστηκαν τα 3 από τα 4 στελέχη της Μαρφίν για ανθρωποκτονία από αμέλεια, για τον θάνατο των 3 συναδέλφων στο κατάστημα της Σταδίου. Και κάτι μου λέει ότι θα είναι και οι μόνοι που θα καταδικαστούν, λες και η φωτιά δεν ήταν αποτέλεσμα εμπρησμού αλλά κάποιου βραχυκυκλώματος.

Τι με κάνει να το λέω αυτό; Η παρόμοια υπόθεση στο κατάστημα του "Κ. Μαρούση" το 1991. Α, ξέχασα η προοδευτικουρία θεωρεί ότι η φωτιά ξεκίνησε από δακρυγόνο, και όχι από κάποια από τις εκατοντάδες μολότοφ που εκτόξευσαν οι ανέγγιχτοι των Εξαρχείων...

Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, καθώς και οι ηθικοί αυτουργοί, όπως και οι πολιτικοί προστάτες τους. Ακόμα και αν τους ανακαλύψουν, υπάρχει ένα δοκιμασμένο δίκτυο υποστήριξής τους. Και αργά ή γρήγορα θα ξανασκοτώσουν...

Τουλάχιστον, το περιστατικό αυτό να γίνει μάθημα σε όλους μας, και να δίνουμε περισσότερη σημασία στην ασφάλεια του εργασιακού μας χώρου. Ας δίνουμε βάση σε αυτά που μας λένε οι υπεύθυνοι ασφαλείας, και ας μας φαίνονται υπερβολικοί σε αρκετές περιπτώσεις. Στην 11 Σεπτεμβρίου για παράδειγμα, έσωσαν εκατοντάδες ζωές.

Βενσε-Ρέμος!

Μπράβο ρε καλλιτέχνη, έτσι θα διώξουμε τη Τροϊκα! Με συναυλίες που το εισιτήριο είναι κοντά στο βασικό μισθό, ενώ η τοπική ελίτ, "σφάζει" τις σαμπάνιες στα πόδια σου. Και κάθε τραπέζι να κάνει ένα λογαριασμό που σε απόλυτη τιμή να ξεπερνά το ποσό που δηλώνει στην εφορία ο μέσος έλληνας! Αυτοί τι γράφουν στη δήλωση είναι άλλη ιστορία...

Δείχνεις επίπεδο, βρίζεις  "πούστη" τον Σοϊμπλε και κοροϊδεύεις την αναπηρία του. Πάντως, την εκλεκτή πελατεία σου, δεν φαίνεται να την κλόνισε αρκετά ο Γερμανός διάβολος. Βέβαια τα Καγιέν και οι Μπόξτερ δεν είναι πλέον συνηθισμένο θέαμα στους δρόμους, γιατί μας έκλεψαν τα εργοστάσια και τα πήγαν στην κοιλάδα του Ρουρ. Γιατί με τόσα Πόρσε και Τζάγκουαρ, λογικό είναι να πιστεύω πως κοντράραμε στα ίσα σε παραγωγή τη Γερμανία.

Αλλά την ελίτ της Ψαρούς δεν την άγγιξαν... Θα έχουν φαίνεται τις αντίστοιχες Microsoft και Apple της Ελλάδας...

Αυτά να τα βλέπετε όλοι εσείς που πηγαίνετε και ακουμπάτε δεκάδες μεροκάματα στα μαγαζιά αναλόγων καλλιτεχνών, να σας κοιτούν οι μετρ με περιφρόνηση, και να σας βάζουν σε τραπέζι στο βάθος δίπλα στον καμπινέ.

Βίβα λα ρεβουλουσιόν!

Για το Γιάννη Αντετοκούμπο

Τεράστια η επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούμπο, να είναι η 15η επιλογή του φετινού draft. Την επιτυχία του την οφείλει, στους ηρωϊκούς του γονείς, στο ταλέντο του, αλλά και στους ανθρώπους του Φιλαθλητικού που τον ανακάλυψαν. Μην ξεχνάμε βέβαια και τον αδελφό του Θανάση που ίσως επαναλάβει στο κοντινό μέλλον το κατόρθωμα του Γιάννη.

Η ιστορία της οικογένειας Αντετοκούμπο, όπως και αυτές εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που βρήκαν στη χώρα μας τη Γη της επαγγελίας τονίζουν τη σημασία αξιών, που στα χρόνια της πλαστής ευημερείας, εμείς ξεχάσαμε. Η σκληρή δουλειά, η πίστη αλλά και η αγάπη στην οικογένεια οδήγησαν και ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από τους αγώνες αυτών των ανθρώπων. Αξίες που εμείς οι πολιτισμένοι χλευάζουμε και θεωρούμε ξεπερασμένες.

Δεν χάνουν την ευκαιρία και αυτοί που αυτοαποκαλούνται αντιρατσιστές, θεωρώντας όλους του υπόλοιπους ρατσιστές να καπηλευτούν την επιτυχία του. Βέβαια,αν η Ελλάδα είναι κάτι σαν το Απαρντχαϊντ και οι έλληνες ακραίοι ναζιστές, πως εξηγούνται το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες  κέρδισαν μια καλυτερη ζωή στη χώρα μας;

Αγαπητέ Γιάννη θα σε παρακολουθώ! Κάθε πρωί θα διαβάζω με αγωνία τα box scores του Milwaukee, και ας μη μου αρέσει η ομάδα σου. Να έχεις πάντα τους γονείς σου κοντά, και μη ξεχνάς ούτε στιγμή τι έκαναν για σένα και τα αδέλφια σου. Να είσαι προσεκτικός απέναντι σε αυτούς που θα σε πλησιάσουν, για να κλέψουν κάτι από την επιτυχία σου. Η μετάβαση από την Α2 στο NBA θα είναι δύσκολη, αλλά με πολύ δουλειά θα τα καταφέρεις.

Α, άλλο πράγμα το NBA και άλλο το MBA, κύριε Παπαδημούλη.

Νοιάζονται οι πολιτικοί μας για τους ανέργους του Ιδιωτικού Τομέα;

Κάθε μέρα χίλιοι περίπου άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα. Το ζήτημα αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα πολιτικό, ενώ αντιθέτως για την ΕΡΤ μπορεί να πάμε μέχρι και σε εκλογές. Πιστεύω πως κάθε απόλυση είναι μια τραγωδία, αλλά γιατί τα δυο ζητήματα να αντιμετωπίζονται τόσο διαφορετικά. Η πολιτική μας ηγεσία, αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ως παρίες και πολίτες δεύτερης κατηγορίας;

Να πούμε και του στραβού το δίκιο, τα μόνα προβλήματα που μπορούν να διαχειριστούν οι πολιτικοί μας είναι αυτά των Δημοσίων Υπαλλήλων. Τις δικές τους θέσεις μπορούν να διατηρήσουν, τις δικές τους απολαβές να μεταβάλουν κτλ. Βέβαια, το κόστος το επωμίζονται όλοι, μέσω της φορολογίας. Και πως τα κάνουν όλα αυτά; Ψηφίζοντας νόμους και βγάζοντας υπουργικές αποφάσεις.

Για τους υπολοίπους, πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα από το να ψηφίζουν νόμους.  Η οικονομία είναι ένα χαοτικό σύστημα, το οποίο δεν μπορεί να διευθυνθεί κεντρικά. Μπορούν μόνο να διευκολύνουν καταστάσεις, να άρουν εμπόδια όπως αυτό της γραφειοκρατίας κτλ Ούτε αυτό το κάνουν, είτε γιατί δεν το θέλουν, είτε δεν μπορούν. Και  κλείνω προς το δεύτερο: Έχετε ακούσει σοβαρή πρόταση από στέλεχος κόμματος που βρίσκεται στη Βουλή, για την αντιμετώπιση της ανεργίας; Όχι και ούτε πρόκειται!

Άλλη μια απόλυση

Ήταν ένας τυπικός και σεβαστός στους συναδέλφους του επαγγελματίας. Οπότε η είδηση της απόλυσής του σοκάρε όλους αυτούς που δούλευαν μαζί του. Ίσως και ο ίδιος να αιφνιδιάστηκε, μπορεί και να το περίμενε. Οι λόγοι δεν ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαροι, δεν είχαν να κάνουν σίγουρα με τη συνέπειά του και την αφοσίωσή του στο καθήκον του. Άλλωστε παρέμεινε τυπικός ακόμα και  μετά την ανακοίνωση.

Το μέλλον του αβέβαιο, καθώς αυτός ο μισθός του ήταν ο μοναδικός στην οικογένεια του. Στην ηλικία τους επίσης, (45+) η εύρεση νέας δουλειάς είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Η παραπάνω ιστορία δυστυχώς δεν είναι μοναδική. Έχει επαναληφθεί δεκάδες χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια. Κάποιες εταιρίες αναγκάζονται να απολύσουν για να αντέξουν, κάποιες άλλες για να προσλάβουν φθηνότερους, ενώ πάρα - πάρα πολλές δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν και κλείνουν. Κάθε απόλυση είναι ένα δράμα.

Κανείς δεν ασχολείται με αυτές τις απολύσεις, εκτός αν υπάρχουν προσδοκίες για επικοινωνιακά ή πολιτικά οφέλη, Οι κκ Κουβέλης και Βενιζέλος δεν θα ξιφουλκίσουν ενάντια στον κύριο Σαμαρά. Ο κύριος Τσίπρας δεν θα ασχοληθεί με την περίπτωση, ούτε οι κύριοι Καμμένος, Μιχαλολιάκος και Κουτσούμπας. Γιατί δυστυχώς, όλοι οι προαναφερθέντες είτε δεν θέλουν, είτε δεν γνωρίζουν πως να βοηθήσουν τον Ιδιωτικό Τομέα.

Θεωρώ κάθε απόλυση ως ένα δράμα, είτε αν γίνεται στον ΙΤ είτε στο Δημόσιο. Θεωρώ όμως την προνομιακή αντιμετώπιση των συμπολιτών μας που εργάζονται στο Δημόσιο ως μια κατάφορη αδικία εις βάρος όλων των υπολοίπων Ελλήνων....

Για την ΕΡΤ

Κατ' αρχήν δεν θέλω κανείς εργαζόμενος δεν θέλω να χάσει τη δουλειά του. Βλέπετε η οικογένεια μου έχει σχετικές άσχημες εμπειρίες , στα χρόνια της πλέριας δημοκρατίας του Ανδρέα.

Δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να υπερασπιστώ την ΕΡΤ, όπως αυτή είναι σήμερα. Είναι τεράστιος ρουσφετοκουβάς, που διαχειρίζεται χρήματα που εισπράτει με το έτσι θέλω από τον Ελληνικό λαό και σε αρκετές περιπτώσεις τα σπαταλά. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα τηλεφαγοπότια, και οι εκπομπές των τηλεεπαναστατών που κόστισαν εκατομύρια ευρώ.

Η ΕΡΤ πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες τον καιρών. Είναι παράλογο να υπάρχουν 5 κρατικά κανάλια. Η διαχείριση των χρημάτων του ελληνικού λαού πρέπει να γίνεται με διαφάνεια και πάνω από όλα με σεβασμό. Που ακούστηκε επιχείρηση με 6 (!) λογιστήρια, τα οποία δεν επικοινωνούν μεταξύ τους!

Η κίνηση αυτή της Κυβέρνησης και ειδικά της ΝΔ, είναι απλά ηλίθια. Ο ελληνικός λαός έχει διχαστεί και έχει δοθεί πεδίο δόξης λαμπρό σε κάθε είδους λαϊκισμό. Χωρίς ομόνοια και ηρεμία δεν γίνεται τίποτα.

Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει κάποια αναδίπλωση, όμως το κακό έχει γίνει. Δεν αποκλείω πτώση της Κυβέρνησης, με μάλλον απρόβλεπτες συνέπειες.

Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά πρέπει να καθίσουν όλοι και να συζητήσουν. Η Κυβέρνηση να κατανοήση την αγωνία των εργαζομένων, και οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι οι καλές εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτή.

Υ.Γ. Ακούω τα στελέχη της ΕΡΤ να μιλούν για αντικειμενική ενημέρωση. Προφανώς την δεκαετία του 80 ήταν σε άλλη χώρα.

ΥΓ 2. Πρώτο, πρώτο το Κόμμα (ένα είναι το Κόμμα) να στηρίξει τους εργαζόμενους. Αυτούς που εργάζονται σε αυτό, τους χαρακτηρίζει ως εθελοντές και τους σουτάρει κατά το δοκούν.

ΥΓ 3. Συγχωριανέ, οι πρώην συνάδελφοί σου θα βγάλουν τα άπλυτά σου στη φόρα. Ας πρόσεχες. Τουλάχιστον, ας είχες την πονηριά να μην διορίζεις αυτές της εποχές

Κορυφαίο! Έτσι βγαίνουν τα πρωτοσέλιδα του Ολυμπιακού!

Ντριιιν Ντριιιν
-"Καλημέρα, ο κύριος Τσάβι;"
-"Ναι".
-"Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα χαρακτηρισμό για τον Πελέ θα λέγατε ότι είναι μόνο θρύλος ή θα λέγατε ότι είναι θρύλος και νέγρος παιδεραστής του κερατά;". -"Μα τι είναι αυτά που λέτε; Μόνο Θρύλος."
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ: Τσάβι: ΜΟΝΟ ΘΡΥΛΟΣ!
=============
-"Καλημέρα ο κύριος Λεβαντόφσκι;"
-"Ναι;"
-"Από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού τηλεφωνάμε. Έχετε έρθει ποτέ διακοπές στην Ελλάδα;"
-"Όχι"
-"Θέλετε να έρθετε;".
-"Ναι βεβαίως".
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ: Λεβαντόφσκι: Θέλω Ελλάδα!
------------------
-"Καλημέρα, ο κύριος Ρονάλντο;"
-"Ναι".
-"Πείτε μου όχι".
-"Γιατί;"
-"Έτσι. Πες μου όχι μη σε γαμήσω".
-"Ρε άντε χέσε μας. Τουυυυτ τουυυυτ"
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ: ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΧΙ Ο ΡΟΝΑΛΝΤΟ!
---------------------------------------
Ντριιιιιν Ντριιιιιν
-"Καλημέρα ο κύριος Νεϋμαρ;"
-"Ναι"
-"Συγχαρητήρια για τη μεταγραφή σας. Μια ερωτησούλα μόνο. Αν έπρεπε να διαλέξετε μεταξύ δύο μεταλλίων, ποιο προτιμάτε; ολυμπιακό μετάλλιο με την εθνική σας, ή μετάλλιο κυπελλούχου Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα;"
-"Κοιτάξτε η θέση μου είναι δύσκολη. Παρόλη την αγάπη μου για την Μπαρτσελόνα, θα διάλεγα ολυμπιακό μετάλλιο"
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ: Νεϋμαρ: "Παρόλη την αγάπη μου για την Μπαρτσελόνα, θα διάλεγα ολυμπιακό"
-----------------------------------------------
-"Καλημέρα, ο κύριος Μέσσι;"
-"Ναι".
-"Ευχαριστώ".
-";;;;"
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ: ΕΙΠΕ ΝΑΙ Ο ΜΕΣΣΙ!!

Τι πιστεύω ότι συμβαίνει στην Τουρκία

Ξεκαθαρίζω εξ αρχής, ότι δεν είμαι κάποιος Τουρκολόγος, ούτε θεωρώ ότι έχω βαθιά γνώση της χώρας. Με βάση τις όποιες γνώσεις έχω, θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τα επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη, ενώ αυτά είναι σε εξέλιξη. Ποιοι συγκρούονται και γιατί;

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας πολύ δημοφιλής πολιτικός με διεθνές κύρος. Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αυξάνει συνεχώς τα ποσοστά του.Είναι πραγματικός κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού,επιτυγχάνοντας συντριπτικές νίκες εις βάρος των πανίσχυρων ενόπλων δυνάμεων της χώρας του, που ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις.

Πως το κατάφερε αυτό; Πάταξε τη διαφθορά, και έφτιαξε την οικονομία, διώχνοντας το ΔΝΤ. Η οικονομία φαίνεται να ακμάζει αν και υπάρχουν ακόμα σοβαρά προβλήματα τα οποία μπορεί να την εκτροχιάσουν. Για παράδειγμα, υπάρχει πάγια έλλειψη σε κρέας, ενώ ο αλματώδης ρυθμός ανέγερσης χιλιάδων νέων πολυκατοικιών στα πλαίσια κρατικού προγράμματος δημιουργεί ανησυχητικούς συνειρμούς για φούσκα στο χώρο των ακινήτων.

Η δημοφιλία του κυρίου Ερντογάν ίσως είναι και η αιτία μιας ενδεχόμενης πτώσης του. Ως ισλαμιστής ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ηγετική θέση στο μουσουλμανικό κόσμο. Αυτή η φιλοδοξία, ερμηνεύει την αλαζονική και πολλές φορές επιθετική στάση του απέναντι σε άλλα κράτη της περιοχής.

Προσπαθεί με σχετικά ήπιο τρόπο, να μετατρέψει την Τουρκία από κοσμικό κράτος, σε Ισλαμικό. Σε αυτή την προσπάθεια έχει την υποστήριξη μεγάλης μερίδας των Τούρκων, ειδικά των πληθυσμών της Ανατολίας. Όσο όμως πλησιάζουμε στο Αιγαίο, η νοοτροπία των κατοίκων αλλάζει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η πόλη της Σμύρνης (Giaour Izmir, άπιστη Σμύρνη), όπου το κόμμα του Ερντογάν έχει συνεχόμενες πολιτικές αποτυχίες.

Υπάρχουν πολλοί Τούρκοι οι οποίοι αντιδρούν στην προσπάθεια του κόμματος του κυρίου Ερντογάν. Οι τελευταίες εξαγγελίες του, για τον περιορισμό της πώλησης του αλκοόλ, αλλά και για την επιβολή της Ισλαμικών αυστηρότερης ηθική, έφεραν αυτούς τους ανθρώπους σε ανοικτή αντιπαράθεση με τον Πρωθυπουργό. Το πάρκο στην πλατεία Ταξίμ είναι απλά η αφορμή.

Οι εξελίξεις θα έχουν ενδιαφέρον: θα κλονιστεί η μονοκρατορία του Ερντογάν; Υπάρχει περίπτωση οι υποστηρικτές του κοσμικού κράτους να ανατρέψουν τα δεδομένα; Τι θα κάνει ο Στρατός; Οι Κούρδοι;Ποια θα είναι η στάση της σιωπηλής πλειοψηφίας; Πως θα επιρρεαστούν οι σχέσεις με τη χώρα μας; Ένα είναι σίγουρο: δεν θα πλήξουμε!

Υ.Γ. Κάποιοι καραγκιόζηδες νομίζουν πως πολεμούν τον εθνικισμό, αποκαλώντας την Κωνσταντινούπολη ως Ινσταμπούλ. Απλά επιβεβαιώνουν ότι είναι καραγκιόζηδες!

Περί αισιοδοξίας...

Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας; Βγήκαμε από το τούνελ;

Θα διαφωνήσω με τον κύριο Πρωθυπουργό. Θα αρχίσω να είμαι αισιόδοξος, όταν θα δω να ανοίγουν νέες υγιείς επιχειρήσεις στη χώρα, είτε  υφιστάμενες  θα επεκτείνονται. Οι οποίες θα παράγουν, και θα κάνουν εξαγωγές. Και η δραστηριότητά τους θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Με βασική προϋπόθεση: να μη σχετίζονται με κανένα τρόπο με το Κράτος.

Μέχρι τότε, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

Ο Ζίζεκ είναι απειλή...

...για την εικόνα του Αριστερού χώρου. Εξηγώ:  Από το 1974 και μετά, η Αριστερά υπερείχε δραματικά στον τομέα του φαίνεσθαι. Κυριαρχούσε στους χώρους των καλλιτεχνών, ενώ το επίθετο αριστερός ταυτίζονταν με το ευαίσθητος, διανοούμενος και εκλεπτυσμένος. Τύποι σαν το μέγα φιλόσοφο Ζίζεκ, ευτυχώς, ανατρέπουν μια και καλή τα πολύτιμα για το χώρο στερεότυπα...

Εννοείται δεν αισθάνομαι ότι απειλούμε από γελοίες δηλώσεις για Γκουλάγκ. Είναι πιο γραφικές και από τη Σαντορίνη.

Θρύλος και στο Λονδίνο!

Πίστευε κανείς ότι η περυσινή επιτυχία στην Κωνσταντινούπολη μπορούσε να επαναληφθεί;Δεν επαναλήφθηκε, απλά ξεπεράστηκε! Γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να διατηρηθείς στην κορυφή, από το ανέβεις σε αυτή.

Το καλό πράγμα φάνηκε από την αρχή: οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ διαμήνυαν σε όλους ότι δεν ξεχνούν το πάθημά τους στον τελικό της Πόλης. Όλοι περίμεναν την εκδίκηση των Ρώσων... Αλλά οι δηλώσεις και προϋπολογισμοί, δεν κερδίζουν.

Ξεκινά ο ημιτελικός, και αυτοί που φαίνονται φανατισμένοι είναι οι παίκτες του Θρύλου! Η τρομακτική πιέση στα guard και συνεχόμενα hedge out, βραχυκυκλώνουν τους αντιπάλους και κάνουν ειδικά τον Τεόντοσιτς άξιο λύπησης. Μπορεί η άμυνα να είναι θεαματική; Ε, τελικά μπορεί.

Η περίφημη υπερομάδα των Ρώσων, με το τριπλάσιο προϋπολογισμό κατέρρευσε αγωνιστικά και ψυχολογικά. Περίμενα την αντεπίθεση της, η οποία δεν ήρθε ποτέ... Παίζοντας το καλύτερό του παιχνίδι φέτος, και με τον Μπαρτζόκα να επικρατεί κατά κράτος του Μεσίνα, ο Θρύλος προκρίνεται στον τελικό.

Η Ρεάλ είναι το τελευταίο εμπόδιο από τον μεγάλο άθλο. Μια ομάδα με απίστευτες μονάδες (Φερνάντες και Μίροτιτς) αλλά σε αρκετές περιπτώσεις αλλοπρόσαλλη αγωνιστική συμπεριφορά.

Ξεκινά το πρώτο δεκάλεπτο, στο οποίο οι Μαδριλένοι έχουν αφύσικη ευστοχία, και επικρατούν σε όλες τις ατομικές μονομαχίες. Ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, ο Βασίλης Σπανούλης είναι εξουδετερωμένος. Ο Θρύλος κλείνει το δεκάλεπτο έχοντας πετύχει 10 και έχοντας δεχθεί 27...

Δεύτερο δεκάλεπτο,  ο Βασίλης κάθετε στον πάγκο και στο παρκέ μπαίνουν οι Σλούκας και ο Κατσίβελης. Ξαφνικά η άμυνα αρχίζει να στραγγαλίζει τη Ρεάλ... Σε συνδυασμό με λύσεις στην επίθεση από Άντιτς και Περπέρογλου, η διαφορά ροκανίζεται και το ημίχρονο βρίσκει τις δυο ομάδες να τις χωρίζουν 4 μόλις πόντοι.

Ο αρχηγός ξεκινά με τρία συνεχόμενα τρίποντα. Ο Θρύλος περνά μπροστά. μέχρι και έξι πόντους. Οι Ισπανοί όμως δεν καταθέτουν τα όπλα. αντεπιτίθενται και το τρίτο δεκάλεπτο βρίσκει τις δυο ομάδες ισόπαλες.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο όμως κρίνονται τα πάντα...Η άμυνα συνεχίζει να πνίγει τους αντιπάλους, και σε συνδυασμό με κρίσιμα καλάθια, ο θρίαμβος ολοκληρώνεται. Με σκορ 100 - 88 , ο Θρύλος κατακτά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα Ευρώπης.

Τι να πρώτο αναφέρω:

• τη καταξίωση του Μπαρτζόκα, που απέδειξε ότι οι νέοι έλληνες προπονητές είναι άξιοι να ηγούνται μεγάλων ομάδων. Φίλοι Βάζελοι πιστέψτε και στο δικό σας προπονητή, θα σας δικαιώσει;
• την δικαίωση των αδελφών Αγγελόπουλων, που με την αξία τους και το ήθος τους, κατέκτησαν την Ευρώπη, έχοντας πολεμηθεί ακόμα και από οπαδούς του Ολυμπιακού;
• τον Hines που είναι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη, με ύψος μόλις 1,98, αλλά καρδιά και πάθος χιλίων λεόντων;
• τον Σπανούλαρο που δικαιωματικά πρέπει να θεωρείτε ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή;
• τους νεαρούς της ομάδας, που όχι μόνο δεν τους φοβίζουν τα μεγάλα ματς, αλλά σε αυτά διαπρέπουν;
• την ομαδική προσπάθεια;
• το πάθος;

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός των δύο τελευταίων ετών κέρδισε με την αξία του ξανά το δικαίωμα να αποκαλείται Θ Ρ Υ Λ Ο Σ!

Σας ευχαριστούμε!

Τα πάντα άλλαξαν, δεχθείτε το!

Είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε, είτε όχι, τα πάντα έχουν αλλάξει στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη από το 2009 και μετά. Και τα δύσκολα, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μπροστά. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως άτομα και ως χώρα, πρέπει να κάνουμε θυσίες. Να δουλέψουμε περισσότερο, αμειβόμενοι με λιγότερα, να γίνουμε πιο τίμιοι και πάνω από όλα αποτελεσματικότεροι. Και αυτό ισχύει για όλους μας, χωρίς διακρίσεις.

Αγαπητοί (παραλίγο) συνάδελφοι, πριν ξεκινήσετε τις κινητοποιήσεις σας για την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, θα ήθελα να αναλογιστείτε το μερίδιο ευθύνης σας για το κατάντημα της χώρας.

Αντιφασισμός ή απλά ανεστραμένος φασισμός;

Στα χρόνια της κρίσης, ξανα εμφανίστηκαν φαινόμενα ιδεολογικής πόλωσης που τουλάχιστον εγώ δεν τα είχα ζήσει ποτέ. Ένα από τα πεδία των μαχών αυτού του περίεργου πολέμου είναι το διαδίκτυο, με τα αντίπαλα στρατόπεδα να ανταλάσουν προπαγανδιστικά πυρά, που θα έκαναν τον Γκέμπελς και το Μπέρια να πρασινίσουν από τη ζήλια τους.

Το διαδίκτυο λοιπόν, αποτελεί το πεδίο δράσης ακτιβιστών κάθε απόχρωσης. Μια από τις περιπτώσεις που μου έχουν κάνει εντύπωση, είναι ομάδες αυτοαποκαλούμενων αντιφασιστών που περιπολούν στα social media "πολεμώντας" το φασισμό και ειδικότερα την Χρυσή Αυγή. Πως το κάνουν αυτό; Εντοπίζουν δηλώσεις που με τα δικά τους κριτήρια είναι "φασιστικές" και επιτίθενται ανηλεώς. Ένα από τα τελευταία τους θύματα η ποιήτρια ... Κική Δημουλά! 

Αξίζει όλοι μας να προβληματιστούμε για το πως βρέθηκε μια οργάνωση που ξεκίνησε ως μια μικρή και περιθωριακή ομάδα εθνικοσοσιαλιστών με μερικές δεκάδες μέλη να είναι μέσα στη Βουλή;

Η απάντηση είναι απλή: ο κόσμος στράφηκε αρχικά σε αυτούς, ως αντίδραση για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν από τη λαθρομετανάστευση, καθώς η μεν πεφωτισμένη Αριστερά τους καθύβριζε ως ρατσιστές, και η Πασοκονεοδημοκρατία έκανε την πάπια για να μην τους κολλήσει και σε αυτούς τη ρετσινιά. Και με αυτό το τρόπο η ΧΑ έφτιαξε τη μαγιά της...

Όταν έσκασε η κρίση στη χώρα, και αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που κρύβαμε κάτω από το χαλί , μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου, επέλεξε το λαϊκισμό για κερδίσει δύναμη και να κρύψει τις ευθύνες. Η Χρυσή Αυγή αποδείχθηκε καλός παίκτης σε αυτό το παιχνίδι, συνεπικουρούμενη από την ανοησία των πολιτικών της αντιπάλων. Γιατί όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται αντιφασίστες και τσακίζουν το φασισμό με τη βοήθεια των πληκτρολογίων, είναι οι καλύτεροι διαφημιστές της.

Θέλετε φαινόμενα σαν τη Χρυσή Αυγή να εκλείψουν; Ανεβάστε το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα συνθήματα και καταθέστε σοβαρές προτάσεις. Έλα που κανένας πολιτικός χώρος δεν θέλει ή ακόμα χειρότερα μπορεί.

Δεν μπορείς να καταπολεμήσεις τον φασισμό, χρησιμοποιώντας τα όπλα που επινόησε ο Γκέμπελς. Γιατί αν καταφεύγεις στις μεθόδους και τις πρακτικές του αντιπάλου, τότε μόνο οι ταμπέλες σε διαφοροποιούν από αυτόν, ένας αντεστραμένος κλόνος του. Και σε αυτή την περίπτωση, ανεξάρτητα πόσες μάχες θα έχεις κερδίσεις, στο τέλος κανείς δεν θα μπορεί να σας διαχωρίσει.

Αντίο Jeff και ευχαριστώ

Πέθανε χθες ο Jeff Hanneman, κιθαρίστας των θρυλικών Slayer,  ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω, για την μουσική που δημιούργησε, γεμάτη ένταση, ενέργεια και δυναμισμο.

Φράουλες και υποκρισία

Μερικές σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή το αίσχος της Μανωλάδας:

Ναι υπάρχουν ακόμα φεουδάρχες στη χώρα μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα συγκεκριμένα τομάρια με τις καραμπίνες, αλλά και για εργοδότες σε πιο "εξευγενισμένους" κλάδους που θεωρούν ότι οι υπάλληλοι τους είναι δούλοι, και τους κάνουν χάρη αν τους πληρώσουν τα συμφωνηθέντα, ή τις ασφαλιστικές εισφορές. Είναι το λεγόμενο νεοελληνικό μοντέλο επιχειρηματικότητας, και προϋπήρχε της κρίσης.

Ο μισθός που λάμβαναν οι μετανάστες στη Μανωλάδα είναι ο πραγματικός κατώτατος μισθός, και δεν ανεβοκατεβαίνει με νόμους ή διατάγματα. Και είναι τόσο χαμηλός που κανείς από το 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους δεν πάει να δουλέψει με αυτόν.

Όσο υπάρχει προσφορά για τέτοιου είδους εργασία, θα υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα. Ο τρομακτικός αριθμός ανειδίκευτων μεταναστών δεν μπορεί παρά να απορροφηθεί σε τέτοια κάτεργα, αφού βιομηχανία δεν διαθέτουμε για να απασχοληθούν εκεί.

Τέτοιες επιχειρήσεις συμβάλουν μόνο στον πλουτισμό των "επιχειρηματιών". Μπορεί μεν να συνεισφέρουν στις εξαγωγές, αλλά δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, και μεγάλο μέρος των μαύρων χρημάτων που πληρώνουν (όταν πληρώνουν), φεύγει στο εξωτερικό, αφού οι μετανάστες τα στέλνουν στην πατρίδα τους.

Θα πάει το ΣΔΟΕ και η Επιθεώρηση Εργασίας να εξετάσει την κατάσταση. Οι παρανομίες θα κρυφτούν και όλα θα γίνουν όπως πριν σε μια εβδομάδα. Μόλις η είδηση ξεθωριάσει, τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν.

Ήταν ρατσιστικά τα κίνητρα; Δεν το γνωρίζω, αλλά αξίζει να αναφερθεί πως σε ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν, οι επιστάτες ήταν και αυτοί μετανάστες...

Και τέλος περισσεύει η υποκρισία: πολλές δηλώσεις, πολλές καταδίκες, πολλά ποσταρίσματα στο facebook, όλα τα επικοινωνιακά όπλα να βάλουν ταυτόχρονα. Καμία πρόθεση όμως, για την λύση των προβλημάτων.

Να μη ξεχνάμε πως  οι καταγγέλλοντες είναι και αυτοί εργοδότες και πολλές φορές του μοντέλου που περιέγραψα.

Γιατί και αυτό το περιστατικό, είναι σύμπτωμα της ανομίας που κυριαρχεί παντού στη χώρα μας. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, σε αρκετές περιπτώσει και μετά από προτροπή βουλευτών. Νόμος είναι το ατομικό συμφέρον, και εφαρμόζεται ανάλογα με την ισχύει και την επιρροή του ενδιαφερόμενου.

Αν πραγματικά θέλουμε να μην έχουμε άλλες Μανωλάδες, η μαύρη εργασία πρέπει να εξαφανιστεί και οι νόμοι να εφαρμοστούν για όλους.

Χρειαζόμαστε και άλλους σαν τον Ρεχάγκελ!

Ο κύριος Ρεχάγκελ ανέλαβε το ρόλο του πρεσβευτή καλή θέλησης, για την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ένα εγχείρημα καταδικασμένο από την αρχή, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ κάποια προσωπικότητα (και δεν εννοώ μόνο της εποχής μας), που να μπορεί να το επιτύχει αυτό. Και οι δυο πλευρές έχουν ευθύνη: άκρατος λαϊκισμός και υποκρισία από την δική μας πλευρά, δασκαλίστικη νοοτροπία και στενοκεφαλιά από την άλλη.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο κύριος Ρεχάγκελ πρόσφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσο κανείς άλλος.Εκτός από την πανάξια κατάκτηση του Ευρωπαϊκού τροπαίου το 2004 στην Πορτογαλία, η ομάδα μας έπαιξε σε άλλη μια τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, και συμετείχε και σε ένα Μουντιάλ. Τις επιτυχίες αυτές, η ομάδα της εξαργυρώνει και θα συνεχίσει να το κάνει για καιρό.Και μαζί με το βασιλικό, ποτίστηκαν και αρκετές γλάστρες...

Βέβαια, η αποδόμιση των επιτευγμάτων του κυρίου Ρεχάγκελ ξεκίνησε από την επόμενη μέρα του θριάμβου στην Πορτογαλία. Πάμπολοι προπονητές (όχι μόνο του καναπέ) έκαναν υποδείξεις στο Γερμανό, καθώς και δριμεία κριτική. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν αυτές τις μέρες, όπου άκουσα κάποιο καφενόβιο να ισχυρίζεται ότι δωροδοκίσαμε τους διαιτητές το 2004, αλλά και ο χυδαίος τρόπος που του επιτέθηκαν από το τηλεοπτικό Τσαντήρι, οι κύριοι Λαζόπουλος και Ζουγανέλης με πρόφαση τη σάτυρα.

Πώς τα έκανε ο κύριος Ρεχάγκελ όλα αυτά; Όταν ανέλαβε την ομάδα, επέλεξε τους παίκτες που θεώρησε κατάλληλους (όχι κατ' ανάγκη τους καλύτερους), τους έκανε ένα σύνολο και με βάση τις δυνατότητές τους, έχτισε την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας. Δεν άλλαξε σημαντικά το σχεδιασμό του, και αγνόησε τις φωνές που του ζητούσαν επιτακτικά να παρεκκλίνει από αυτό.

Εννοείται πως στην πορεία έκανε λάθη: κάποιες φορές η αγωνιστική εικόνα της ομάδας ήταν κακή, θυμηθείτε την πρεμιέρα του δεύτερου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αδίκησε κατάφωρα κάποιους παίκτες όπως τον Άκη Ζήκο και τον Ιεροκλή Στολτίδη (δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ αυτό). Τα αποτελέσματα όμως τον δικαιώνουν.

Εν κατακλείδι, στον κύριο Ρεχάγκελ ανατέθηκε μια αποστολή: είχε σχέδιο, επέμενε σε αυτό και την έφερε εις πέρας με απίστευτη επιτυχία. Πόσοι άραγε το έχουν κάνει αυτό; Πόσοι από αυτούς, που εμφανίζονται ως σωτήρες της δοκιμαζόμενης χώρας μας, έχουν ένα ανάλογο σχέδιο; ΚΑΝΕΙΣ!

Δεν χρειαζόμαστε μάγους, ή ημίθεους. Χρειαζόμαστε απλά αυτούς που γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν με επιτυχία της δουλεία που θα τους ανατεθεί. Χρειαζόμαστε δηλαδή περισσότερους Ότο Ρεχάγκελ.

Υ.Γ. Αγαπητέ κύριε Λαζόπουλε: τα προηγούμενα χρόνια στην εκπομπή σας κάνατε μεν προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χαρίζατε γέλιο δε στο κοινό που σας παρακολουθούσε. Φέτος κάνετε μόνο το πρώτο, το οποίο χωρίς το δεύτερο δεν είναι καν αποτελεσματικό. Είναι κρίμα, γιατί το ταλέντο σας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς...

Και όμως: μας έχουν κουρέψει!

Μετά το δράμα της Κύπρου, ήταν αναμενόμενο το ενδεχόμενο του κουρέματος του καταθέσεων, να απασχολεί την κοινή γνώμη. Έλα που ο βρεγμένος δεν θα έπρεπε να φοβάται τη βροχή! Το έχουμε περάσει, και μάλιστα αρκετές φορές!

Το δικό μας κούρεμα δεν αφορούσε τα λεφτά στις τράπεζες μόνο. Με μια απόφαση, κουρεύονταν οι καταθέσεις, τα λεφτά στο στρώμα, στο μπαούλο και αυτά που είχαμε στην κωλότσεπη. Δεν το έλεγαν τότε έτσι, το αποκαλούσαν διολίσθηση και υποτίμηση!

Ναι, στα χρόνια στης δραχμής, που κάποιοι τις αποδίδουν μαγικές ιδιότητες, με μια απόφαση έχανε την αξία της 15%. Μάλιστα κατά τη δεύτερη τετραετία του "μεγάλου" Ανδρέα, είχαμε φάει κατακέφαλα δυο τέτοιες διαδοχικές υποτιμήσεις. Και πληθωρισμό σταθερά διψήφιο, κοντά στο 20%.

Θα μου πείτε, η υποτίμηση κάνει τα προϊόντα που παράγει μια χώρα ανταγωνιστικότερα. Μόνο που η χώρα μας, εισάγει ακόμα και κουκιά από το Περού, αλλά οι δραχμίστας το ξεχνούν αυτό.

Βέβαια, η δραχμή έχει ένα μεγάλο "καλό": μπορεί το κράτος να δίνει αυξήσεις! Να βγαίνει ο εκάστοτε τσάρος της οικονομίας, να ανακοινώνει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις της τάξεως του 10%  και ας είναι ο πληθωρισμός κοντά στο είκοσι...  Να αγοράζει ψήφους με χρωματιστά χαρτάκια.

Είναι η Γερμανική επικυριαρχία ο χειρότερος κίνδυνος για την ΕΕ;

Παρακολουθώντας το δράμα της Κύπρου, ακόμα και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της Γερμανίας, θα πείστηκε για τις προθέσεις της ηγεσίας της να κυριαρχήσει απόλυτα στην Ευρώπη. Εννοείται πως τόσο για τα προβλήματα της Κύπρου, τις Ελλάδος και των άλλων χωρών δεν ευθύνονται οι Γερμανοί, όμως τα εκμεταλλεύονται για να θεμελιώσουν την ηγεμονία τους στην ΕΕ.

Είναι η προσπάθεια της Γερμανίας για να κυριαρχήσει, η μεγαλύτερη απειλή της ΕΕ; Ή μήπως υπάρχει κάποιος ουσιαστικότερος και μεγαλύτερος κίνδυνος για τα κράτη της γηραιάς ηπείρου;

Νομίζω πως είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί η κατάσταση της Ευρώπης, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Τα κράτη που την απαρτίζουν γερνούν δημογραφικά, ενώ οι πολίτες τους έχουν (έχουμε) συνηθίσει σε ένα πολύ υψηλό βιωτικό επίπεδο. Ο συνδυασμός των δύο αυτών παραγόντων κάνουν τις οικονομίες των χωρών μη ανταγωνιστικές.

Ίσως όμως αυτά δεν είναι τα σοβαρότερα προβλήματα. Κατά την άποψή μου, η Ευρώπη εκτός από δημογραφικά και οικονομικά, είναι παρηκμασμένη πνευματικά. Η νοοτροπία που επικρατεί είναι ακραία υλιστική και κοντόφθαλμη. Επιθυμούμε να ζούμε το παρόν όσο καλύτερα μπορούμε, αγνοώντας τελείως το μέλλον.

Αν δεν αλλάξουν τα παραπάνω, η Ευρώπη όπως την γνωρίζουμε, αλλά και ο πολιτισμός της, θα πάψει να υπάρχει. Οπότε η Γερμανική κυριαρχία δεν θα έχει κανένα νόημα. Απλά το Γερμανικό κράτος θα είναι από τα τελευταία που θα καταρρεύσουν.

Υστερούμε και στη καινοτομία...

Τα πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, δυστυχώς είναι σύνθετο και πολυδιάστατο. Μια από τις διαστάσεις του, είναι και η υστέρηση της χώρας στην καινοτομία, όπου οι χώρα μας καταγράφει επιδόσεις κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ. Με λίγα λόγια, δεν δημιουργούμε νέα πρωτοποριακά προϊόντα, ούτε νέες επιχειρηματικές ιδέες. Που είναι το περίφημο ελληνικό δαιμόνιο;

Πιστεύω, πως υπάρχουν χιλιάδες νέοι και νέες με δυνατότητες, ακαδημαϊκή μόρφωση και κυρίως ανήσυχο πνεύμα. Βέβαια τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν τα έχουν μόνο οι βιολογικά νέοι, αλλά και αρκετοί που το μυαλό τους δεν έχει την ηλικία που γράφει η ταυτότητα.

Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν είναι πάρα πολλά και πρακτικά απροσπέλαστα.Μορφώνονται σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς ανεπαρκές, που προάγει τη παπαγαλία και την νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας. Όταν θα τολμήσουν να πάρουν κάποιο επιχειρηματικό ρίσκο, θα βρουν απέναντί τους ένα δαιδαλώδη εχθρικό κρατικό μηχανισμό. Και ας μην κρυβόμαστε: αν δεν είσαι κατάλληλα δικτυωμένος, χωρίς τις απαραίτητες άκρες τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.

Αυτή η κατηγορία των νέων ανθρώπων είναι πραγματικά ένας αναξιοποίητος θησαυρός. Χρήματα να τους στηρίξουν στην προσπάθειά τους, αλλά ακόμα και όταν υπήρχαν η λέξη επιδότηση, ταυτίστηκε με την σπατάλη. Τουλάχιστον, ας γίνει μια προσπάθεια άρσης των νομικών και γραφειοκρατικών εμποδίων. Εδώ δεν υπάρχει η θέληση...

Δυστυχώς οι ηγεσίες μας δεν καταλαβαίνουν από νέες ιδέες και δεν τις θέλουν. Δεν θέλουν ανθρώπους ανεξάρτητους και αυτοδημιούργητους. Θέλουν συναλλασσόμενους με πολιτικά γραφεία, χειροκροτητές σε προεκλογικές συγκεντρώσεις,  προλεταρίους που θα επαναλαμβάνουν τα συνθήματα της ντουντούκας και φοβισμένους συμβασιούχους.

Πρέπει το δυναμικό αυτό τμήμα της κοινωνίας μας, να εγκαταλείψει τα όπλα; Σε καμία περίπτωση! Κάποιοι θα τα καταφέρουν είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό. Και δεν αποκλείεται να παρασύρουν και άλλους εμπρός, και να δημιουργήσουν ένα ρεύμα που θα σαρώσει τη μιζέρια του νεοελληνικού κράτους. Απίθανο ακούγεται, αλλά ας το αποκλείουμε!

Δεν θα μας σώσουν οι ξένοι

Την περασμένη εβδομάδα η Κύπρος δέχθηκε το οικονομικό αντίστοιχο πυρηνικής επίθεσης. Ο τραπεζικός της τομέας ξεθεμελιώθηκε, ενώ προδόθηκε ουσιαστικά από το Ισραήλ που έβαλε στο παιχνίδι της εκμετάλλευσης του υδρογονανθράκων τους Τούρκους. Η περίφημη βοήθεια από τους Ρώσους δεν ήρθε ποτέ.

Δυστυχώς, για άλλη μια φορά ο Ελληνισμός έλαβε ένα σκληρό μάθημα. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι που θα μας σώσουν, είτε πολεμώντας στο πλάι μας, είτε διευκολύνοντας μας  οικονομικά, αν αυτό δεν εξυπηρετεί και τα δικά τους συμφέροντα.

Ανεξάρτητα από αυτό, οι Έλληνες δεν πρέπει να γίνουν σωστρεφεί. Πρέπει να επιδιώκουμε συμμαχίες με χώρες που έχουμε κοινές επιδιώξεις, υπογράφοντας συμφωνίες αμοιβαία επικερδής. Ανεξάρτητα όμως από τις πρόσκαιρες συμφωνίες και συνθήκες, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε κίνδυνο βασιζόμενοι ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.

Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, παρασύρθηκαν από το κλίμα της επίπλαστης ευημερείας και δεν φρόντισαν να λύσουν τα προβλήματα τους. Ήρθε η κρίση και πλέον πληρώνουμε τις συνέπειές τους.

Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Να χτίσουμε από την αρχή, σε καινούργια στέρεα θεμέλεια. Οι ψεύτες και ανόητοι λαικιστές πολιτικάντηδες πρέπει να μπουν στην άκρη, να παραμερήσουμε τεχνητούς και επιβλαβείς διαχωρισμούς, και βασιζόμενοι μόνο στους εαυτούς μας να δημιουργήσουμε από το μηδέν.

Με τις καταθέσεις δεν πρέπει να παίζουμε

Η απόφαση για την φορολόγηση (ή κούρεμα) των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο, πρέπει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ηλίθιες, κοντόφθαλμες που έχουν παρθεί. Δεν είμαι από αυτούς που κατηγορούν τους Γερμανούς για όλα, αλλά δεν είναι μυστικό ότι αυτοί την προώθησαν. Δυστυχώς αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πόσο δογματικοί και στενόμυαλοι μπορεί να γίνουν, με ολέθριες συνέπειες για όλη την Ευρώπη.

Το μέτρο αυτό είναι άδικο, γιατί είναι οριζόντιο. Και δεν αναφέρομαι στο ύψος των καταθέσεων. Αν είναι ο συσσωρευμένος κόπος και οι θυσίες του καταθέτη, είναι ιερές, είτε είναι 100€ είτε 100 εκατομμύρια ευρώ. Δεν κάνει τη διαφορά το ποσό, αλλά ο τρόπος απόκτησή του. Και αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που με εξοργίζει ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, όταν στελέχη του θέλουν να παραστήσουν τον Ανδρέα, με χρήματα των άλλων.

Οι συνέπειες για το Κυπριακό σύστημα είναι ανυπολόγιστες, είτε το μέτρο εφαρμοστεί, είτε όχι. Το βασικό "προϊόν" μιας Τράπεζας είναι η αξιοπιστία, δηλαδή θα πάρει τις καταθέσεις και θα τις διαφυλάξει. Αν όμως υπάρχει έστω και ως ενδεχόμενο, η απώλεια μέρους ή του συνόλου των χρημάτων η αξιοπιστία εξανεμίζεται. Και αυτό δυστυχώς έχασαν οι Τράπεζες της Μεγαλονήσου.

Υπάρχουν βέβαια ενδείξεις ότι στην Κύπρο υπάρχει μαύρο χρήμα, και δεν μπορώ να αποδείξω αν έχει βάσει ή όχι ο ισχυρισμός. Το ζήτημα αυτό δεν επιλύεται με την κατεδάφιση του τραπεζικού συστήματος, αλλά με την επιβολή αλλαγών στον τρόπο ελέγχου και λειτουργίας του.

Εννοείται πως το πρόβλημα δεν θα περιοριστεί στην Κύπρο.Σε όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα όπως η χώρα μας, ή θα αντιμετωπίσουν (η Γαλλία) η κατάρρευση του Τραπεζικού συστήματος θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ο κίνδυνος να πανικοβληθούν οι καταθέτες, και να επιχειρήσουν να αποσύρουν τις οικονομίες τους είναι πλέον πιο έντονος. Και αν η κατάρρευση της Κύπρου και τις Ελλάδας είναι διαχειρίσιμες, αυτό δεν συμβαίνει με χώρες σαν την Ιταλία ή τη Γαλλία.

Δυστυχώς η ζημιά έγινε, απομένει πλέον να δούμε τις επιπτώσεις.

Ο μύθος του περίφημου ορυκτού πλούτου

Είμαι πλέον σίγουρος πως δεν πρέπει να υπολογίζουμε για τη σωτηρία της χώρας, τον ορυκτό πλούτο. Μην περιμένετε πετρέλαια, ούτε φυσικό αέριο ούτε σπάνια και πολύτιμα ορυκτά. Είναι σαν να μην υπάρχουν.

Δεν γνωρίζω ποια από τις δυο πλευρές έχουν δίκιο στην υπόθεση των ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική. έχω ακούσει και διαβάσει, απόψεις όσο υπέρ της επένδυσης, όσο και κατά. Δεν γνωρίζω το αντικείμενο και δεν μπορώ να λάβω θέση υπέρ ή κατά. Εννοείται πως όλα τα χρήματα του κόσμου δεν φτάνουν για να επανορθώσουν μια ενδεχόμενη περιβαλλοντολογική καταστροφή.

Υπάρχουν βέβαια και ομάδες συμφερόντων στη χώρα, έτοιμες να πολεμήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια εκμετάλλευσης του υπεδάφους. Μόλις άρχισε να γίνεται συζήτηση για τους υδρογονάνθρακες, άρχισαν να μιλούν για ενδεχόμενη μόλυνση του περιβάλλοντος. Οι αντιδράσεις τους θα κλιμακωθούν, και είμαι βέβαιος ότι θα έχουν αποτέλεσμα.

Οπότε , οι επίδοξοι σωτήρες της χώρας θα χρειαστεί να αφαιρέσουν την εκμετάλλευση του υπεδάφους τις χώρας από τις εναλλακτικές λύσεις για τη σωτηρία της χώρας. Ας περιοριστούν στις γνωστές επιτυχημένες λύσεις, όπως πάταξη της φοροδιαφυγής (δηλαδή νέοι φόροι στα γνωστά κορόιδα). Ή ακόμα καλύτερα, ας ασχοληθούν με την Τράπεζα της Ανατολής και τα δις από τα διαστημόπλοια.